Chinaski

Και τι ζητάω, τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω. Γιάννης Γεωργακόπουλος   Το να αφιερώνεις ένα κομμάτι του πολύτιμου χρόνου σου σε απολογισμούς δεν είναι πάντοτε κακό, αλλά κάποιες φορές ούτε καλό μας κάνει. Από τη μία ρίχνουμε μια ματιά σε όσα συνέβησαν μέχρις εδώ, αναπολούμε τις ευτυχίες και διώχνουμε τις λύπες, κρατάμε όσα μας προχώρησαν τα φροντίζουμε κι αφήνουμε πίσω όσα μας πλήγωσαν για να μαραθούν. Καμιά φορά αυτά τα τελευταία τα κοιτάμε λίγο καλύτερα και συνειδητοποιούμε ότι μας προχώρησαν περισσότερο από τ' άλλα. Αυτό όμως δεν το κάνουμε όλοι μας. Για κάποιους ο βάλτος είναι άνετος και ζεστός κι ας είναι βρώμικος.   Από την άλλη ξοδεύουμε άδικα τον χρόνο μας για μια ζωή που είναι ελάχιστη σε σχέση με όσα έφυγαν και με όσα θα έρθουν. Μπροστά μας το φως είναι λιγοστό ίσως και ανύπαρκτο για να δούμε το εξίσου ανύπαρκτο μέλλον και γύρω μας τα πάντα κινούνται και αλλάζουν με αποτέλεσμα να χάνουμε εμείς τα βήματα του χορού. Θέλουμε να είμαστε εκεί, π

Χριστούγεννα, μια εποχή που ως παιδιά περιμένουμε με τόση λαχτάρα. Μετράμε αντίστροφα, τρέχουμε μέσα στις γεμάτες λαμπιόνια πόλεις κι οι μεγάλοι μας υπόσχονται μέρες χωρίς σχολείο με πολύ παιχνίδι. Πώς να μην την λατρέψεις αυτήν την εποχή; Μεγαλώνεις, όμως, και ξαφνικά οι υποχρεώσεις σε κατασπαράζουν. Άγχος, ρουτίνα και αυτή η πόλη με τα λαμπιόνια και τις εύθυμες μουσικές σε πνίγει. Τα παιδικά ματάκια που έβλεπαν την χαρούμενη αυτή γιορτή ενηλικιώθηκαν και μελαγχολούν όποτε ακούν το “ Last Christmas”. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Υποχρεώσεις, δώρα, έξοδα, υπέρμετρη χαρά, δωδεκάωρα στην δουλειά... μια καθημερινή μανία. ΣΤΟΠ! Κλείσε τα μάτια και γίνε πάλι παιδί, πασπαλίσου με χρυσόσκονη και θυμήσου τι ήταν αυτό που λάτρευες στα Χριστούγεννα και τώρα το 'χεις ξεχάσει. Ναι, αυτό έλειπε, το βρήκες. Τώρα που το θυμήθηκες τα Χριστούγεννά σου θα είναι όπως τότε γιατί αυτή η εποχή δεν έχει ηλικία, αλλά έχει όρεξη για ζωή και μια περίεργη αθωότητα. Γίνε πάλι παιδί και χωρίς

Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας. Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Τώρα που δώρο είν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας. Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας. Ραψωδός Φιλόλογος Κλειστά παράθυρα και τέσσερις τοίχοι να με πνίγουν. Σηκώνομαι νωχελικά απ' το κρεβάτι. Η έμπνευση μου μ' έχει ξεχάσει τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω, ίσως κουράστηκα να μου ξύνω πληγές, ίσως με κούρασε η υπερανάλυση όσως σκέφτομαι. Ή μάλλον προσπαθώ με μια επανεκκίνηση του μυαλού μου να ξεκινήσω απ' την αρχή. Τέρμα. Αλλάζω, βάζω το μπουφάν μου και μαζί με τα κλειδιά αρπάζω και τ' ακουστικά. Το κρύο μου παγώνει το πρόσωπο σα να θέλει να μου υπενθυμίσει πόσο ανέκφραστοι είμαστε τον χειμώνα. Στίχο με στίχο η σκέψη μου τρέχει. Οι δρόμοι μου θυμίζουν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω, σε κάθε διασταύρωση διαλέγω την απόφασή μου. Κανένας δεν υπάρχει γύρω μου, μονάχα μια φ

Έξω ακούγεται μια δυνατή βροχή, απ' το παράθυρο βλέπω τις στάλες και την ομίχλη. Ξαφνικά ακούω την φωνή σου “Καλημέρα έρωτά μου” και με φιλάς γλυκά στο μάγουλο. Γυρνάς και με σφίγγεις πάνω σου σα να σου έλειψα όσο κοιμόσουν. Μου μυρίζεις τα μαλλιά και αρχίζεις να με χαϊδεύεις τρυφερά σ' όλο το κορμί. Ο χρόνος περνά και το χάδι σου γίνεται πιο αχόρταγο και τα φιλιά πιο παθιασμένα. Ο ρυθμός αλλάζει καθώς με κοιτάς και μου χαμογελάς, “Σε θέλω τρελά” μου ψιθυρίζεις και οι ανάσες μας βαραίνουν. Όλα θολά και μέσα στην ζάλη μας η μόνη μου σκέψη είναι η επιθυμία μου για σένα. Τα κορμιά μας, γυμνά και ζεστά, μπλεγμένα μέσα στα σκεπάσματα και αφού ο “χορός” μας τελειώσει με όλες τις αδυναμίες αραδιασμένες στα σεντόνια, κοιταζόμαστε σα να θέλουμε να φωνάξουμε “Σ' αγαπάω”. Με παίρνεις αγκαλιά κι αφήνουμε την βροχή να μιλάει για τον έρωτά μας. Γιώτα Μουργελά

Απέναντι σ' αλλόγλωσσους αμόρφωτοι νταήδες κι αν άλλες γλώσσες έχουμε ίδιοι είμαστε αδελφέ μου, ίδια τα μάτια κι οι ψυχές τα όνειρα κι οι ελπίδες κι ίδια καταλαβαίνουμε το μίσος του πολέμου. Γιώργος Κοκτσίδης   Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές πως η μαγεία της σύγχρονης μουσικής βρίσκεται στο πάντρεμα των πολλών ερεθισμάτων. Οι πολλές και εύκολα προσβάσιμες πληροφορίες γίνονται ένα καλό και ακριβό δώρο όταν αξιοποιούνται, γίνονται γνώσεις και δημιουργούν καινούριους κόσμους. Πολλοί καλλιτέχνες και πολλά συγκροτήματα το επιδιώκουν και το καταφέρνουν αυτό, προσφέροντας ήχους τόσο πρωτόγνωρους όσο και πρωτότυπους.   Στο ενδέκατο κεφάλαιο παρουσίασης νέων μουσικών θα παρουσιάσουμε ένα συγκρότημα που μας έχει απασχολήσει πολύ τα τελευταία χρόνια και που η μουσική και ο στίχος του αποτελούν μεστή, καθαρή και ποιητική έκφραση της εποχής. Μετρώντας αρκετές live εμφανίσεις, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και έχοντας κυκλοφορήσει δύο ολοκληρωμένους δίσκους, οι Λάργκο διαθέ

Σκέψου ότι είσαι 20 χρονών. Ξέχνα ότι είσαι 20 χρονών. Σκέψου ότι είσαι κοπέλα. Πάλι λάθος μου, ξέχνα το φύλο. Σκέψου ότι είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έχεις δικαίωμα να σε σέβονται και να μην “εκτονώνονται” πάνω σου. Έχεις δικαίωμα να διαβάζεις στη Βιβλιοθήκη της σχολής σου και να μην φοβάσαι μην ασελγήσουν πάνω σου. Έχεις δικαίωμα να προχωράς στον δρόμο και να μην σου φωνάζουν διάφοροι μάγκες χυδαιότητες για το κορμί σου. Έχεις δικαίωμα να ανοίγεις την τηλεόραση και να μην ανέχεσαι κανένα πάνελ να διακωμωδεί τα δικαιώματά σου, να σατιρίζει τους φόβους σου. Έχεις και την υποχρέωση να σέβεσαι τον διπλανό σου. Έχεις υποχρέωση να προβληματίζεσαι όταν ένας νεαρός “εκτονώνεται” πάνω σε μια κοπέλα χωρίς την έγκρισή της. Έχεις υποχρέωση να εξοργίζεσαι όταν γίνεσαι μάρτυρας της διακωμώδησης αυτού του συμβάντος. Και τέλος πάντων, έχεις δικαίωμα και υποχρέωση να κλείσεις την τηλεόραση και επιτέλους αφού σεβαστείς τον εαυτό σου να σεβαστείς και τους ανθρώπου

Σου έχει τύχει ποτέ να χαθείς στα βάθη του μυαλού σου; Να χάσεις την μπάλα, όπως λέμε συνήθως. Ενώ όλα κυλούν ευνοϊκά εσύ να ξύνεις πληγές και να χάνεσαι, να βαλτώνεις στο “Εγώ” σου. Αχ αυτό το “Εγώ”... Φωνάζουμε πως είμαστε εδώ να στηρίξουμε όποιον μας χρειάζεται και ταυτόχρονα φοράμε τις παρωπίδες μας. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και βυθιζόμαστε στα, μοναδικά για μας, προβλήματά μας. Οι δικοί μας άνθρωποι μας τραβούν απ' το γιακά κι εμείς ακίνητοι σχεδόν απλά τους κοιτάμε καθώς ζητούν βοήθεια. Όταν δε προσπαθούν να μας την προσφέρουν απλά χαμογελάμε κι αρκούμαστε σε ένα “όλα καλά” για να τους πείσουμε με το ψυχρό χαμόγελό μας. Για ποιον προσποιούμαστε; Σε ποιον γυρνάμε την πλάτη; Δεν σκεφτόμαστε, παρά μόνο κοιτάμε το ταβάνι και τότε ξαφνικά θυμάσαι. Θυμάσαι τι είναι για σένα αυτοί οι άνθρωποι. Πως κοντεύεις να τους χάσεις, αν δεν τους έχεις χάσει ήδη. Πανικός! Πατάς γρήγορα τον αριθμό στο κινητό, αργεί η άλλη γραμμή να το σηκώσει κι ακούγε

  Πριν μερικές μέρες διάβασα μια συλλογή διηγημάτων του Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα. Το βιβλίο λεγόταν Ιστορίες από δω κι από κει . Ωραίο βιβλίο, ωραίες ιστορίες, εξαιρετική αφήγηση. Ανακάλυψα έναν συγγραφέα που δεν γνώριζα ούτε καν το όνομά του. Ως κατηγορούμενος και εξόριστος από την χώρα του για αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε και την πτώση της κυβέρνησής του, οι περισσότερες από τις ιστορίες του αναφέρονται στην Χιλή της δικτατορίας του Πινοτσέτ, αλλά και μετά από αυτήν. Πέρα από τις τραγικές καταστάσεις, την φτώχεια και την πείνα που βίωσαν πολλοί συμπατριώτες του, ο Σεπούλβεδα περιγράφει την θλίψη και την απογοήτευση των ανθρώπων που γνώρισαν μιαν άλλη Χιλή και αυτή καταστράφηκε. Και δεν καταστράφηκε μόνη της από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά από ανθρώπους. Ανθρώπους που ήθελαν να επιβάλλονται σε άλλους ανθρώπους και να διώχνουν εκείνους που δεν επιθυμούσαν. Ανθρώπους που κυνηγούσαν άλλους ανθρώπους για να τους σκοτώσουν ή για να τους διώξουν από

Κι είναι τα βράδια μου καρφιά μαλώνουνε δίχως να τ' αγγίξω, σαν μαραμένα γιασεμιά άνθη μ' αγκάθια να στολίσω. Μ.Β.   Οι φρέσκες παρουσίες στον χώρο της μουσικής, οι νέες νότες, οι νέες ιδέες, οι νέες φωνές είναι ευλογία και μια φωτεινή ένδειξη ελπίδας. Κάποια πράγματα συνεχίζουν να προχωρούν και να εξελίσσονται. Σαφώς όταν γίνεται κάτι τέτοιο στην τέχνη η σιωπηλή μας ευγνωμοσύνη είναι μεγαλύτερη. Η τέχνη είναι το καταφύγιο του ανθρώπου σε δύσκολες και χαρούμενες στιγμές. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η μουσική είναι η μαζικότερη των τεχνών.   Πριν δυο-τρία χρόνια έπεσε στην αντίληψή μου ένα τραγούδι με τίτλο “Όνειρα” σε μουσική και στίχους του Άρη Κλεισούρα. Το τραγούδι μου άρεσε, η φωνή με εντυπωσίασε. Ωστόσο, δεν έβρισκα κάτι ολοκληρωμένο για να αποκτήσω μια πιο σφαιρική άποψη. Άλλη μια ιδέα πήρα πέρσι με το “Ξέρω μια χώρα” κι ένας μικρός ενθουσιασμός άρχισε να γεννιέται. Κι ύστερα κυκλοφόρησε το “Μυρίζει βροχή”...   Στο τέλος του Μάρτη που μας πέρασε η Μ

Βάζω για άλλη μια φορά τ' ακουστικά μου και προχωράω ανάμεσα στο πλήθος... Πάντα όταν τριγυρνάω ανάμεσα σε κόσμο παρατηρώ τις κινήσεις τους και πλάθω μια προσωπικότητα για τον καθένα. Λανθασμένη; Σωστή; Έτσι μοιάζουν στα μάτια μου. Ένα παιδάκι που θέλει να γίνει δικηγόρος, μια γυναίκα που είχε κακή μέρα, ένα τύπος που τρέχει να προλάβει την ουρά στην εφορία, ένας παππούς με ένα τριαντάφυλλο για την αγαπημένη του. Κόσμος με κατεβασμένο κεφάλι, άδειο χαμόγελο και ένα κινητό στο αυτί, ένα γρήγορο βλέμμα πάνω σου που σου δείχνει την απογοήτευσή τους. Άγχος, γρήγοροι ρυθμοί, ρουτίνα, απρόσωπες σχέσεις. Πόσα κρύβονται πίσω από ένα απλό χαμόγελο; Κολλημένοι στα προβλήματα χάνουμε το νόημα της ζωής και στο τέλος απλά αυτή μας προσπερνά. Πάρε μια ανάσα αδερφέ, η ζωή έχει κάτι να σου δώσει μην την κοιτάς να απομακρύνεται. Ζήσε ρε τι σου ζητάμε; Γιώτα Μουργελά

“Τι άλλο θες να μάθεις για μένα;”, ρωτάς και ταυτόχρονα με σφίγγεις πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά σου την ώρα που οι πρώτες ηλιαχτίδες τρυπώνουν μέσα απ' τα μισάνοιχτα παντζούρια. “Τίποτα, αποφεύγω το παρελθόν και δεν κυνηγάω το μέλλον, ζω για ένα παρόν”. Ξαφνιάζεσαι, με κοιτάς μέσα στα μάτια και μου χαμογελάς τόσο γλυκά... σαν να άκουσες αυτό που τόσο ήθελες να ακούσεις και κανένας δεν στο έλεγε. “Γι' αυτό σ' αγαπώ. Δεν με έκρινες ποτέ για τα λάθη μου, με συμβούλευες μονάχα. Δεν απομακρυνόσουν όταν εγώ είχα τα δικά μου, σιωπηρή στεκόσουν δίπλα μου -όπως σε χρειαζόμουν. Να σου πω και κάτι, ούτε κι εγώ ασχολούμαι με το παρελθόν, αλλά το μέλλον μου το βλέπεις στο καθρέφτη σου κάθε φορά που κοιτάζεσαι σ' αυτόν.” Μου ξαναχαμογελάς και με φιλάς με πάθος σαν να είχες καιρό. Εγώ δεν ήξερα τι να σου απαντήσω, το μόνο που μπορούσα ήταν να σε πάρω μια σφικτή αγκαλιά και να σου ψιθυρίσω στο αυτί “Σ' αγαπώ, είσαι σημαντικός για μένα” και να σε φιλήσω γλυκά

Κάποια φορά θα το φωνάξω απ' τη σκηνή πως σ' αγαπώ μέχρι το άπειρο και βάλε -κάποια φορά- μα μέχρι τότε θα φυλάξω τη φωνή για το ανκόρ και το φινάλε Μ.Π.   Ομολογώ πως στα οχτώ προηγούμενα άρθρα της παρουσίασης νέων μουσικών, το αρσενικό φύλο είχε την τιμητική του με τα έξι από αυτά να απαρτίζονται από άνδρες καλλιτέχνες και μουσικούς. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή τα ταλαντούχα κορίτσια της νεότερης γενιάς της ελληνικής μουσικής σκηνής, να πάρουν το αίμα τους πίσω. Δίπλα στην Μαρία Παπαγεωργίου και στην Παυλίνα Βουλγαράκη που ανήκουν στο πρώτο και στο τέταρτο κεφάλαιο αντίστοιχα, θα προσθέσουμε άλλη μία γυναικεία παρουσία που τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια μας έχει απασχολήσει με το τραγουδοποιητικό και το μουσικό της ταλέντο, αλλά και με ιδιαίτερη φωνή της.   Χωρίς να είναι απαραίτητα κανόνας, με πολλή γενική ματιά στη σύγχρονη ελληνική μουσική, θα μπορούσαμε αποφανθούμε ότι το αρσενικό φύλο ανήκει στη μελαγχολική και θλιμμένη έκφραση στο τραγούδι (με εξ

Τικ τοκ τικ τοκ αυτός ο επίμονος ήχος του ρολογιού δεν παύει να μου τρυπάει τα αυτιά... Κοιτάζω το ρολόι. Δύο και τέταρτο δείχνουν οι δείκτες του και στο μυαλό μου ο ήχος όλο και δυναμώνει. Η σκέψη μου τρέχει. Τρέχει μέσα στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου. Σ' αυτά τα σοκάκια που φοβάμαι να περπατήσω ακόμα και την ημέρα. Ίσως γιατί εκεί κρύβεται ένα άλλο μου Εγώ, πιο σκοτεινό και πιο πληγωμένο. Τικ τοκ τικ τοκ τα αυτιά μου βουίζουν πια... Κοιτάζω το ρολόι και ήδη κοντεύει τέσσερις... Μου ξύνω τις πληγές λες και θέλω να με τιμωρήσω, τα μάτια μου βουρκώνουν και πλέον μουδιασμένη κοιτάζω το ταβάνι... Τικ τοκ τικ ωχχχχχ πάψε κι εσύ με τρελαίνεις... Πήγε 6 παρά και το βλέμμα βαραίνει, η σκέψη εξατμίζεται... Επιτέλους νίκησα... ή μήπως όχι; Γιώτα Μουργελά

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί μάτωσε ο ήλιος την ανατολή κλαις κι αναστενάζεις, αχ ξενιτιά φωνάζεις μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί. Λευτέρης Παπαδόπουλος Κάποιες φορές κυνήγησα το όνειρο κι όπως όλοι έτσι κι εγώ έχασα μιαν ελπίδα για το αύριο. Όμως λίγο πιο πέρα λίγο πιο δίπλα από εκεί που γεννήθηκε το γέλιο το κρασί και το ευτυχισμένο δάκρυ λίγο πιο δίπλα καίγεται ένα μικρό παιδί και πιο ΄κει πνίγεται κι εδώ αργοπεθαίνει κι εμείς ερωτευόμαστε και πεθαίνουμε νέοι γιατί κουραστήκαμε από τόσους προβληματισμούς και τόσα όνειρα ανεκπλήρωτα και τόσο κρασί και τόσο γέλιο και τόσο ευτυχισμένο δάκρυ κουραστήκαμε να περιμένουμε το αύριο χωρίς να κυνηγάμε τις σκιές μας κι έτσι αφήνουμε να καεί ένα παιδί και να πνιγεί άλλο ένα χωρίς να γράψει ποτέ η Ιστορία τ' όνομά τους. Θανάσης Πάνου

Από παιδί θυμάμαι, οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου μου “μύριζαν” κάτι από μελαγχολία. Τότε δεν μπορούσα να βγω έξω να παίξω και βαριόμουν να χαζεύω τη βροχή από ένα παράθυρο. Λίγα χρόνια μετά, αγάπησα αυτά τα πρωτοβρόχια της νέας εποχής. Κάθε που ο καιρός αποφάσιζε να “σαλέψει” έτρεχα να βάλω πιο χειμωνιάτικα ρούχα, να χωθώ στην κουβέρτα και με αφοσίωση να μετράω τις σταγόνες στο παράθυρο. Μεγαλώνοντας, λίγο περισσότερο, κατάλαβα γιατί αγαπώ αυτές τις πρώτες ενδείξεις του χειμώνα. Σε κάθε πρωτοβρόχι χαζεύω τον σκοτεινό ουρανό και σκέφτομαι ό,τι με μαυρίζει. Τότε μια δυνατή “μπόρα” παίρνει κάθε “κακό” από πάνω μου και το “ουράνιο τόξο” με κάθε λογής “πολύχρωμη” σκέψη “φωτίζει” τον “ουρανό” μου. Καλώς να ορίσεις “χειμώνα” δεν σε φοβάμαι, θα “βραχώ” περιμένοντας την “άνοιξη”. Γιώτα Μουργελά

Έρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να κοιτάξεις προς το τέλος μίας αρχής δεν πειράζει, δεν με νοιάζει όλα αρχίζουν απ' την αρχή. Γιώργος Παπαγεωργίου   Στην ελληνική μουσική σκηνή η χαρούμενη μελωδία, ο ανέμελος στίχος κι η γιορτινή διάθεση, άρχισαν να παίρνουν την θέση που τους αξίζει δίπλα σε όλα τα άλλα τραγούδια τα τελευταία 15 περίπου χρόνια. Ίσως και λιγότερα, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι σημαντικό και αξιοπρόσεχτο πως σε έναν τόπο που όπως λένε οι Χαΐνηδες είναι “θλιμμένα τα τραγούδια μας και γελαστοί ανθρώποι”, εμφανίστηκαν όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες που υπηρετούν με αυτό τον τρόπο την τέχνη της μουσικής και του τραγουδιού, με τον κόσμο να την δέχεται σαν κάτι που του έλειπε από χρόνια. Και είναι σαφώς κάτι που του έλειπε από χρόνια. Έχουμε πάντα την ανάγκη να ξεφύγουμε για λίγο από την τραγουδισμένη λύπη και να χορέψουμε σε μονοπάτια πιο ξέγνοιαστα, που ωστόσο δεν απέχουν τόσο πολύ από την κουλτούρα μας.   Το γέλιο είναι εξίσου σημ

  Μετά από ένα έντονο και δύσκολο καλοκαίρι, χωρίς ελεύθερο χρόνο, η ανάγκη για επιστροφή στις ηθικές και αισθητικές βάσεις μας, είναι απαραίτητη. Το φετινό καλοκαίρι για τον υποφαινόμενο, λόγω προσωρινής εργασίας δύο (ασταμάτητων) μηνών, ήταν εκείνο που του στέρησε την απόλαυση της ανάγνωσης και συγκεκριμένα της πρωινής. Για μένα δεν υπάρχουν πολυτιμότερες ώρες μες στην ημέρα από τις πρώτες δύο τρεις που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Νιώθω πως χτίζω τα θεμέλια για ένα ακόμη απρόβλεπτο εικοσιτετράωρο κι έτσι παίρνω την ευθύνη να τα χτίσω όπως ακριβώς εγώ θέλω. Η πρωινή ανάγνωση με φρέσκο καθαρό μυαλό μαζί με τον πρωινό καφέ, είναι για μένα η ιδανική αρχή μιας ακόμα μέρας στον μάταιο τούτο κόσμο.   Κι αφού το καλοκαίρι πέρασε κι επιστρέψαμε όλοι στα σπίτια μας και στην καθημερινότητα που μας κρατάει ζωντανούς και χρήσιμους, τα βιβλία βρήκαν και πάλι τη θέση τους στα χέρια και στο κομοδίνο μου. Οι ιστορίες, οι σκέψεις και τα όνειρα κατέλαβαν και πάλι όλη μου την ύπαρξη και το νόημά

Το ξυπνητήρι χτύπησε πάλι την ίδια ώρα, απλώνω το χέρι σπαστικά και το κλείνω. Απλώνω το χέρι μου και σε ψάχνω στο μαξιλάρι, μα ξέχασα ότι δεν είσαι εκεί. Το κινητό αναβοσβήνει, τ' ανοίγω και αντικρίζω μήνυμά σου: “Καλημέρα αγάπη μου. Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί. Σ' αγαπώ”. Χαμογελάω και ξαφνικά η μέρα μου έφτιαξε. Με ένα απλό σου μήνυμα, με μια δική σου καλημέρα. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μακριά απ' αυτόν που σκέφτεσαι, που έχεις ανάγκη να ξυπνάς στην αγκαλιά του. Πονάει η απουσία, αλλά ένα μήνυμα κι ένα τηλέφωνο κάποιες φορές αρκούν να σε ηρεμήσουν και να σου θυμίσουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι “εκεί”, μαζί σου. Γιώτα Μουργελά

Τυχαία χθες άνοιξα ένα οικογενειακό άλμπουμ. Πρόσωπα χαμογελαστά σε κάθε φωτογραφία, πρόσωπα που είναι δίπλα μου και πρόσωπα που είναι χαραγμένα πια μόνο στην καρδιά μου. Σε μια από αυτές τις φωτογραφίες φαίνομαι εγώ να χαμογελάω πλατιά αγκαλιά στον πατέρα μου και τότε θυμήθηκα εκείνη την μέρα. Εκείνη την μέρα με είχαν ρωτήσει τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Θυμάμαι και την απάντησή μου. Μια συνηθισμένη βαρύγδουπη απάντηση που δίνει κάθε πεντάχρονο όταν το ρωτάνε κάτι τέτοιο. Έκλεισα το άλμπουμ με μια ανάγκη να σκεφτώ αν άραγε 15 χρόνια μετά η απάντησή μου σ' αυτή την ερώτηση θα ήταν η ίδια. Λοιπόν, αυτό έκανα, έβαλα στην σειρά κάθε κατόρθωμα και κάθε ατόπημά μου... σκέφτηκα κάθε σοβαρή απόφαση που μπορεί να έχω πάρει ως τώρα και ξέρετε που κατέληξα; Δεν ξέρω αν έκανα σωστά, δεν ξέρω αν είμαι αυτή που ως παιδί ονειρευόμουν, αλλά ξέρω ότι το παιδί που ήμουν κάποτε αν με γνώριζε θα ήταν περήφανο για μένα... Κι αυτό είναι που μετράει στην τελική... Γι

Από σήμερα και για τις επόμενες τρεις ημέρες, διεξάγεται ίσως η σημαντικότερη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη για το κλίμα. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί του πλανήτη θα καταθέσουν τις προτάσεις τους για την καταπολέμηση της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής που συμβαίνει στο σπίτι μας, στη γη. Τα ερωτήματα είναι πολλά, οι απαιτήσεις υψηλές, οι σκέψεις και οι απόψεις άπειρες. Το βασικό μας ερώτημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα: θα αλλάξει κάτι την επόμενη μέρα; Η απόλυτη και στερεοτυπική μου απάντηση είναι πως τίποτα δεν αλλάζει ποτέ και πουθενά. Όλα παραμένουν ίδια και ίσως γίνονται χειρότερα, παρά τα επιφανειακά τεχνάσματα που προσπαθούν να μας ξεγελάσουν. Σήμερα, όμως, αναθεωρώ την πεσιμιστική μου άποψη. Όχι γιατί εμπιστεύομαι τους ηγέτες των χωρών του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (πόσω μάλλον τον δικό μας ηγέτη), αλλά γιατί νιώθω πως δεν μπορώ να στραφώ κάπου αλλού πέρα από την ελπίδα. Ίσως από φόβο, ίσως από ντροπή, ίσως κι από μίσος προς τον ίδιο μ

Η σιωπή νοηματοδοτεί το πριν και το μετά της γήινης ύπαρξης. Η σιωπή “σπάει” με τη γέννηση και επανέρχεται με το θάνατο. Εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο το ενδιάμεσο. Μέσα σε αυτό δρούμε και υπάρχουμε. Μέσα σε αυτό γράφονται και τα τραγούδια. Μιλούν για αυτό, αφουγκράζονται όμως το άλλο, εκείνο που προκαλεί το μεγαλύτερο θόρυβο, μες στην απέραντη ησυχία του... Γ.Π.   Ερχόμαστε από ένα μέρος σιωπηλό και καταλήγουμε στο τέλος πάλι εκεί. Η ζωή μας είναι βιαστική, περνάει και χάνεται, εξαφανίζεται, σκορπάει, το χθες μοιάζει μπερδεμένο κι άγνωστο όπως και το αύριο και το σήμερα παροδικό, στενό κι άπιαστο. Δεν έχει δεύτερη φορά κι είναι σκληρό το φως της δύσης...   Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσαμε να λέμε και να γράφουμε εσαεί. Η ερώτηση, όμως, είναι κατά πόσο κατανοούμε και συνειδητοποιούμε τις λέξεις και τις βαρύγδουπες φράσεις μας. Την απάντηση την έχουν δώσει πολλοί άνθρωποι κατά καιρούς, άλλοι την δίνουν κάθε μέρα, άλλοι κάθε στιγμή κι άλλοι πίνουν την ζωή γουλιά γου

Κάποιες φορές μας είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι έχουμε άδικο. Όσο κι αν προσπαθούμε να το αποβάλλουμε ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό ον, το οποίο θεωρεί τον εαυτό του αλάθητο και λογικό. Ποιος ορίζει την λογική, άραγε; Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την “αποτυχημένη” μας πλευρά και προτιμάμε να την αγνοούμε υπερτονίζοντας τις αδυναμίες των άλλων. Ευθυνόφοβε ανθρωπάκο πότε θα “ξυπνήσεις”; Η εξέλιξή μας ακολουθεί ύστερα από μια βαθιά “εξερεύνηση” του εαυτού μας, μιας παραδοχής των αποτυχιών μας και μιας υπενθυμίσεις των επιτυχιών μας. Γίνε καλύτερος όταν όλοι νομίζουν πως βαλτώνεις... Ψάξε τον πραγματικό σου εαυτό μέσα απ' τις εμπειρίες σου κι αποδέξου ότι οι “κορυφές” κατακτούνται μόνο όταν έχεις πραγματικά μοχθήσει για να τις φτάσεις... Φέρσου καλά σε “σένα”... Γιώτα Μουργελά

Στη μέση της λεωφόρου μ' ένα περίστροφο στα χέρια μου που βράζει ένας νεκρός και δυο που δύσκολα αναπνέουν δεν μου έκαναν κανένα κακό έτσι τους σκότωσα για ν' αποδείξω την κυριαρχία μου για να ταΐσω τον εγωισμό κρέας ωμό και ματωμένο τώρα όλοι με φοβούνται μόνο σειρήνες και ουρλιαχτά με πλησιάζουν. Συχνά στον ύπνο μου με είδα να κερδίζω το έπαθλο μιας ψεύτικης διένεξης κι όταν ξυπνούσα το πρωί ήμουν θλιμμένος γιατί ήμουν άλλο ένα βήμα μακριά απ' της αλήθειας τις πηγές τις δροσερές. Τώρα στη μέση της λεωφόρου αργοπεθαίνω από μια σφαίρα που δεν γνωρίζω από που ήρθε αλλά στο αίμα μου ξαπλώνω και ζεσταίνομαι κι ύστερα όλα απ' την αρχή τα ξεκινώ. Θανάσης Πάνου

Γέλα παλιάτσο όπως είχε γράψει και ο Σωτήρης Νικολαΐδης. Βάλε τα καλά σου, σκούπισε τα δάκρυά σου και σχεδίασε ένα μεγάλο χαμόγελο μέχρι τ' αφτιά... φώτα, αυλαία, πάμε. Μην λυγίσεις, όχι τώρα, σε χρειάζονται. Ξέχνα τα προβλήματα, οι άνθρωποί σου σε χρειάζονται. Κι εσύ τους χρειάζεσαι, στο χαμόγελό τους βλέπεις την ευτυχία σου. Γέλα παλιάτσο για να γελάσουν με την ψυχή τους. Έτσι θα γαληνέψει και η δική σου. Όχι όχι μην κλαις, μα κοίτα γύρω σου... όλοι γελούν εξαιτίας σου. Άρα κάτι κάνεις καλά... Ξέρεις τι είναι; Η αγάπη σου γι' αυτούς τους ανθρώπους... Η αγάπη σου τους δυναμώνει κι έτσι εσύ γίνεσαι άτρωτος. Γέλα παλιάτσο, μόνο έτσι θα επιβιώσεις... Γιώτα Μουργελά

Τα πρωινά είναι δύσκολο να κοιτάξω απέναντι έχω ένα λευκό χαρτί που περιμένει να γεμίσει και μια καρδιά που φέρεται σαν μικρό παιδί που ψηφίστηκε αρχηγός για πρώτη του φορά και δεν ξέρει τι να κάνει με τόση δύναμη στα χέρια του κι αρχίζει να ρωτά τους μικρούς του φίλους: τι είναι η δύναμη αλήθεια και ποιος την κυβερνά υπάρχει αλήθεια ή μήπως είναι ένα ψέμα βολικό ποιος είμαι εγώ που θα ορίσω το επόμενό σας βήμα είναι επικίνδυνα τα ζάρια μες στα χέρια μου κι η τύχη ένα ανεξήγητο σημείωμα βιαστικό. Δεν του απαντά όμως κανείς σ' αυτό το παραλήρημα κι εκείνος καίγεται τα πάντα να εξηγήσει κοιτάει γύρω του σαν να 'ναι όλα ένα τίποτα κι αφήνει κάτω την κορόνα στο γρασίδι όλοι φωνάζουν πως είναι ένας δειλός και τον κλωτσάνε μακριά απ' τον κόσμο τους να φύγει μια για πάντα δεν θα χαλάσει αυτός ό,τι έχτισαν με κόπο βγαίνει στο δρόμο και τραγουδάει μια μπαλάντα. Κανείς όμως ξανά δεν τον ακούει έγινε αόρατος στην πόλη είναι ένας ξέ

Τι όμορφος που μοιάζει ο κόσμος κάτω απ' το φως της Πανσελήνου; Όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία αυτόν τον μήνα. Ξεγνοιασιά, αλάτι στα μαλλιά, μυρωδιά από καρπούζι στην ανάσα και ηλιοκαμένα μάγουλα. Μουσικές στην άμμο, αγκαλιές κάτω από πετσέτες και πολλές μπίρες. Υποσχέσεις που “υπογράφτηκαν” στην άμμο, βάσανα που “πετάχτηκαν” στην θάλασσα μαζί με τα βότσαλα και χείλη που “σφράγισαν” κάτω απ' το φως του φεγγαριού. Αν αναρωτιέσαι γιατί όλοι προσμένουμε έναν Αύγουστο, σκέψου τις στιγμές του δικού σου Αυγούστου που “έμεινε” στην καρδιά σου. Αν ακόμα και μετά απ' αυτό αναρωτιέσαι το “γιατί”, τότε ο δικό σου Αύγουστος δεν έχει φτάσει... Για μένα είναι ήδη εδώ... Ζήσε κάθε στιγμή σαν τον δικό σου Αύγουστο -σαν την δική σου στιγμή να ξαναγεννηθείς. Ζήσε μέσα σε αυτόν τον “έρωτα” που όλοι αποκαλούμε “Αύγουστο”. Γιώτα Μουργελά

Αρκεί μόνο η αγάπη; Αρκεί μόνο ο έρωτας; Αρκεί μόνο να ξέρεις ότι αγαπάς κι αγαπιέσαι; Κάποιες φορές όχι… δεν αρκεί. Στην ευτυχία δεν χωρούν συμβιβασμοί. Φοβάται μην την κοιτάξει κάποια στιγμή στα μάτια και της πει ότι κουράστηκε να υπομένει. Φοβάται μην τον κοιτάξει κάποια στιγμή και απλά αντικρίσει ένα οικείο πρόσωπο. Πιο πολύ φοβούνται την συνήθεια και την ανοχή εξαιτίας της. Νεύρα, εντάσεις και ξεσπάσματα που οδηγούν σε πληγωμένες αλήθειες. Πόσο δυνατή πρέπει να είναι η ¨Αγάπη¨ για να νικήσει το ¨Χάσμα¨ μεταξύ δυο ανθρώπων που χρειάζονται ο ένας τον άλλον; Σιωπή που δείχνει ηρεμία, αλλά προδίδει το σοβαρό του θέματος. Σιωπούν γιατί ,ίσως, να φοβούνται ότι δεν αντέχουν χώρια. Σιωπούν γιατί ,ίσως, φοβούνται να παλέψουν. Αρκεί μόνο η ¨Σιωπή¨; Γιώτα Μουργελά Πίνακας: Rene Magritte, The Lovers

Καλοκαίριασε... Μια μυρωδιά από αλάτι, καρπούζι και βασιλικό γεμίζει τα ρουθούνια μου. Μια παρέα κάθεται ως αργά στο απέναντι μπαλκόνι και τα γέλια τους “ζωντανεύουν” την νυχτερινή άπνοια. Το ξημέρωμα με βρίσκει σε μια ακτή με 2-3 φίλους πολλές μπίρες και μια κιθάρα. Παντού ήχοι από τζιτζίκια κι ένας Γκιώνης που ψάχνει τη χαμένη του ζωή. Καλοκαίριασε... Άλλοι ρυθμοί πιο αργοί και πιο ρομαντικοί. Καλοκαίριασε και μαζί με τον καιρό ζέστανε και η ψυχή μας γιατί πάντα μετά το χειμώνα προσμένουμε το καλοκαίρι... Γιατί πάντα μετά “το κρύο της ψυχής μας” κάτι θα βρεθεί να την “ζεστάνει”... Ένα δικό μας καλοκαίρι, αλλιώτικο... Ζήσε το καλοκαίρι που σου αξίζει μετά από κάθε χειμώνα που σε “παγώνει”. Γιώτα Μουργελά