Chinaski

Θα προσπαθήσω να περάσω από τα χρόνια όπως περνάει από το δρόμο ένα παιδί φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή. Οδυσσέας Ιωάννου    Οι επιρροές της εφηβείας είναι οι σημαντικότερες στη ζωή ενός ανθρώπου. Αυτό το καταλαβαίνω τώρα που έχω αποστασιοποιηθεί έστω και λίγο από αυτήν. Οι μουσικές, τα βιβλία, οι ταινίες, οι άνθρωποι, το εξωτερικό περιβάλλον, οι καταστάσεις κι εν γένει όλα όσα συμβαίνουν στην δύσκολη μα και γλυκιά αυτή περίοδο της ζωής, χτίζουν τις βάσεις για τις μετέπειτα επιλογές και συνήθειες. Βεβαίως τίποτα δεν είναι απόλυτο, αλλά έχω την εντύπωση πως στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό συμβαίνει.   Επίσης στην εφηβεία ψάχνεις τρόπους να εκφραστείς. Ψάχνεις λόγια, κινήσεις και νεύματα μέσα από ρεύματα, προτάσεις και απαρνήσεις. Κρατάς ό,τι σε συντροφεύει και μιλάει αντί για σένα και για σένα.   Καθ' όσον η μουσική αποτέλεσε για μένα την κύρια ενασχόληση από την ηλικία των 10-11 ετών, δεν θα μπορούσε να περ

Αυτός ο ορίζοντας ήταν μεγάλος για όλα τα πράγματα. Χωρούσε ανέμους, χωρούσε νεφέλες, χωρούσε μετέωρα. Μοναχά για τον πόνο ήταν μικρός. Νικηφόρος Βρεττάκος τα πόδια και τα μέτρα της χειροποίητης αλυσίδας μου με κατευθύνουν σε μεθυσμένα παραπατήματα σε πόνους που δεν έχουν ουσία ούτε θέση για ελαφριά πετάγματα και δροσερά αστεία σε συναθροίσεις που πια δε βοηθούν την νυχτερινή αδράνεια. τα φτερά για να κοπούν πρέπει πρώτα να φυτρώσουν. σκουριασμένα τσεκούρια πέφτουν πάνω σε άγονες ράχες ενοχλητικών εντόμων που τα γυροφέρνουν νύχτες, μέρες και μερόνυχτα καίγοντας τα στήθια τους με ηδονικές κραυγές. Θανάσης Πάνου Πίνακας: Balthasar Van Der Ast, Flowers in a vase with shells and insects

Χθες σκοτώθηκαν τρεις. Αύριο θα σκοτωθούν άλλοι πέντε. Στην πλατεία έχουν στήσει πανό και ζωγραφίζουν κόκκινα μεγάλα Χ στα κεφάλια που κοιτάζουν αντίθετα. Πώς να πιάσεις στα χέρια σου ένα μαχαίρι που σε σημαδεύει; Σε ποιον να μιλήσεις για χάδια, παρεξηγήσεις και σελίδες που κρύβουν ανθισμένα λιβάδια; Δεν χάθηκε κανείς τόσο κάτω απ' το φως της ανυπαρξίας όσο τα παιδιά με τις σηκωμένες φλέβες. Κανείς δεν μπόρεσε να το γυρίσει το πράγμα παρά μόνο να το παραμυθιάσει με ψέματα ακριβά γραμμένα σε λογαριασμούς πολιτισμένων εξόδων που θα τους πληρώσουν άλλοι. Δολοφονίες και κανονισμένες συλλήψεις συμφερόντων ανερυθρίαστα χωρίς σημάδια από σκοτεινά οράματα κάτω απ' την μέθεξη ενός υποδόριου ρεμβασμού παρά μόνο σκοταδιστικά προγράμματα διχοτομίας. Κάθε προηγούμενη μέρα είναι λιγότεροι και κάθε επόμενη πολλαπλασιάζονται. Μοιάζει η σιωπή σαν δυσωδία θανατηφόρα σ' ένα σπίτι καθαρισμένο κι όλοι φοβόμαστε ν' ανοίξου

  Στην Πάτρα ακυρώνεται συναυλία του συγκροτήματος Rotting Christ, στην Αθήνα γίνεται εμπρηστική ομοφοβική επίθεση στο Checkpoint, στη Θεσσαλονίκη μέλη του Ιερού Λόχου εισβάλλουν σε θεατρική παράσταση στο Βασιλικό Θέατρο, στη Σάμο και στα Γρεβενά γονείς αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να καθίσουν δίπλα σε προσφυγόπουλα, στη Νέα Ζηλανδία αμετανόητες σφαίρες παίρνουν τη ζωή σχεδόν 50 ανθρώπων με πρόσχημα την “μαζική μετανάστευση”, τα “ποσοστά γεννήσεων” και τη δήθεν “γενοκτονία που υφίστανται οι λευκοί”.   Προσπαθώ, έστω για μερικά δευτερόλεπτα, να μπω στη θέση τους. Να τους καταλάβω, όχι να τους δικαιολογήσω. Έστω για λίγο. Δεν μπορώ, δεν τα καταφέρνω. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα. Και δεν θέλω να τους ζητήσω να αλλάξουν, ούτε θέλω να τους βρίσω, ούτε να τα βάλω μαζί τους. Ξέρω ότι δεν έχει νόημα κι ας θέλω να πω πολλά. Όμως με το να τους κατακεραυνώνω με χολή γίνομαι ίδιος με αυτούς και γκρεμίζομαι στο σκοταδιστικό μεσαιωνικό τους πάτο.   Μέχρι τώρα έ

Απόψε η νύχτα τραγουδιέται ανάλαφρα κοιμούνται όλοι αυτοί που σε περιμένουν τα φωτάκια στα μπαλκόνια φέρνουν την απογοήτευση του αύριο όταν όλα πια θα έχουν τελειώσει κι ένας ήλιος μαζί με τον άνεμο θα καθαρίζουν τα άδεια πιάτα και τα ποτήρια των στιγμών που γλιστρούν σαν παιδιά που δεν ελέγχονται από χαρά με εκείνη τη σοφία της άγνοιας και τα αληθινά χαμόγελα τα μπαλκόνια θα στέκονται βουβά και γκρίζα ρυτιδωμένα από τις αγάπες που γκρεμίστηκαν σαν σύννεφα που παίρνουν μαζί τους κάτι απ' τον ουρανό κι εκείνο χάνεται στο πουθενά για πάντα ή για ποτέ ασυλλόγιστα απλώνω τα πόδια στο Τίποτα και γεμίζω τα χέρια μου μελαγχολία ζεστή σαν το τζάκι που μπροστά του κοιμούνται δυο εραστές. Θανάσης Πάνου

Πρέπει να βρούμε μια μέση λύση οι ζωές μας σχηματίζουν γαλλική πλεξούδα γαλλικοί καφέδες και μπιστρό σε λιμάνια που περπάτησα μόνος κρατούν στο όνομά σου το ίδιο τραπέζι για δύο που άλλοτε πηγαίνω εγώ κι άλλοτε εσύ δεν υπάρχει μέση λύση δεν υπάρχει λύση τα παντελόνια μου βρωμάνε σπέρμα κατάθλιψη και μοναξιά και μόνο όταν ξυπνάω ο κόσμος φαίνεται λίγο καλύτερος σαν άγγελος απ' το κλειστό μου παράθυρο η ελπίδα και μια ιδέα πληρότητας καλημερίζουν το ομορφότερο ενδεχόμενο της ελευθερίας κι ένα όνειρο που έμοιαζε πιο ψεύτικο από την πραγματικότητα και τώρα εξελίσσεται με αργές κινήσεις πάνω στο κρεβάτι μου και μέσα σου πονοκέφαλος που με σέρνει στο πάτωμα σαν πληγωμένο τέρας κι ανοίγει τις πληγές μου σαν πύλες που ανοίγουν προς έναν αεροδιάδρομο που τα αεροπλάνα πετούν ανάποδα πάνω απ' τη χώρα του πουθενά οι κινητήρες τους ξερνάνε ουράνια τόξα εφορμούν στο χώμα και καίγονται τις νύχτες σε βλέμματα ξαπλωμένα