Chinaski

Καλοκαίριασε... Μια μυρωδιά από αλάτι, καρπούζι και βασιλικό γεμίζει τα ρουθούνια μου. Μια παρέα κάθεται ως αργά στο απέναντι μπαλκόνι και τα γέλια τους “ζωντανεύουν” την νυχτερινή άπνοια. Το ξημέρωμα με βρίσκει σε μια ακτή με 2-3 φίλους πολλές μπίρες και μια κιθάρα. Παντού ήχοι από τζιτζίκια κι ένας Γκιώνης που ψάχνει τη χαμένη του ζωή. Καλοκαίριασε... Άλλοι ρυθμοί πιο αργοί και πιο ρομαντικοί. Καλοκαίριασε και μαζί με τον καιρό ζέστανε και η ψυχή μας γιατί πάντα μετά το χειμώνα προσμένουμε το καλοκαίρι... Γιατί πάντα μετά “το κρύο της ψυχής μας” κάτι θα βρεθεί να την “ζεστάνει”... Ένα δικό μας καλοκαίρι, αλλιώτικο... Ζήσε το καλοκαίρι που σου αξίζει μετά από κάθε χειμώνα που σε “παγώνει”. Γιώτα Μουργελά

θέλω να βγαίνει ο ήλιος, φως να μπαίνει απ' τις ρωγμές να πνίγουμε τον πόνο που όλο προσκυνάει το χτες να σπάσουν οι βιτρίνες που φυλάν τα σώματα και να τολμώ ό,τι θέλω, όχι το 'πα, μα δεν το 'κανα Κοσμάς Λαμπίδης   Θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικά είμαστε μια χώρα που δεν φημίζεται τόσο για τα συγκροτήματά της, όσο για τους μεμονωμένους μουσικούς της. Ωστόσο, μέσα στα χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολύ σημαντικά μουσικά σχήματα με μεγάλη επίδραση στα ακούσματά μας. Μπάντες που οι περισσότερες δεν είχαν μεγάλη χρονική πορεία, αλλά άφησαν πίσω τους σπουδαίο έργο.   Συγκροτήματα δεν σταματούν ποτέ να δημιουργούνται καθώς η μουσική είναι μια τέχνη που παρουσιάζεται συνήθως από σύνολα ανθρώπων, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Κατά την γνώμη μου, αυτές οι ομάδες ανθρώπων κάτω από ένα όνομα πιασάρικο που τους εκφράζει και μ' ένα συγκεκριμένο ύφος μουσικής, είναι αυτές που έφεραν τις μεγαλύτερες επαναστάσεις όχι μόνο στον ελληνικό, αλλά και στον παγκόσμιο ήχο.  

Οι μπαγλαμάδες να παίζουν Ντύλαν κι ο Πίτερ Γκάμπριελ διπλοπενιές ο Τομ Γουέιτς με τα κλαρίνα και τα νταούλια να παίζουν Γιες να παίζουν Γιες. Πάνος Ηλιόπουλος   Ένα μέρος με λίγη σκιά. Είναι καλοκαίρι και η ζέστη δεν βοηθάει την ονειροπόληση. Ψάχνουν ένα μέρος να μην ενοχλούν τους υπόλοιπους. Να ακούγονται όλοι. Ο ανταγωνισμός είναι άγνωστη λέξη. Όλοι είναι χαμένοι. Σε όλους κάτι λείπει. Το βρίσκουν στις νότες και στα βήματα των αγνώστων.   Στήνουν τα απαραίτητα στην άσφαλτο, βγάζουν τα όργανα απ' τις θήκες τους, κάθονται κάτω ή μπροστά στο μικρόφωνο. Και όλα ξεκινούν. Ένας ολόκληρος πλανήτης συγκεντρώνεται σε μερικά μόνο μέτρα, μπορεί και χιλιόμετρα.   Ο John Lennon συνάντησε τον Μάρκο Βαμβακάρη και έπαιξαν την Φραγκοσυριανή με πιάνο. Ο Βασίλης Τσιτσάνης γνώρισε από κοντά τον Tom Waits και πρόσθεσαν στη Martha μια μελωδία με μπουζούκι. Τα Αιγυπτιακά κρουστά αγκάλιασαν τις μπαλάντες του Neil Young και τα Ινδικά αρπίσματα έσμιξαν με τα χορευτικά τανγκό τω

άνοιξε νυχτολούλουδο να δω την ομορφιά σου άμα δε χάσω το μυαλό πώς θα βρω την καρδιά σου Άλκης Αλκαίος 2:15 στο μπαλκόνι μου, μια μυρωδιά από νυχτολούλουδο με γεμίζει. Στο ένα αυτί απ' το ακουστικό ακούγεται μια γνώριμη αγαπημένη μελωδία και απ' το άλλο ακούω την σιωπή της νύχτας. Ναι, την ακούω γιατί για μένα σιωπή είναι να μην ακούω την φωνή σου, να μυρίζω μόνο το νυχτολούλουδο αντί για το δικό σου άρωμα, η ψύχρα να μ' αναγκάζει να φορέσω ζακέτα αντί να χωθώ στην αγκαλιά σου, η γνώριμη αγαπημένη αυτή μελωδία να είναι το τραγούδι που αφιερώνεις όταν σου λείπω και το φως του φεγγαριού να φωτίζει μόνο τη δική μου φιγούρα δημιουργώντας μια μοναχική σκιά δίπλα μου... Δεν τη φοβάμαι αυτή την σιωπή γιατί ξέρω ότι αυτή η σιωπή φωνάζει μια φράση: “Σ' αγαπάω... μην φορέσεις ζακέτα αυτό το βράδυ, δεν θα τη χρειαστείς.” Γιώτα Μουργελά

Τι φοβάσαι πιο πολύ; Να ξεχάσεις ή να ξεχαστείς; Τι φοβάσαι πιο πολύ; Να σβήσεις μνήμες ή να “σβηστείς” μέσα σ' αυτές; Τι φοβάσαι πιο πολύ; Να έχεις κάτι δικό του μέσα σου ή να μην υπάρχει τίποτα δικό του να στον θυμίζει; Τι φοβάσαι άραγε; Ξέρω, φοβάσαι “εσένα”. Φοβάσαι να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου, να συνειδητοποιήσεις την δύναμή σου και τελικά να μην ξεχάσεις τίποτα. Να υπάρχει εκεί. Όχι, όμως, για να σου θυμίζει ένα μαύρο παρελθόν, αλλά για να σου υπενθυμίζει πόσο αξίζεις ένα φωτεινό μέλλον. Δεν σου έλειψες αναρωτιέμαι; Δεν σ' έχεις ανάγκη πιο πολύ τελικά; Κάνε επιλογές κι ας σου βγουν σε κακό. Κάνε λάθη όταν όλοι σου λένε πως δεν είναι σωστό. Κάνε για να δεις... Να δεις πόσο γενναία είσαι τελικά... Δεν σου έλειψες αναρωτιέμαι; Μην φοβάσαι... Σε σένα που ακόμα προσπαθείς. Σε σένα που ακόμα γυρίζεις στο παρελθόν. Σε σένα που δεν φοβάσαι πια να καταλάβεις ότι πνίγεσαι σ' έναν ωκεανό που δεν είναι περισσότερο από μια κουταλιά νερό... Γ

Κλείνω τα μάτια κρύβω τα λόγια σαν παιδί σβήνω και γράφω μα πάλι άδειο το χαρτί Λέξεις πηδάνε στήνουνε γύρω μου χορό πέφτουνε κάτω και σχηματίζουν σ' αγαπώ Χ.Ν.   Φτάνοντας αισίως στο πέμπτο κεφάλαιο παρουσίασης νέων μουσικών, νομίζω ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω έναν ταλαντούχο συντοπίτη μου. Τον άκουσα πρώτη φορά σε δύο opening act συναυλιών. Της Ελεωνόρας Ζουγανέλη και της Νατάσσας Μποφίλιου. Αγόρασα τους δύο (τότε) δίσκους του κι από τότε όποτε εμφανίζεται κοντά μου πηγαίνω να τον ακούσω. Μέσα στη δεκαετή και βάλε παρουσία του στο χώρο της μουσικής, έχει συνεργαστεί με αρκετούς συναδέλφους του, αλλά και με σημαντικούς στιχουργούς και μουσικούς της γενιάς του και όχι μόνο.   Τα περισσότερα τραγούδια τα γράφει ο ίδιος και μουσική και στίχο. Η φωνή του βαθιά και τραχιά, σε ανατριχιάζει από το πρώτο άκουσμα και σε εντυπωσιάζει η έκτασή της. Οι κρητικές επιρροές του μπλέκονται με το ηλεκτρικό στοιχείο και τις λαϊκές αναφορές και παραδίδουν ένα αποτέλεσμα άρτιο

Αλλού ήταν οι μάχες τους κι εκείνα που ζητούσαν κι αλλού στρατιώτες βρέθηκαν λάθος εχθρούς νικούσαν. Οδυσσέας Ιωάννου Και τι νομίζεις δηλαδή; Ότι ήμουν πάντα έτσι; Κανένας άνθρωπος δεν μένει ίδιος σε δυο στιγμές. Από την μια στιγμή ως την άλλη κάτι έχει αλλάξει, ένας άλλος παράγοντας έχει μπει ανάμεσα σε εσένα και στο χρόνο. Μην ξεχνάς ότι κάθε λεπτό που περνάει πλησιάζουμε όλο και περισσότερο τον θάνατο. Δεν υπάρχει λόγος, όμως, κάτι τέτοιο να μας κάνει απαισιόδοξους. Από εκεί πηγάζει η διάθεσή μας για ζωή και έρωτα. Ο χρόνος που περνάει αφήνει πίσω του έναν διαφορετικό εαυτό απ' αυτόν που κατέχεις. Εμείς οι άνθρωποι κρίνουμε τους άλλους με βάση τα δικά μας δεδομένα. Δεν μπορούμε, βλέπεις, να κάνουμε κι αλλιώς. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι καλό γιατί επιλέγουμε συνειδητά. Είναι κακό γιατί ξεδιαλέγουμε μονάχα τις κακές στιγμές του άλλου, χωρίς να αναρωτιόμαστε τι τον έφερε ως εδώ και χαμογελάει. Και, ξέρεις, οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα τόσο

[...] “Υπάρχει μια ολόκληρη τάξη από νεαρούς δυνατούς άνδρες και γυναίκες, που θέλουν να αφιερώσουν τις ζωές τους σε κάτι. Η διαφήμιση έχει κάνει αυτούς τους ανθρώπους να κυνηγάνε αυτοκίνητα και ρούχα που δεν χρειάζονται. Γενιές και γενιές ανθρώπων έχουν δουλέψει σε επαγγέλματα που σιχαίνονται για να αγοράσουν πράγματα που δεν χρειάζονται στ' αλήθεια.   Η γενιά μας δεν έζησε κάποιον μεγάλο πόλεμο, ούτε κάποια μεγάλη κρίση, αλλά ναι, έχουμε έναν μεγάλο πόλεμο του πνεύματος. Μια μεγάλη επανάσταση ενάντια στον πολιτισμό. Η μεγάλη κρίση είναι οι ίδιες μας οι ζωές. Ζούμε μια πνευματική κρίση” [...] Chuck Palahniuk μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς απόσπασμα από το βιβλίο Fight Club του Chuk Palahniuk που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά

Ένας γέροντας στο απέναντι μπαλκόνι μιλάει με πρωτόγνωρους γρίφους όταν τον ρώτησα πώς τον λένε μου απάντησε: πόσο φτωχή είναι η φαντασία των ανθρώπων; και να σκεφτείς ότι κάθε μέρα νυχτώνει όταν μια φορά τον ρώτησα τι ώρα είναι εκείνος απάντησε: φοβάμαι πως η Μαρία θα κρυώσει όταν μια άλλη φορά τον ρώτησα από που ήταν μου απάντησε: πάει καιρός που με ξέχασες όπως σε ξέχασα κι εγώ πάνε χρόνια που πέθανε. Θανάσης Πάνου Πίνακας: Misty morning by Colin O'Prey