Chinaski

Έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσει να μετράει τα πλακάκια στα πεζοδρόμια. Τα τσιμέντα είναι εκεί δε φεύγουν. Οι άνθρωποι φεύγουν. Ο ήλιος πάει κι έρχεται. Το ίδιο και η σελήνη. Τα δέντρα αργοσαλεύουν ή χορεύουν όπως το πάρει κανείς. Τα φώτα ανάβουν και σβήνουν. Οι δρόμοι αδειάζουν και γεμίζουν ξανά. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να το δεχτείς όλο αυτό. Να το διαχειριστείς κάπως. Που έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να το διαχειριστείς. Στο χέρι σου δεν είναι η ροή αυτή καθεαυτή, αλλά η ματιά σου πάνω της. Πράγματα συμβαίνουν και εσύ τα ζυγίζεις. Κάθε φορά καινούρια απόρροια. Κάθε φορά καινούρια συγκίνηση ή λύπη ή αδιαφορία. Και μπορεί να είναι όλα ίδια στην τελική και να μην έχουν καμία σημασία. Όμως αυτό είναι που τα κάνει όμορφα. Η μάτια σου και η ψυχική και ζωτική σου δύναμη. Αυτά είναι που τα καθορίζουν όλα. Έτσι κάποια στιγμή του είπα να σταματήσει να μετράει πλακάκια και να αρχίσει να βιώνει. Το ήξερε κι ίδιος ότι έπρεπε να το κάνει. Τι πιο χυδαίο από το να κοροϊδεύουμε τον ίδιο μ

Δεν έδωσα σε άλλον τα κλειδιά ούτε του σπιτιού μου ούτε της καρδιάς μου. Αρνήθηκες να τα πάρεις. Φοβήθηκες μήπως σου ξεκλειδώσω τη δική σου καρδιά. Νικόλας Άσιμος από το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου Αναζητώντας Κροκανθρώπους που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος.

   Σαν έρμαιο γυρίζω με το ζητιανόξυλό μου ψάχνοντας στεριά. Θ.Π.   Η κάθε εποχή χαρακτηρίζεται από κάποιες προσωπικότητες. Ανάλογα πάντα και σε ποιον τομέα ψάχνεις και ενδιαφέρεσαι. Ας πάρουμε τον μουσικό σε αυτή την περίπτωση. Σ' αυτόν τον τόπο που ζούμε και δρούμε, ευτυχώς, τα τελευταία εκατό χρόνια και βάλε μεγάλες φωνές γυναικείες και ανδρικές και σπουδαίοι συνθέτες έχουν χαράξει χρυσές στιγμές στην μουσική μας ιστορία. Ξεκινώντας από την παράδοση, μετά οι ρεμπέτες, αργότερα τα λαϊκά άσματα και τα ελαφρολαϊκά και σιγά σιγά όλο αυτό εξελίσσεται και ανανεώνεται από παγκόσμιες επιρροές (έχουμε την ευλογία να κατοικούμε στο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης και ταυτόχρονα πολύ κοντά στον ζηλευτό πολιτισμό της Αφρικής με αποτέλεσμα να δεχόμαστε αν όχι όλες, τις περισσότερες πολιτιστικές ρίζες του κόσμου) που δημιουργούν το σημερινό εναλλακτικό και “έντεχνο”τραγούδι. Μέσα σε όλα αυτά φυσικά διαμορφώνεται και ο στίχος. Η απλότητα και το βάθος των λαϊκών πονημάτων και τη

Κυκλώνω τα σημαντικά για την αυριανή ημέρα. Νομίζω πως όλα τα έχω υπό έλεγχο. Ένα τελευταίο μου ξεφεύγει αναπάντεχα: αύριο δεν πρέπει να ξεχάσω να ζήσω. Το κυκλώνω με κόκκινο για να φαίνεται και ξαφνικά χάνω το χρώμα μου όλα σκοτεινιάζουν χαμηλώνω το βλέμμα το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει πιο γρήγορα κάποια ανυπόφορη ζέστη ανάβει φωτιά σ' όσα αγάπησα κι έχτισα μέσα μου όλα σταματούν μόνο για μια στιγμή κι ύστερα σβήνω το αύριο και γράφω ΣΗΜΕΡΑ με κεφαλαία γράμματα με το ίδιο κόκκινο στυλό που κύκλωσα ένα λάθος του παρελθόντος. Θανάσης Πάνου

Κοίταξε εκεί στο βάθος τα νήματα χορεύουν και μπλέκονται με ρυθμούς παλιούς που ακόμα δε μάθαμε. Στα χώματα πάνω κείτονται φύλλα που τρέμουν απ' τα κλάματα τις φτώχειας και σε διψασμένες γλώσσες κολλάνε φωλιές ζωής σαν αλεύρι. Δες το καλά γιατί για εκεί τραβάμε και δεν είναι κάτι τρομερό μόνο το βλέμμα σου κράτα γερά καρφωμένο δεν υπάρχει βοήθεια και είναι όλα καλά. Θανάσης Πάνου

  Ξυπνούσε πολύ πρωί. Έφτιαχνε καφέ κι άναβε τσιγάρο. Καθόταν στο μπαλκόνι αν η εποχή το επέτρεπε. Αν όχι βολευόταν σε μια καρέκλα δίπλα στη μπαλκονόπορτα και παρατηρούσε το ξημέρωμα. Όταν πια το φως ήταν αρκετό, άνοιγε ένα βιβλίο και διάβαζε. Τώρα στα γεράματα διάβαζε κυρίως ποίηση. Εκείνα τα ογκώδη μυθιστορήματα που διάβαζε στα νιάτα του είχαν σφραγιστεί στην καρδιά του από εκείνο το γλυκό, πυρετώδες πέρασμα. Οι ήρωες και οι πλοκές περιδιάβαιναν στο μυαλό, στα πνευμόνια, και στα σωθικά του σαν αναμνήσεις ενός αθάνατου θεού. Η ποίηση τον συνόδευσε όλα αυτά τα χρόνια σ' αυτό το σκληρό, άναρχο και μάταιο έργο που ονομάζεται ζωή. Η ποίηση τον καθησύχαζε και ταυτόχρονα τον αγρυπνούσε και τώρα, στα γεράματα, που κάθε μέρα έμοιαζε με τέλος κι αρχή.   Ήταν πολύ γέρος. Σιωπηλός και παράξενος. Παράξενος για τα μάτια των κατοίκων του χωριού όπου έμενε. Σιωπηλός γιατί δεν βρήκε ποτέ του τίποτα να πει.   Το παρελθόν του ήταν άγνωστο σε όλους. Καλύτερα έτσι, σκεφτόταν. Ποιος άλλωστε πι

Μαύρο φόρεμα και κόκκινα εσώρουχα για το βράδυ κολώνια μπόλικη που σκοτώνει όπως στις διαφημίσεις τα μαλλιά ισιωμένα να κάνουν αγώνα να αγγίξουν τις γόβες μαύρες και ψηλές που κουβαλούν πόδια, ανάσες, κορμί, ευτυχία... Ψάχνεις στην τσάντα για αναπτήρα έχω αλλά δε θέλω να σε πλησιάσω δεν μπορώ να τα χαλάσω όλα ξαφνικά είχα μείνει εκεί που σε πήγαινα στο κρεβάτι... Όταν πια πέρασες σηκώθηκα και τράβηξα για την άλλη μεριά για την άλλη άκρη της πόλης την άκρη της νύχτας. Θέλω να παίξουμε εκείνο το παλιό παιχνίδι που σε ψάχνω σε κάθε πρόσωπο και νομίζω πως με χαιρετάς από κάθε φωνή από κάθε ήχο από κάθε βλέμμα Θέλω να παίξουμε σήμερα αυτό το παλιό παιχνίδι θέλω πάντα να παίζουμε να παίζουμε για μια ζωή αυτό το παλιό παιχνίδι έτσι κι αλλιώς δε μας έμεινε τίποτα άλλο πια απ' το να κυνηγάμε φαντάσματα... Θανάσης Πάνου

ασαφής υπόθεση ότι όλα τα πράγματα υπάρχοντας όλα τα πράγματα αυτό εδώ λοιπόν ακόμα κι αυτό εδώ υπάρχοντας δεν υπάρχει ας μιλήσουμε γι' αυτό Samuel Beckett μετάφραση: Γιώργος Βίλλιος από το βιβλίο Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερατώ σε επιλογή και μετάφραση Γιώργου Βίλλιου

  Χτύπησε το τηλέφωνο κατά τις δέκα το βράδυ. Πετάχτηκα τρομαγμένος ξεκολλώντας τα μάτια μου απ' τις σελίδες του βιβλίου που κρατούσα: ήταν ο πρώτος ήχος ύστερα από μια πολύωρη σιωπή.   Ήταν ένας άντρας που γνώριζα ελάχιστα που με καλούσε να παρευρεθώ σε μια εκδήλωση την Τρίτη το απόγευμα.   “Δεν μπορώ”, του απάντησα “αυτή την περίοδο βρίσκομαι σε διαπραγματεύσεις και συζητήσεις πάσης φύσεως με τον εαυτό μου. Οι όροι του περί υπογραφής ενός συμβολαίου που όπως λέει θα μας ικανοποιήσει αμφότερους είναι σκληροί και βασανιστικοί. Η δουλειά μου συνεπώς είναι δύσκολη καθώς τα πήγαινε έλα στα απύθμενα και φωτεινά -σχεδόν εκτυφλωτικά- βάθη της φυσικής μου υπόστασης είναι καθημερινά και κουραστικά. Τα πέλματα και οι γάμπες του μυαλού και των άναρχων σκέψεών μου έχουν πρηστεί και συχνά αιμορραγούν -πράγμα που συμβαίνει συνήθως τις πολύ πρωινές ώρες με αποτέλεσμα οι γιατροί να μου έχουν συνταγογραφήσει χάπια για έναν ήρεμο και γλυκό ύπνο αλλά εγώ ποτέ δεν έκανα το λάθος να τα πάρω. Η

Μέσα στο δάσος εισχωρούσαμε οι απρόσωπες υπερβολές φορώντας δερμάτινα μαύρα μπουφάν που μύριζαν ξεραμένο αίμα το οποίο σιγά σιγά παροδικά αναπτύχθηκε σε οίηση και μύριζαν και απαίσια ματαιοδοξία και βυθιζόμασταν σ' ένα σκοτάδι άναστρο κάτω από κορμούς παραμορφωμένους και φύλλα παγωμένα σαν πληγές. Κάποιος ακατάληπτος ψίθυρος αναδυόταν από τα καπνισμένα μας κεφάλια κάτι σαν τον προσδιορισμό της κοινής συνήθειας κι ύστερα ξεψαχνίζαμε απ' τις μνήμες μας μπογιατισμένα πρόσωπα που αν κλαίνε ή πεθαίνουν δεν ξέρεις πρόσωπα ίδια που αγαπήσαμε κατά λάθος κάποιο βράδυ όταν ψάχναμε το δικό μας αλεξίπτωτο ανάμεσα σε αυτά των νεκρών και τελευταία στιγμή δεν πιάσαμε τη λαβή που οδηγούσε σε κάτι που τελικά ήταν σαθρό και προμελετημένο. Κι έτσι μείναμε εδώ μόνοι και μελαγχολικοί σαν δρόμοι που κάποτε πέρασες κοιτάζοντας τον ήλιο και τώρα σαπίζουν απάτητοι με γκρίζα εγκαταλελειμμένα κτήρια. Μείναμε εδώ περπατώντας δειλά και αφηρημένα

Σ' αυτά τα εγκλήματα κρύβεται το μυστικό του κόσμου R.B.   Πριν από κάποιο καιρό άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Roberto Bolaño. Ας είναι καλά ο Αύγουστος Κορτώ ο οποίος το ανέφερε σε μια δημοσίευσή του στο facebook. Ενστικτωδώς το συγκράτησα. Μετά από μερικές μέρες σ' ένα βιβλιοπωλείο βρέθηκα μπροστά σε δυο τρία βιβλία του. Έπιασα “Το Παγοδρόμιο” και διάβασα την περίληψη. Ήδη από αυτή την πρώτη επαφή κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι ξεχωριστό. Μια ιδιαίτερα σκληρή μελαγχολία ανακατεμένη με έρωτα, έγκλημα και λογοτεχνία. Ένα μυθιστόρημα με μπόλικα στοιχεία ποίησης σ' ένα καλοκαιρινό τοπίο σε μια παραλιακή πόλη της Καταλωνίας. Πέρασαν μέρες μέχρι να το αγοράσω και να το διαβάσω. Παρ' ότι είχα διάβασμα τρελό για τις πανελλαδικές εξετάσεις, δεν εγκατέλειπα με τίποτα το ευχάριστο δικό μου διάβασμα που, μεταξύ μας, με διαμόρφωσε πιο πολύ από κάθε άλλη μελέτη. Το βιβλίο το τέλειωσα μέσα σε δύο μέρες χωρίς να καταλάβω πως. Νόμιζα ότι είχα διεισδύσει σ' έναν

Αυτά που υποστηρίζουμε με τόσο πάθος δεν έχουν σχέση μ' εμάς, κι εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση μ' αυτά πέρα από πλήξη, φόβο, χρήμα και ξεφτισμένη ευφυΐα · ο κύκλος μας, το φως των κεριών μας μικραίνει, εμείς βγήκαμε έξω κυνηγώντας την ιδέα και χάσαμε το Κέντρο: όλοι κεριά δίχως φιτίλι, βλέπουμε ονόματα που κάποτε σημαίναν σοφία, σαν σήματα σε πόλεις φαντάσματα, όπου μόνον οι τάφοι είναι πραγματικοί. Charles Bukowski, μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας από την ποιητική συλλογή του Μπουκόβσκι Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα σε επιλογή και μετάφραση Γιώργου Μπλάνα.

Τώρα που έχουν φύγει όλοι και το τραπέζι είναι γεμάτο αποφάγια και άδεια μπουκάλια, έχω κάτσει σιωπηλός στην κορυφή αποτελειώνοντας το κρασί μου. Η Καρολίνα είπε πως αύριο θα φύγει και ελπίζει να τα ξαναπούμε. Σε μήνες, χρόνια · δεν έχει σημασία. Μου είπε να μην χαθούμε κι εγώ απλά χαμογέλασα. Πόσο εύκολα την ξεστομίζουμε αυτή τη φράση. Πώς να μην χαθούμε; Κάθε μέρα χανόμαστε. Κάθε στιγμή μας καταπίνει η ζωή και οι παράξενες κινήσεις της. Η Σόνια με φίλησε τρυφερά στο μάγουλο και με χάιδεψε στον ώμο. Δεν μίλησε. Ούτε κι εγώ είπα τίποτα. Μέτρησα τα βήματά της μέχρι την πόρτα θαυμάζοντας σαν πιστός προσκυνητής τις σπίθες που εκτοξεύονταν απ' την αρμονική τριβή της πίσω μεριάς της. Εκείνη το ήξερε ότι είμαστε ήδη χαμένοι και δεν γύρισε να με κοιτάξει ούτε λίγο. Ο Ροντρίγκο με πλημμύρισε ευχές για το άγνωστο υπόλοιπο της ζήσης μου. Φεύγει κι αυτός για τα μεγαλεία του κόσμου των επιχειρήσεων. Σε κάποια μεγάλη πόλη, μεγάλο σπίτι. Θα τα λέμε στο τηλέφωνο, ρε μαλάκα μου είπε. Εντάξει το

Μπορεί να σε βοηθήσει και ο Τσαϊκόφσκι και ο Μπαλζάκ και ο Φλωμπέρ και ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι και ο Σταντάλ και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε και ο Μπαχ και ο Μότσαρτ και ο Σοστακόβιτς και ο Σοπέν μπορεί και ο Προυστ και ο Μπέκετ και ο Μπόρχες και ο Ρίλκε και ο Σαρτρ και ο Καμύ και ο Μπουκόβσκι και ο Σαίξπηρ και ο Όσκαρ Ουάιλντ και ο Μάρκεζ και ο Βάγκνερ και ο Μπραμς και ο Μπωντλέρ και ο Ταγκόρ και ο Χάρολντ Νορς και ο Κέρουακ και ο Φερλινγκέτι και ο Σάλιντζερ και ο Φάντε και ο Χάμσουν και ο Κορτάσαρ και ο Μπρετόν και ο Μπρεχτ και η Γουλφ και ο Βιάν και ο Λόρκα και ο Τουέιν και ο Πούσκιν και ο Χάινε και ο Μπολάνιο. Αλλά πρέπει κι εσύ να βοηθήσεις λίγο τον εαυτό σου. Θανάσης Πάνου

Έχω κοιμηθεί σε εκατό νησιά όπου τα βιβλία ήταν δέντρα. Lawrence Ferlinghetti Ένας γλάρος με συνάντησε στην παραλία. Ήμουν στην αμμουδιά οκλαδόν και προσπαθούσα να ενώσω τη θάλασσα με τον ουρανό. Του είπα για την εποχή που μιλούσα με τα δέντρα κι αυτός με ρώτησε αν πιστεύω στην τύχη. Του απάντησα όχι κι άκουσα προσεκτικά ένα κύμα που γλίστραγε στα πετραδάκια σαν φίδι, σαν ξωτικό του μυαλού. Ύστερα από λίγο μου είπε ότι η θάλασσα δεν τελειώνει ποτέ κι ότι εμείς μετράμε τα χρόνια και το χρόνο περιμένοντας τα καράβια και αποχαιρετώντας τα πανιά που ανοίγουν στο λιμάνι. Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα: καράβια άπειρα. Οι καπετάνιοι είναι ήρωες και Ιστορία. Οι επιβάτες γελούν, κλαίνε, τσακώντονται, πνίγονται, πεθαίνουν, ερωτεύονται. Μα πάνω απ' όλα τη θάλασσα ξεχνούν και τον ουρανό. Εκεί που σμίγουν. Τον ρώτησα για την αγάπη, για τα σημάδια που είδα, για τη σιωπή, για τους ποιητές που διάβασα και μου 'πε να μην ανησυχώ και πως όλα αυτά είναι η μοναξιά, η μοναξιά η πολύτιμη και πως

Η νύχτα δεν έχει προορισμό. Το σκοτάδι είναι φως μικρό που μεγαλώνει στο βάθος των ιστοριών και της αγκαλιάς του καπνού. Τα τραγούδια μελετάνε την καρδιά και την κρατούν ζωντανή. Τα βλέμματα και οι σκέψεις παίρνουν την αγάπη στα χέρια τους και την σφίγγουν γλυκά. Τα μαχαίρια πέφτουν και οι πληγές ξεραίνονται. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει σημασία τώρα. Μόνο τα γέλια, το γέμισμα του κορμιού με πίστη, ένα παράθυρο που ανοίγει και βλέπεις το ξημέρωμα.   Θανάσης Πάνου