Κατάδυση σε αόρατα βάθη

Μέσα στο δάσος εισχωρούσαμε

οι απρόσωπες υπερβολές

φορώντας δερμάτινα μαύρα μπουφάν

που μύριζαν ξεραμένο αίμα

το οποίο σιγά σιγά παροδικά

αναπτύχθηκε σε οίηση

και μύριζαν και απαίσια ματαιοδοξία

και βυθιζόμασταν σ' ένα σκοτάδι άναστρο

κάτω από κορμούς παραμορφωμένους

και φύλλα παγωμένα σαν πληγές.

Κάποιος ακατάληπτος ψίθυρος αναδυόταν

από τα καπνισμένα μας κεφάλια

κάτι σαν τον προσδιορισμό της κοινής συνήθειας

κι ύστερα ξεψαχνίζαμε απ' τις μνήμες μας

μπογιατισμένα πρόσωπα

που αν κλαίνε ή πεθαίνουν δεν ξέρεις

πρόσωπα ίδια

που αγαπήσαμε κατά λάθος κάποιο βράδυ

όταν ψάχναμε το δικό μας αλεξίπτωτο

ανάμεσα σε αυτά των νεκρών

και τελευταία στιγμή δεν πιάσαμε τη λαβή

που οδηγούσε σε κάτι

που τελικά ήταν σαθρό και προμελετημένο.

Κι έτσι μείναμε εδώ

μόνοι και μελαγχολικοί

σαν δρόμοι που κάποτε πέρασες

κοιτάζοντας τον ήλιο

και τώρα σαπίζουν απάτητοι

με γκρίζα εγκαταλελειμμένα κτήρια.

Μείναμε εδώ περπατώντας δειλά και αφηρημένα

μ' ένα καυτό βάρος

απάνω στα στήθια μας:

το βάρος της καρδιάς μας.

Θανάσης Πάνου