Chinaski

πάρα πολύ πολύ λίγο πολύ χοντρός πολύ αδύνατος ή κανένας. γέλιο ή  δάκρυα μισητές εραστές παράξενοι με πρόσωπα σαν το πίσω μέρος των  αντιχείρων στρατιώτες που τρέχουν σε δρόμους γεμάτους αίμα χαιρετώντας με μπουκάλια κρασί μαχαιρώνοντας και γαμώντας παρθένες. ή ένας γέρος σ' ένα δωμάτιο φτηνό  με μια φωτογραφία της M. Monroe. υπάρχει μια μοναξιά σ' αυτόν τον κόσμο τόσο μεγάλη που μπορείς να τη δεις στην αργή κίνηση των δεικτών ενός ρολογιού. άνθρωποι τόσο κουρασμένοι ακρωτηριασμένοι είτε από έρωτα είτε απ' την έλλειψή του. οι άνθρωποι δεν είναι καλοί μεταξύ τους ο ένας στον άλλο. οι πλούσιοι δεν είναι καλοί με τους πλούσιους οι φτωχοί δεν είναι καλοί με τους φτωχούς. φοβόμαστε. το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας λέει ότι όλοι μας μπορούμε να γίνουμε γαμηστεροί νικητές. δεν μας έχει πει για τις υδρορροές ή για τις αυτοκτονίες. ή για τον τρόμο ενός ανθρώπου που υποφέρει σε κάποιο μέρος μόνος ανέγγιχτος αμίλητος ποτίζοντας ένα φυτό. οι άνθρωποι δεν είναι καλοί μεταξύ τους. οι άν

Ο Μανώλης Φάμελλος για μένα ανήκει σ' εκείνη την κατηγορία των τραγουδοποιών που δεν τους ακούω καθημερινά ούτε παίζω τα τραγούδια τους στην κιθάρα κάθε μέρα, αλλά θα τους ακούσω και θα τους ερμηνεύσω όποτε τους χρειαστώ. Αν κι αυτό φαίνεται κάπως κυνικό, το θεωρώ κολακευτικό για έναν μουσικό. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν μου αρέσουν τόσο τα τραγούδια του ή ότι δεν μου αρέσουν όλα. Οι αφηγήσεις του αποτελούν ηχητικό φόντο σε ξεχωριστές συναισθηματικές περιστάσεις με αποτέλεσμα η λαχτάρα της ακρόασης να γίνεται με κατάνυξη και με μια γενναία δόση ανακούφισης. Η δίμηνη καραντίνα που πέρασε, για άλλους ήταν ένα τέλμα απραξίας και ψυχοσωματικής παράλυσης και για άλλους μια δημιουργική διέξοδος σε μονοπάτια που υπό άλλες συνθήκες ίσως να μην είχανε διαβεί. Και να που βρέθηκα κι εγώ να ακούω, σε συνεχή επανάληψη τις τελευταίες μέρες, μια συλλογή τραγουδιών καρπό αυτής της περιόδου, γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις και έμπνευση για το μέλλον. Μετά τον Φίλιππο Πλιάτσικα και τα περιβό

Φτάνω αρκετές φορές στο σημείο όπου αναρωτιέμαι γιατί ασχολούμαστε με τις λέξεις. Η πρώτη, εύλογη, απάντηση είναι επειδή είμαστε άνθρωποι και πρέπει κάπως να επικοινωνήσουμε. Οι λέξεις, όμως, έχουν διφορούμενες προσωπικότητες, κρύβονται πίσω απ' την αμφισημία τους και ως εκ τούτου καταφέρνουν να διευκολύνουν και να δυσκολεύουν (κάποιες φορές ταυτόχρονα) την επικοινωνία μας. Αυτό που για μένα σημαίνει άσπρο για κάποιον άλλο σημαίνει μαύρο, η κιθάρα σημαίνει μπουζούκι και το γραφείο σκαμπό. Ποιος άραγε έχει δίκιο και ποιος άδικο; Και πώς ακριβώς προσδιορίζονται αυτοί οι δύο χαρακτηρισμοί; Όπως θα έλεγε και ο Faulkner, οι λέξεις είναι κενές με άυλο περιεχόμενο. Εκεί βασίζεται και η άποψη που έχω διαμορφώσει με τον καιρό όσον αφορά την πραγματικότητα. Η πιο ρεαλιστική εξήγηση των πραγμάτων είναι ο υπερρεαλισμός. Αυτή η άποψη, σαφώς, είναι προσωπική και δεν ζητώ από κανέναν να την υιοθετήσει άκριτα. Ο υπερρεαλισμός έχει αυτή την σαγηνευτική ικανότητα να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής

Κοίταξέ την πως κοιτάζει το άπειρο το βλέμμα της καρφωμένο σε κάτι που κανείς άλλος δε βλέπει μπροστά στα πόδια της η θάλασσα σταματημένα κύματα που έγλειψαν την άμμο και έφυγαν και χάθηκαν στο τίποτα τα μαλλιά της μπερδεμένα απ' τον αέρα και τα χέρια της στο στήθος στερεωμένα στο μέρος της καρδιάς και μέσα σ' όλα αυτά μια σιωπή να επικρατεί από μια γωνία οπτική μοναδική για όλη την πλάση ένα στόμα ανοιχτό μαζί με βλέμμα φοβισμένο εν είδει επικείμενης υπόκωφης κραυγής κι όμως κάτι ακούγεται απ' αυτό κάτι που οι λέξεις δεν μου φτάνουν για να το περιγράψω. Θανάσης Πάνου