Chinaski

Για όλους υπάρχει ένας τόπος ένα τετραγωνικό μέτρο γης για να φυτέψουμε τ' άστρα μια πλαγιά να κατρακυλήσουν οι στάχτες απ' αυτά που κάποιος έκαψε έπλασε μ' αυτά κάτι σκοτεινά πλάσματα με κόκκινα μάτια που έχουν στο στήθος τ' αριστερό μια τρύπα και κρατώντας από ένα μαραμένο λουλούδι στο κάθε χέρι το ένα πυροβολεί το μυαλό με μια αρχαία δυσωδία που σε μεθάει σαν τη βενζίνη και τ' άλλο σημαδεύει την καρδιά δεν την αφήνει να χτυπήσει δυνατά μη τυχόν ελευθερωθεί με κοιτάζει τρομαγμένη κι ύστερα σκύβει αργά καθώς βλέπει τα δάκρυα που χαράζουν τα μάγουλά μου και πέφτουν σαν πετραδάκια πάνω στο πληγωμένο σώμα της ελευθερίας. Θανάσης Πάνου Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του δίσκου του Παύλου Παυλίδη & b-movies Στον διπλανό ουρανό.

«Οι ερωτευμένοι», είχε αρχίσει να λέει, χωρίς να έχει απόλυτη συνείδηση των λόγων του, αιφνιδιάζοντας και φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, «έχουν μια βαθιά επιθυμία και τάση να καταστρέψουν τα στοιχεία αυτά ακριβώς του συντρόφου τους με τα οποία είναι περισσότερο απ’ όλα ερωτευμένοι. Επειδή αυτά είναι που τους πονάνε, τους κάνουν να νιώθουν ανίσχυροι και εξαρτημένοι από το αντικείμενο του πόθου τους, αυτά τους καταδυναστεύουν, και τα’ αγαπάνε τόσο που στο τέλος τα μισούν! Εάν δεν τα μισούσαν, εάν δεν ήθελαν και δεν προσπαθούσαν να τα καταστρέψουν – τότε αυτό θα σήμαινε απλούστατα ότι συναινούν και αποδέχονται τη δική τους καταστροφή. Ότι συμπράττουν σ’ αυτήν. Γιατί κι εκείνος που τον έχουν ερωτευτεί κι εκείνος που είναι ερωτευμένος είναι πιασμένοι σε μια θανάσιμη παγίδα – αυτό είναι έρωτας, αυτό είναι οτιδήποτε σπρώχνει το Εγώ στην υποδούλωσή του, στη μεθυστική ασάφεια των ορίων του. Αυτός δεν είναι ο ορισμός του έρωτα; Η διάλυση δύο διαφορετικών Εγώ, η

     Μια όμορφη μέρα ξημέρωνε στο ορεινό χωριό που ζούσε ο Φ. Ο ήλιος ανέβαινε ζεστός πάνω από τα βουνά, σαν το βλοσυρό μάτι μιας άγνωστης δύναμης που καθόριζε τα πάντα. Ίσως αυτό να τον ξύπνησε, καθώς οι ακτίνες τρύπωναν ανενόχλητες μέσα από το παράθυρο και τις χαραμάδες της κουρτίνας κι έκαναν τα μάτια του Φ. να ανοίξουν απότομα. Ένιωσε μια πρωτόγνωρη ζεστασιά μέσα στα στήθια του και μια γαλήνη να απλώνεται παντού γύρω του σαν την άμμο που σκεπάζει την έρημο.   Σηκώθηκε από το κρεβάτι μένοντας κι ο ίδιος έκπληκτος με την ηρεμία των κινήσεών του. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και τράβηξε τις κουρτίνες. Ένας καταγάλανος ουρανός κι ένας ήλιος σαν χρυσή φλόγα ξετυλίγονταν μπροστά του. Η πρωινή δροσιά και υγρασία σκέπαζαν τη χλόη των απέραντων πεδιάδων του χωριού σαν ζάχαρη άχνη. Πλύθηκε, ντύθηκε, σουλουπώθηκε, έφτιαξε καφέ και έκατσε να τον απολαύσει στο τραπεζάκι που είχε κοντά στο παράθυρο. Εκεί συνήθως διάβαζε τα βράδια, όταν έπεφτε ο ήλιος, μ' ένα λαμπατέρ να φωτίζ

Άλλος γυρεύει βάλσαμο κι άλλος πληγή, είν' οι αλήθειες όσοι οι άνθρωποι στη γη. Άλκης Αλκαίος   Η αλήθεια είναι πως μισώ τις ταμπέλες στην τέχνη. Οι ταμπέλες είναι λέξεις και οι λέξεις παρεξηγούνται. Το να τεμαχίζεις μια τέχνη σε κατηγορίες είναι ήδη μια ήττα της ουσίας της. Δεν υπάρχει καλό ή κακό στην τέχνη, δεν υπάρχει όμορφο ή άσχημο, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Εν γένει, η αντικειμενικότητα είναι η πιο ήπια υποκειμενικότητά μας. Ό,τι πιστεύουμε εμείς δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι λάθος και θα πρέπει και αυτοί να πιστέψουν το ίδιο. Η αλήθεια δεν είναι απόλυτη. Είναι μια σαλάτα φτιαγμένη από ό,τι αγγίζουμε, βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας. Και όχι μόνο. Απ' ό,τι υπάρχει γενικότερα στο σύμπαν.   Στο παρελθόν αρκετοί ήταν αυτοί που με έβλεπαν με μισό μάτι για τα γούστα μου κυρίως στην μουσική. Θυμάμαι ολόκληρα σκηνικά που είχαν σκοπό να με πικάρουν με διόλου καλές προθέσεις. Άνθρωποι που με είπαν κουλτουριάρη με ειρωνικό ύφος μπροστά στα μάτια μου κάνο

Δεν μπορώ να μιλήσω για κάτι άλλο, παρά μόνο για μια πόλη που καίγεται. Μπορεί να είναι και προϊόν της φαντασίας μου. Η αλήθεια είναι μια άνεργη πόρνη, ένας εργάτης χωρίς αφεντικό. Δεν ξέρω γιατί σας το λέω αυτό, δεν έχει κανένα νόημα. Κάποια στιγμή πρέπει να ζήσουμε. Κάποια στιγμή πρέπει να σε φιλήσω. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να πεθάνω: να μη ζήσω καθόλου. Ζωή και θάνατος: δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, κάτι σαν τους ερωτευμένους. Μόνο που οι ερωτευμένοι δεν ανήκουν στη γη. Έφαγα κάτι μπισκότα που ήταν μπαγιάτικα και πέταξα όσα έμειναν στις γάτες από θυμό. Τα μάτια τους πλημμύρισαν ευγνωμοσύνη κι ύστερα με παράτησαν κι έφυγαν. Από δω και πέρα θα τυλίγω ένα ένα τα κομμάτια μου και θα τα στέλνω σε αγνώστους. Τα μάτια μου οπωσδήποτε θα τα δώσω σ' έναν ταξιδευτή για να κοιμάμαι τα βράδια ήσυχος. Αύριο τέτοια ώρα θα σε περιμένω. Πρέπει να αποφασίσω τελικά αν θα φορέσω την ελπίδα. Μπορεί να μου δώσεις εσύ τη ζακέτα σου κι ύστερα ένα ένα τα ρούχα σου

  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην πορεία μας που αποτελούν κομβικά σημεία γι' αυτήν. Άνθρωποι που, πολλές φορές χωρίς να τους γνωρίζουμε προσωπικά μόνο και μόνο παρακολουθώντας το έργο τους, μας έδειξαν τον δρόμο για την εξέλιξή μας, για κάτι που μελλοντικά θα γινόταν το πάθος μας, η αναπνοή μας, η αγάπη μας, η ίδια μας η ζωή. Δύο είναι οι μεγάλες μου αγάπες: η μουσική και τα βιβλία. Για τη μουσική έχω μιλήσει ήδη. Ήρθε η ώρα να μιλήσω για τον κόσμο των βιβλίων.   Όπως λέει ένας αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος “αγαπημένος μου συγγραφέας είναι εκείνος που με κάνει κι εμένα να γράφω [...] που με ξεσηκώνει, με εξωθεί, με υποχρεώνει να τον μιμηθώ -από ζήλια ίσως; Δεν έχει σημασία. Αρκεί που διαβάζοντάς τον, αυξάνει η όρεξή μου για γράψιμο.”Αυτό ακριβώς είναι για μένα ο Αύγουστος Κορτώ.   Η αρχή έγινε με το  Επειδή είναι η καρδιά μου και μετά ακολούθησαν όσα κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Η αναφορά του, με αυτή την γλαφυρή και εντυπωσιακά οργανωμένη α