Chinaski

Τυχαία χθες άνοιξα ένα οικογενειακό άλμπουμ. Πρόσωπα χαμογελαστά σε κάθε φωτογραφία, πρόσωπα που είναι δίπλα μου και πρόσωπα που είναι χαραγμένα πια μόνο στην καρδιά μου. Σε μια από αυτές τις φωτογραφίες φαίνομαι εγώ να χαμογελάω πλατιά αγκαλιά στον πατέρα μου και τότε θυμήθηκα εκείνη την μέρα. Εκείνη την μέρα με είχαν ρωτήσει τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Θυμάμαι και την απάντησή μου. Μια συνηθισμένη βαρύγδουπη απάντηση που δίνει κάθε πεντάχρονο όταν το ρωτάνε κάτι τέτοιο. Έκλεισα το άλμπουμ με μια ανάγκη να σκεφτώ αν άραγε 15 χρόνια μετά η απάντησή μου σ' αυτή την ερώτηση θα ήταν η ίδια. Λοιπόν, αυτό έκανα, έβαλα στην σειρά κάθε κατόρθωμα και κάθε ατόπημά μου... σκέφτηκα κάθε σοβαρή απόφαση που μπορεί να έχω πάρει ως τώρα και ξέρετε που κατέληξα; Δεν ξέρω αν έκανα σωστά, δεν ξέρω αν είμαι αυτή που ως παιδί ονειρευόμουν, αλλά ξέρω ότι το παιδί που ήμουν κάποτε αν με γνώριζε θα ήταν περήφανο για μένα... Κι αυτό είναι που μετράει στην τελική... Γι

Από σήμερα και για τις επόμενες τρεις ημέρες, διεξάγεται ίσως η σημαντικότερη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη για το κλίμα. Οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί του πλανήτη θα καταθέσουν τις προτάσεις τους για την καταπολέμηση της ραγδαίας κλιματικής αλλαγής που συμβαίνει στο σπίτι μας, στη γη. Τα ερωτήματα είναι πολλά, οι απαιτήσεις υψηλές, οι σκέψεις και οι απόψεις άπειρες. Το βασικό μας ερώτημα σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ένα: θα αλλάξει κάτι την επόμενη μέρα; Η απόλυτη και στερεοτυπική μου απάντηση είναι πως τίποτα δεν αλλάζει ποτέ και πουθενά. Όλα παραμένουν ίδια και ίσως γίνονται χειρότερα, παρά τα επιφανειακά τεχνάσματα που προσπαθούν να μας ξεγελάσουν. Σήμερα, όμως, αναθεωρώ την πεσιμιστική μου άποψη. Όχι γιατί εμπιστεύομαι τους ηγέτες των χωρών του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών (πόσω μάλλον τον δικό μας ηγέτη), αλλά γιατί νιώθω πως δεν μπορώ να στραφώ κάπου αλλού πέρα από την ελπίδα. Ίσως από φόβο, ίσως από ντροπή, ίσως κι από μίσος προς τον ίδιο μ

Η σιωπή νοηματοδοτεί το πριν και το μετά της γήινης ύπαρξης. Η σιωπή “σπάει” με τη γέννηση και επανέρχεται με το θάνατο. Εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο το ενδιάμεσο. Μέσα σε αυτό δρούμε και υπάρχουμε. Μέσα σε αυτό γράφονται και τα τραγούδια. Μιλούν για αυτό, αφουγκράζονται όμως το άλλο, εκείνο που προκαλεί το μεγαλύτερο θόρυβο, μες στην απέραντη ησυχία του... Γ.Π.   Ερχόμαστε από ένα μέρος σιωπηλό και καταλήγουμε στο τέλος πάλι εκεί. Η ζωή μας είναι βιαστική, περνάει και χάνεται, εξαφανίζεται, σκορπάει, το χθες μοιάζει μπερδεμένο κι άγνωστο όπως και το αύριο και το σήμερα παροδικό, στενό κι άπιαστο. Δεν έχει δεύτερη φορά κι είναι σκληρό το φως της δύσης...   Αυτά κι άλλα πολλά θα μπορούσαμε να λέμε και να γράφουμε εσαεί. Η ερώτηση, όμως, είναι κατά πόσο κατανοούμε και συνειδητοποιούμε τις λέξεις και τις βαρύγδουπες φράσεις μας. Την απάντηση την έχουν δώσει πολλοί άνθρωποι κατά καιρούς, άλλοι την δίνουν κάθε μέρα, άλλοι κάθε στιγμή κι άλλοι πίνουν την ζωή γουλιά γου

Κάποιες φορές μας είναι δύσκολο να αποδεχθούμε ότι έχουμε άδικο. Όσο κι αν προσπαθούμε να το αποβάλλουμε ο άνθρωπος είναι ένα εγωιστικό ον, το οποίο θεωρεί τον εαυτό του αλάθητο και λογικό. Ποιος ορίζει την λογική, άραγε; Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την “αποτυχημένη” μας πλευρά και προτιμάμε να την αγνοούμε υπερτονίζοντας τις αδυναμίες των άλλων. Ευθυνόφοβε ανθρωπάκο πότε θα “ξυπνήσεις”; Η εξέλιξή μας ακολουθεί ύστερα από μια βαθιά “εξερεύνηση” του εαυτού μας, μιας παραδοχής των αποτυχιών μας και μιας υπενθυμίσεις των επιτυχιών μας. Γίνε καλύτερος όταν όλοι νομίζουν πως βαλτώνεις... Ψάξε τον πραγματικό σου εαυτό μέσα απ' τις εμπειρίες σου κι αποδέξου ότι οι “κορυφές” κατακτούνται μόνο όταν έχεις πραγματικά μοχθήσει για να τις φτάσεις... Φέρσου καλά σε “σένα”... Γιώτα Μουργελά

Στη μέση της λεωφόρου μ' ένα περίστροφο στα χέρια μου που βράζει ένας νεκρός και δυο που δύσκολα αναπνέουν δεν μου έκαναν κανένα κακό έτσι τους σκότωσα για ν' αποδείξω την κυριαρχία μου για να ταΐσω τον εγωισμό κρέας ωμό και ματωμένο τώρα όλοι με φοβούνται μόνο σειρήνες και ουρλιαχτά με πλησιάζουν. Συχνά στον ύπνο μου με είδα να κερδίζω το έπαθλο μιας ψεύτικης διένεξης κι όταν ξυπνούσα το πρωί ήμουν θλιμμένος γιατί ήμουν άλλο ένα βήμα μακριά απ' της αλήθειας τις πηγές τις δροσερές. Τώρα στη μέση της λεωφόρου αργοπεθαίνω από μια σφαίρα που δεν γνωρίζω από που ήρθε αλλά στο αίμα μου ξαπλώνω και ζεσταίνομαι κι ύστερα όλα απ' την αρχή τα ξεκινώ. Θανάσης Πάνου

Γέλα παλιάτσο όπως είχε γράψει και ο Σωτήρης Νικολαΐδης. Βάλε τα καλά σου, σκούπισε τα δάκρυά σου και σχεδίασε ένα μεγάλο χαμόγελο μέχρι τ' αφτιά... φώτα, αυλαία, πάμε. Μην λυγίσεις, όχι τώρα, σε χρειάζονται. Ξέχνα τα προβλήματα, οι άνθρωποί σου σε χρειάζονται. Κι εσύ τους χρειάζεσαι, στο χαμόγελό τους βλέπεις την ευτυχία σου. Γέλα παλιάτσο για να γελάσουν με την ψυχή τους. Έτσι θα γαληνέψει και η δική σου. Όχι όχι μην κλαις, μα κοίτα γύρω σου... όλοι γελούν εξαιτίας σου. Άρα κάτι κάνεις καλά... Ξέρεις τι είναι; Η αγάπη σου γι' αυτούς τους ανθρώπους... Η αγάπη σου τους δυναμώνει κι έτσι εσύ γίνεσαι άτρωτος. Γέλα παλιάτσο, μόνο έτσι θα επιβιώσεις... Γιώτα Μουργελά