Chinaski

Πρέπει αυτό να το εγκαταλείψεις Στην πόρτα της ψυχής Πρέπει να μπεις ανάλαφρος Ακροπατώντας Μέσα στο διάφανο θάνατο Σα νερό καταρράκτη Που ξεπλένει του δρόμου τις πληγές Ν' ακουμπήσεις στον προθάλαμο Το ραβδί των μνησικακιών Ν' αδειάσεις τις τσέπες απ' τα βότσαλα Να επιστρέψεις τη σκόνη των αρμών Να θυμηθείς μες στον αέρα Την ευωδιά της καλοσύνης Μερικών ψυχών που συνάντησες Κρατώντας το πιο ελαφρύ Το πιο δροσερό της αγάπης Για έναν θάνατο φωτεινό Μετά από μιαν άσκοπη ζωή. Roger Milliot μετάφραση: Ελένη Κόλλια από το βιβλίο Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηριδανός σε επιλογή, εισαγωγή και μετάφραση από την Ελένη Κόλλια.

Το καρναβάλι τέλειωσε κι αυτοί μάσκες πουλάνε στο παζάρι. Βαγγέλης Γερμανός Κοιτάζεις προσεκτικά στον καθρέφτη για να φορέσεις τη σωστή μάσκα. Αυτή που σήμερα σου ταιριάζει. Κλείνεις προσεκτικά πίσω σου την πόρτα και την κλειδώνεις κάνοντας χίλιες προσευχές να μην ξαναγυρίσεις. Ας μείνουν όλα όπως είναι. Πεταμένα κι ακατάστατα. Και το παράθυρο ανοιχτό. Να νομίζουν πως κάποιος ζει εδώ μέσα. Μια σκιά που δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον θάνατο. Όταν βγαίνεις έξω στον δρόμο φροντίζεις προσεκτικά τα βήματά σου να είναι σίγουρα και ζεστά και τα μάτια σου ανέμελα και άνετα ανάμεσα σε μαύρες σακούλες αϋπνίας, εφιαλτών και σκέψεων και βλέφαρα βαριά από την χθεσινή απορρόφηση και την σημερινή κατεδάφιση των αιώνιων λυγμών. Ακόμα και τα δάκρυα δυσκολεύονται να βγουν πια. Είναι από το κατακάθι του μπουκαλιού που μυρίζει άσχημα και γλιστράει σαν την μούχλα στις δημόσιες βρύσες. Όταν κάθεσαι στην καρέκλα και πίνεις μια γουλιά νερό, ανάβεις και τσιγάρο για να ξεσκονίσεις την αμηχανία α

Μόνος. Είναι απίστευτο το πόσο λίγα πράγματα μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει μόνος! Κλέβει λιγάκι, χτυπάει έναν δυο ανθρώπους κι αυτό είναι όλο. H. G. W.   Όποιος είναι βιβλιοφάγος ή έστω τακτικός αναγνώστης, θα έχει νιώσει σίγουρα αυτό που ένιωσα κι εγώ τελειώνοντας αυτό το αριστούργημα του Wells. Αυτό που μόλις διαβάζεις την τελευταία φράση του βιβλίου και το κλείνεις η αδρεναλίνη σου χτυπάει κόκκινο. Νιώθεις πλήρης από την κορφή μέχρι τα νύχια. Ξεφυσάς σαν να έχεις τρέξει χιλιόμετρα (και το έχεις κάνει κατά κάποιο τρόπο). Ξεστομίζεις ένα “ουάου, μπράβο, αυτό ήταν πολύ καλό, ήταν καταπληκτικό”. Συνήθως γίνεται στα βιβλία που δεν το περιμένεις.   Ούτε εγώ το περίμενα ανοίγοντας τον “Αόρατο άνθρωπο”. Ήξερα βέβαια ότι πρόκειται για κλασικό βιβλίο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά αυτό δεν λέει και πολλά. Σημασία έχει αυτό που διαβάζεις να σου λέει κάτι. Δεν γίνεται όλα τα βιβλία του κόσμου να έχουν κάτι να σου πουν. Λίγα είναι αυτά που θα σε αιχμαλωτίσουν, θα σε συγκινήσουν, θ

Απεχθάνομαι τα καλοκαίρια τώρα πια. Μου φέρνουν στο νου εικόνες διαυγείς, νύχτες μουσικής και μέλη από φίλντισι. Θέλω να μείνει για πάντα χειμώνας γιατί το καλοκαίρι θα φέρει ευωδιές που ξυπνούν ήχους μακρινούς και τους φέρνουν στα χείλη μου για να τα κάψουν. Δεν θέλω να έρθει το καλοκαίρι γιατί θα έρθεις κι εσύ. Χωρίς εσένα. Θανάσης Πάνου

Είπα να γράψω δυο λόγια για τον άνθρωπο. Αλλά ποιος είμαι εγώ να γράφω ηθικολογίες μάτια μου; Ένας κανένας. Δεν θέλω να σου κάνω κήρυγμα, δεν είμαι ικανός για κάτι τέτοιο. Κανένας μας δεν είναι. Οι συμβουλές είναι μόνο για τον απελπισμένο μας εαυτό. Θέλω απλά να σου πω δυο λόγια, αλλά δεν ξέρω πως θα τα πάρεις. Πάντα αυτό φοβάμαι και πάντα αυτό θα φοβάμαι. Είμαι ένας μικρός κανένας που θέλει να απορροφήσει το σύμπαν, αλλά φοβάται τις χρυσόσκονες και τα άδεια γύρω του ποτήρια. Ξέρει να σκέφτεται ωραίες φράσεις, ασυμβίβαστες ηθικές και ιδανικές διεξόδους. Δεν ξέρει όμως να τα βάζει σε μια σειρά με τις κατάλληλες λέξεις και να στέκεται στα πόδια του αυτός ο μικρός κανένας. Είναι που έμαθα την αξία της αγάπης γρήγορα. Μα η αγάπη θέλει και γαμημένες θυσίες. Κι εγώ έχω αρχίσει να λαβώνομαι από τα μαχαίρια. Πολύ αργότερα έμαθα και την αξία του σεβασμού και πόσο σημαντικό είναι να αφήνεις έδαφος στο διαφορετικό. Να αφήνεις πολλά εκατομμύρια τετραγωνικά για να ζεις κι εσύ

Πίστευα πως όλα μπορούν ν' αλλάξουν μέσα σ' ένα φρεάτιο με σκουριασμένα σίδερα μα δεν υπολόγισα το βάθος του κενού ούτε το ύψος που τα μικρά μου πόδια προσπαθούν να πιάσουν τ' αόρατα πετάλια της μοίρας με πανικόβλητες κινήσεις και βραχνιασμένες ανάσες δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα μέχρι το τέλος κι όμως να που ούτε τέλος υπάρχει ούτε αρχή μονάχα κλάματα, γέλια και υστερίες που χάνονται ανάμεσα στ' αστέρια σαν πνιγμένες τουφεκιές νεκρών κυνηγών στα δάση της αιωνιότητας. Θανάσης Πάνου

Ευλογημένη να 'σαι σιωπή που περιζώνεις τη σκέψη Η λέξη έρχεται μόνο κατόπιν. Μα ανάμεσα σ' εκείνη και τη σκέψη Που διατυπώνει, υπάρχει αυτή η ευγενική ζώνη σιωπής Όπως ένας κήπος ανάμεσα στο σπίτι και το δρύφρακτο. Έτσι όπως ο κολυμβητής που πριν να βουτήξει στο νερό Γεμίζει τα πνευμόνια του και κρατά την αναπνοή του Έτσι η ιδέα – που ήτανε χρόνος – γίνεται         λόγος – που είναι χώρος Έτσι μεταξύ ποιήματος και στίχου βρίσκεται το κενό διάστημα. Κι ίσως κι απ' τη ζωή την ίδια ολόγυρα να υπάρχει αυτή η σιωπή Που τη χωρίζει και τη συνενώνει με τον θάνατο: αυτός ο αεραγωγός Ανάμεσα στο σώμα και το ένδυμα. Γιατί εάν η ζωή Είναι η σκέψη, ο θάνατος είναι το περίγραμμα που την εκφράζει. Μα αν το αυτί ακούει τη λέξη χωρίς τίποτα να γνωρίζει Απ' την άηχη κλεισμένη στους τοίχους της μουσικής Ο καθένας γνωρίζει του θανάτου την ένδοξη σιωπή Χωρίς να μαντεύει το σχήμα όπου αυτή είναι κλεισμένη. μετάφραση: Ελένη Κόλλια από το βι

Πριν από μερικά χρόνια έχτισα ένα σπίτι. Όχι πολύ μεγάλο. Ίσα ίσα να χωράω εγώ, μια κουζίνα, μια τουαλέτα κι ένα κρεβάτι. Έχτισα τους τοίχους ασυνείδητα, αλλά πρόσεχα την κάθε λεπτομέρεια. Δεν άφησα τίποτα στην τύχη. Κι αν τα άφηνα σε αυτήν δε θα γινόταν τίποτα. Γιατί είναι ένα ψέμα. Μια απάτη. Ή καλύτερα μια αυταπάτη. Δεν υπάρχει. Έμεινα εκεί για αρκετό καιρό, αρκετά χρόνια. Χαρούμενος στην αρχή που ζούσα κάτω από μια στέγη που υπήρχε εκεί χάρη σε εμένα. Εγώ την έχτισα. Εγώ την στερέωσα. Γέμισα το πάτωμα βιβλία και χαρτιά με λέξεις δικές μου. Όλα δικά μου ήταν εκεί μέσα. Ή τουλάχιστον έτσι τα αισθανόμουν. Όλα δικά μου. Άσχετα αν δεν υπάρχει τίποτα μόνο δικό μας σε αυτόν τον κόσμο. Για μένα ήταν μόνο δικά μου. Ήταν ένα ήσυχο μέρος. Χωρίς γείτονες, χωρίς παιδιά στους δρόμους, χωρίς δρόμους. Χωρίς ζωή, δηλαδή. Αλλά αυτό έμελλε να το καταλάβω λίγα χρόνια αργότερα. Όλα στην αρχή κυλούσαν υπέροχα. Η σιωπή ήταν η καλύτερη μου φίλη. Ήταν η ίδια μου η υπόσταση. Ήμουν η σιωπή.

Η ζωή είναι οι στιγμές της, είναι η ελπίδα και το φως, είναι η αγάπη, η φιλία... είναι γιορτή. Όμως είναι και πόνος, δυσκολία, απογοήτευση και σκοτάδι... Η ζωή τελικά είναι πάρα πολλά, αλλά κρίνεται από μικρές στιγμές. Μια απόφαση, μια στροφή σε μια διασταύρωση της ζωής αρκούν και αυτή αλλάζει, άλλοτε προς το καλό κι άλλοτε προς το κακό. Εσύ το καθορίζεις... Ενώ εξαρτάται από μικρά πράγματα, εμείς αναζητάμε τα μεγάλα και φανταχτερά εξώφυλλα... την αναγνώριση, τους πολλούς “φίλους” και τον πλούτο. Ρηχοί κι εγωιστές με ρομαντικά φρονήματα προσπαθούμε να ισορροπήσουμε στο σχοινί της κοινωνίας που εμείς δημιουργήσαμε, αλλά και ταυτόχρονα καταδικάσαμε... Άνθρωποι είμαστε. Τι ψάχνεις; Γιώτα Μουργελά

     Όταν ακούς ότι οι Πυξ Λαξ επιστρέφουν για μια μεγάλη συναυλία μετά από εφτά χρόνια χαίρεσαι. Λες: ναι! Θα ζήσω αυτό που έλεγα “μα γιατί δεν το έζησα”. Όταν δε ακούς και ότι θα βγάλουν και καινούριο δίσκο, που σημαίνει minimum δέκα καινούρια τραγούδια, ενθουσιάζεσαι.   Για μένα οι Πυξ Λαξ ήταν η αρχή μου στο ελληνικό τραγούδι. Πέρα από αυτά που άκουγα μέσα στο σπίτι από τον πατέρα μου, όσον αφορά το δικό μου ψάξιμο τα πρώτα ελληνικά, επαναλαμβάνω, ακούσματα ήταν οι φωνές του Μπάμπη, του Φίλιππου και του Μάνου. Αν αρχίσω να γράφω για τα τραγούδια των τριών αυτών θηρίων μπορεί να γράψω και βιβλίο. “Μοναξιά μου όλα”, “Πούλα με”, “Οι παλιές αγάπες πάνε στο παράδεισο” και άλλα πολλά που νομίζω δεν χρειάζεται να τα αναφέρω, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην τα έχει ακούσει.   Πριν δύο καλοκαίρια ακούγαμε με έναν φίλο τον δίσκο απ' τις συναυλίες τους το 2011. Είχαμε δει και οι δύο το DVD από την τεράστια -σε σημασία και σε προσέλευση- συναυλία στο ΟΑΚΑ. Λέγαμε και οι