Chinaski

Έχω ένα δρόμο, μα δεν ξέρω που βγάζει, μια ίσια γραμμή σ' ένα βρώμικο χάρτη και στροβιλίζομαι απ' τη μια άκρη στην άλλη μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. Γιάννης Αγγελάκας   Θέλω να γράψω ένα κείμενο με αυτόν τον τίτλο. Δεν γνωρίζω τον λόγο, όπως δεν γνωρίζω και τίποτα άλλο με σιγουριά. Μάλλον γιατί το κίτρινο είναι το χρώμα της ατονίας, της ραθυμίας. Αλλά απ' την άλλη είναι και το χρώμα του ήλιου. Ή μήπως ο ήλιος είναι χρυσός; Τα κορίτσια σημαίνουν πάντα έρωτας. Και ο δρόμος έχει τη γοητεία της πορείας, του άγνωστου προορισμού.   Σ' εκείνο τον δρόμο, λοιπόν, δεν γίνονται συνταρακτικά πράγματα. Θα μπορούσε αλλιώς να λέγεται ο μελαγχολικός δρόμος του έρωτα . Αλλά αυτός ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι πολύ κλισέ και δεν μ' αρέσει. Προτιμώ να φαντάζομαι κίτρινα κορίτσια να διασχίζουν μπογιατισμένα, καλοντυμένα μια μεγάλη λεωφόρο, με τσάντες γεμάτες ψώνια στα χέρια ή άλλα χέρια μέσα στα δικά τους, κουρεμένων αγοριών με ακριβά ρούχα και φθηνά αισθήματα.  

Σπάει τους τοίχους του δέρματος σκάβει έναν λάκκο ανοίγει το στόμα σαν κάδο σκουπιδιών και πετάει μέσα όλο το χώμα κοιτάζει από ψηλά το βάθος της αβύσσου με μια σκληρή θλίψη που τον τυφλώνει ξαφνικά μ' ένα γέλιο που σκοτώνει τον διάβολο τον σπρώχνει δήθεν άθελά του μέσα στο τίποτα οι φωνές και τα γέλια τραντάζουν τη γη κι αυτή καταπίνει όλες τις φλυαρίες και τους βερμπαλισμούς κι απλώνει μια ιλιγγιώδης σιωπή κι ένα σκοτάδι που τρυπάει τα γόνατα των ήδη μαραμένων ονείρων κι ενώνει τα στόματα με τη “χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες”* κι επί αιώνες τη βιβλιοθήκη των νεκρών. Θανάσης Πάνου * Από τον Σαμπάχ του Θανάση Παπακωνσταντίνου