Ο δρόμος με τα κίτρινα κορίτσια

Έχω ένα δρόμο, μα δεν ξέρω που βγάζει,
μια ίσια γραμμή σ' ένα βρώμικο χάρτη
και στροβιλίζομαι απ' τη μια άκρη στην άλλη
μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι.
Γιάννης Αγγελάκας

  Θέλω να γράψω ένα κείμενο με αυτόν τον τίτλο. Δεν γνωρίζω τον λόγο, όπως δεν γνωρίζω και τίποτα άλλο με σιγουριά. Μάλλον γιατί το κίτρινο είναι το χρώμα της ατονίας, της ραθυμίας. Αλλά απ' την άλλη είναι και το χρώμα του ήλιου. Ή μήπως ο ήλιος είναι χρυσός; Τα κορίτσια σημαίνουν πάντα έρωτας. Και ο δρόμος έχει τη γοητεία της πορείας, του άγνωστου προορισμού.

  Σ' εκείνο τον δρόμο, λοιπόν, δεν γίνονται συνταρακτικά πράγματα. Θα μπορούσε αλλιώς να λέγεται ο μελαγχολικός δρόμος του έρωτα. Αλλά αυτός ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι πολύ κλισέ και δεν μ' αρέσει. Προτιμώ να φαντάζομαι κίτρινα κορίτσια να διασχίζουν μπογιατισμένα, καλοντυμένα μια μεγάλη λεωφόρο, με τσάντες γεμάτες ψώνια στα χέρια ή άλλα χέρια μέσα στα δικά τους, κουρεμένων αγοριών με ακριβά ρούχα και φθηνά αισθήματα.

  Σ' εκείνο τον δρόμο περπατάω κι εγώ κάτι χειμωνιάτικα απογεύματα. Ένας τρόπος να σκοτώσεις την κατάθλιψη είναι να θέσεις τα πόδια σου σε κίνηση. Να αφήσεις τον κρύο αέρα να σε χτυπήσει στο πρόσωπο, όπως το κρύο νερό που ρίχνεις το πρωί όταν ξυπνάς. Δημιουργεί μια ψευδαίσθηση κάθαρσης, ανάστασης, επαναπροσδιορισμού. Τουλάχιστον, αυτή είναι η δική μου διαπίστωση.

  Βέβαια, όταν θέτεις τα πόδια σου σε κίνηση, αυτόματα παίρνουν μπρος και οι σκέψεις. Το μυαλό αρχίζει τα παράξενα ταξίδια του σε αρένες και χειροκροτήματα, σε κοινό που ζητοκραυγάζει ένα μέλλον που απέχει απ' το παρόν μια μικρή παράκαμψη. Έρχεται σε κόντρα με την διαπίστωση του θανάτου, του εφήμερου, με την μάστιγα της ανασφάλειας, του φόβου, της προκαταβολικής απογοήτευσης. Για το άγνωστο της επόμενης στιγμής, της επόμενης κίνησης, ενός αυθόρμητου φιλιού.

  Οι πρόβες όπου να 'ναι τελειώνουν. Σε λίγο θα πρέπει να ανέβουμε στη σκηνή για έναν ιλαροτραγικό αυτοσχεδιασμό που η ματαιότητά του και μόνο του δίνει αξία. Όσα κείμενα και να γράψω, όσο καλά σχεδιασμένη κι αν είναι η πράξη, όσο καλά σκηνοθετημένοι κι αν είναι οι ηθοποιοί, μια μαριονέτα που κάποιος άγνωστος κουνάει μες στις καρδιές μας, θα υποκύψει σε μια γλυκιά γκάφα και θα ανάψει τα φώτα για να βρούμε μες στο κοινό εκείνον που θα ζωγραφίσει τη ζωή μας και θα αλλάξει χρώμα στα κίτρινα κορίτσια.

  Οι πρόβες όπου να 'ναι τελειώνουν.

Θανάσης Πάνου
Φωτογραφία: Χριστούγεννα, Αθήνα 1960 του Κώστα Μπαλάφα από το Φωτογραφικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη.