Chinaski

  Θα στο λέω μέχρι να ηρεμήσεις αγάπη μου. Ήμουν, είμαι και θα είμαι εδώ για σένα. Πάντα. Δεν τελειώνει τίποτα ποτέ ακριβώς επειδή δεν αρχίζει κάπου. Στο λέω και στο ξαναλέω γιατί ξέρω ότι εσύ το καταλαβαίνεις.   Πήγαινε, δώσε και φύγε. Αυτό είναι το παιχνίδι. Αυτό ήταν πάντα.   Δεν είναι ζάχαρη που πρέπει να μετρήσεις ποσότητες και να κρατήσεις και για σένα λίγο. Είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Είναι κάτι που υπάρχει και δεν υπάρχει. Απλώς είναι. Όσο κι αν δώσεις, μετά έχεις περισσότερο. Κι ας μην πήρες εσύ καθόλου. Ούτε στάλα.   Θυμάσαι όταν κάναμε βόλτες στους ανοιξιάτικους δρόμους τι μου έλεγες;   “ Τι ωραία που είναι τελικά η γη μας. Η φύση. Ακούει τον εαυτό της και μόνον αυτόν. Εμείς είμαστε σαν να μην υπάρχουμε.”   Τα λες όλα όταν θες. Όλα σε λίγες λέξεις. Απλές λέξεις.   Δεν χρειάζεται κάτι άλλο.   Πήγαινε, δώσε και φύγε. Αυτή είναι η μαγκιά.   Και τώρα θέλω να ηρεμήσεις για να ηρεμήσω κι εγώ. Θανάσης Πάνου

Σε είδα στους δρόμους να βαδίζεις με μια παράξενη έκφραση στο πρόσωπο· μια λάμψη στο μάγουλο και μια γεύση στα μάτια που 'μοιαζε με καλωσόρισμα στο θάνατο. Είμαστε αυτό που τελειώνει. Προσπαθώ να ξεχάσω τον εαυτό μου και να χτίσω τη δική μου έρημο. Μα δεν προλαβαίνω μπροστά στο δειλινό να ζωγραφίσω μια τελευταία ανάμνηση. Κλέβω μια ρουφηξιά από το άρωμά σου για να αφήσω τη λησμονιά να πλημμυρίσει τα θολωμένα κεφάλια. Θανάσης Πάνου

Διδάσκουν κάποιοι: αυτό είναι γήινο – τ' άλλο αιώνιο... Κι άλλος διδάσκει: εγώ είμαι η φτώχεια εσύ είσαι ο πλούτος. Μάθετε ετούτο: πώς το γήινο είναι αιώνιο Κι η φτώχια ενός στον άλλον είναι πλούτος. Σβήνει η ομορφιά χωρίς να μάθει τον εαυτό της Το αιώνιο πνεύμα τα φθαρτά πάνω του αδράχνει Και παντοδύναμο κι εκείνα αθανατίζει. Ένα κορμί πανώριο το αίμα μου ταράζει Το πνεύμα που είμαι το αγκαλιάζει εκστατικά: Έτσι το κάνουν νέο το αίμα και το πνεύμα Έτσι το δικό μου μένει κι έκσταση για πάντα. Stefan George μετάφραση: Γιώργος Βαρθαλίτης από το βιβλίο Ποιήματα και Πεζά του Stefan George που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg σε εισαγωγή, μετάφραση και σχόλια του Γιώργου Βαρθαλίτη.

Η κάθε λέξη που λέω ή γράφω -όπως τώρα- πρέπει να είναι ακριβής. Πρέπει να είναι καλά στερεωμένη στο έδαφος του εαυτού μου, θεμελιωμένη και ριζωμένη στα χώματα των σκέψεών μου, φυλακισμένη στα έγκατα της γης. Βαρύγδουπη να ακούγεται σαν τακούνια που σηκώνουν την αυτοπεποίθηση μιας γυναίκας. Χτυπήματα θανάτου και καρδιάς σε αβυσσαλέα πάθη, σε σάπιες και φρέσκες πληγές. Αμείωτα μπάσα της αιώνιας χορωδίας και κραυγές φαντασμάτων σε σπηλιές από πάντα σκοτεινές. Θανάσης Πάνου

Έτσι όπως δύει ήσυχα ένας ουρανός γεμάτος χρώματα κι ας είναι Μεγάλη Παρασκευή τώρα βραδιάζει και ο Νίκος Γκάτσος έρχεται στα τραγούδια και φεύγει με ένα καράβι στο τέρμα της θάλασσας στο άπειρο τα φώτα ανάβουν ένα ένα για να βλέπουν οι περιπλανώμενοι τη νύχτα τα φίδια να γλιστράνε αρμονικά προς τον ουρανό και να γίνονται λουλούδια τα ποιήματα που γράφτηκαν στα ερείπια να έρχονται κάτω απ’ τον ήλιο που ανήκουν σε αυτούς που ζητάνε λίγο κρασί κι ένα τσιγάρο για να δουν τα καράβια και τους ερωτευμένους να φεύγουν. Έχε το νου σου στο παιδί* λένε τα χέρια των ίδιων των παιδιών τα μάτια των σοφών τα λόγια των ποιητών και οι τοίχοι. Η Ανάσταση έρχεται… Θανάσης Πάνου * Από το "Κάποτε θα 'ρθουν" του Λευτέρη Παπαδόπουλου σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Πίνακας: Claude Monet, Impression Sunrise