Chinaski

It's beginning to look a lot like Christmas. Meredith Willson Τις τελευταίες ημέρες είμαι πολύ θυμωμένος. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα και με θέματα που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε. Η ψυχή και το σώμα μου, ζητούν απεγνωσμένα να αδειάσουν με διάφορους τρόπους το σαράκι που κατατρώει τα σάπια τους φρούτα και να καθαρίσουν τον οργανισμό μου. Να υποδεχτεί τις γιορτινές ημέρες που έρχονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Όπως τους αξίζουν. Είναι ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο είμαι ευγνώμων στους αυτοματισμούς της ύπαρξής μου. Καθαρίζουν τις άχρηστες πια αναμνήσεις και τις ξεραμένες πληγές, για να έρθουν άλλα σκιρτήματα πιο ευγενικά. Για νέες περιπέτειες που θα κάνουν τον κύκλο τους, θα περάσουν και θα έρθουν άλλες. Στιγμές που χωρίς αυτές δεν είμαστε τίποτα. Εχθές το βράδυ έκανα ένα ιδιωτικό αφιέρωμα στον Elvis. Ξεκινώντας από τον χριστουγεννιάτικο δίσκο του ( Elvis' Christmas Album , 1957) και συνεχίζοντας με μεγάλες επιτυχίες της πρώιμης δισκογραφική

  Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος έχει πει πως αγαπημένος σου συγγραφέας είναι αυτός που σε κάνει να θέλεις κι εσύ να γράψεις. Που σε κάνει να θέλεις να πιάσεις χαρτί και μολύβι και να αραδιάσεις με τον ίδιο ιλιγγιώδη τρόπο τις σκέψεις σου και την φαντασία σου. Να ξεχυθείς στο ορμητικό ποτάμι της αφήγησης ώσπου να σε ξεβράσει στην απέραντη θάλασσα της λύτρωσης. Αυτό είναι για μένα ο Αύγουστος Κορτώ. Ένας συγγραφέας με αξιοζήλευτο ταλέντο στη ροή της αφήγησης που σαν αφήνεσαι στο ρεύμα της, βρίσκεσαι σε τοπία και καταστάσεις χαράς, γέλιου, συγκίνησης, πόνου, λύτρωσης από την μία σελίδα στην άλλη, πολλές φορές και από την μιαν αράδα στην άλλη. Το Μισό Παιδί , το νέο του βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι μια ιστορία μυστηρίου που μόνο ο Κορτώ θα μπορούσε να σκεφτεί και να γράψει. Σε ένα μικρό ορεινό χωριό έξω από την Αλεξανδρούπολη, το Χρυσοδέντρι, ο Αντώνης Ράπτης ένας δεκαεφτάχρονος μαθητής του μοναδικού σχολείου του χωριού, δολοφονεί ένα πρωί σχεδόν όλους του συμμαθητ

Η 22α και η 23η του Οκτώβρη είναι δύο πολύ σημαντικές ημέρες για την Τέχνη και ειδικότερα για την ελληνική μουσική και δισκογραφία.  Στις 22 Οκτωβρίου του 1937 γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια ο συνθέτης και τραγουδοποιός Μάνος Λοΐζος. Στη σύντομη πορεία της ζωής του θα αποτελέσει έναν από τους σπουδαιότερους και σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες του 20ου αιώνα και της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Από το 1962 που θα ηχογραφήσει το πρώτο του σαρανταπεντάρι «Το τραγούδι του δρόμου» σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα (μτφ. Νίκου Γκάτσου) και ερμηνεία Γιώργου Μούτσιου, θα ακολουθήσουν σπουδαίοι δίσκοι όπως Ο   Σταθμός (1968), Θαλασσογραφίες (1970), Τραγούδια του δρόμου (1974), Τα Νέγρικα (1975) και πολλά άλλα. Τραγούδια του συμπεριλαμβάνονται σε δίσκους διαφόρων ερμηνευτών, όπως του Μανώλη Ρασούλη, του Στέλιου Καζαντζίδη και άλλων. Συνεργάστηκε με σημαντικούς στιχουργούς, όπως τον Λευτέρη Παπαδόπουλου, τον Μανώλη Ρασούλη και τον Γιάννη Νεγρεπόντη και με σπουδαίους ερμηνευτές, όπως τον Βασίλη Παπ

  You know that sometimes Satan comes as a man of peace. B.D. Ακόμα και οι πιο πιστοί οπαδοί του Bob Dylan, είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο στα δισκογραφικά εγχειρήματα του νομπελίστα τραγουδοποιού μέσα στην δεκαετία του '80. Οι ανάμικτες αποτιμήσεις του έργου του ύστερα από τις δυο χρυσές δεκαετίες ('60 s και '70 s ), έχουν κάνει τους περισσότερους από εμάς να αποτραβηχτούμε από τις μετέπειτα δημιουργίες του. Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του νέου του δίσκου Springtime In New York: The Bootleg Series Vol. 16 (1980 – 1985) , αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στην δισκογραφία του Dylan την περίοδο αυτή. Το 1979 κυκλοφορεί τον δίσκο Slow Train Coming ο οποίος θα αποτελέσει τον πρώτο από την «Χριστιανική Τριλογία». Θα ακολουθήσουν τα άλμπουμ Saved (1980) και Shot Of Love (1981). Από αυτά θα ξεχωρίσουν τα τραγούδια « Slow Train Coming » και « Gotta Serve Somebody », το οποίο θα φέρει και αμφιλεγόμενες κριτικές, κάνοντας τον John Lennon να γράψει τον αντί

  Ο φετινός νικητής του Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι ο συγγραφέας Abdulrazak Gurnah από την Ζανζιβάρη. Όπως ανακοίνωσε η Ακαδημία, ο Αμπντουλραζάκ Γκουρνά βραβεύεται «για την ασυμβίβαστη και συμπονετική διείσδυσή του στις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας και τη μοίρα του πρόσφυγα στον κόλπο μεταξύ πολιτισμών και ηπείρων». Ο Αμπντουλραζάκ Γκούρνα, γεννήθηκε το 1948 στη Ζανζιβάρη. Είναι Τανζανός μυθιστοριογράφος, ο οποίος γράφει στα αγγλικά και ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα πιο διάσημα από τα μυθιστορήματά του είναι το Paradise (1994), που βρέθηκε στη βραχεία λίστα τόσο για το βραβείο Booker όσο και για το βραβείο Whitbread, το Desertion (2005) και το By the Sea (2001), το οποίο περιήλθε σε μακρά λίστα για το Booker και στη λίστα του βραβείου λογοτεχνίας των Los Angeles Times. Ο Γκούρνα πήγε στη Βρετανία ως φοιτητής το 1968. Η μητρική του γλώσσα ήταν τα σουαχίλι. Στο Πανεπιστήμιο του Κεντ, πήρε το διδακτορικό του, το 1982. Σήμερα είναι Καθηγητής και Διευθυντής Μεταπτυχιακών Σπουδών εκεί, στο

  Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Ο Αντώνης Σουρούνης είναι από τους αφηγητές που με την γραφή τους σε παρασέρνουν στον κόσμο τους σαν φύλλο στο νερό. Οι εμπειρίες τους γίνονται και δικές σου. Τα γέλια τους, η λύπη τους, η μιζέρια, η μελαγχολία, οι έρωτές τους, γίνονται δικό σου παρόν και παρελθόν.  Γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου του 1942 -στη μέση ακριβώς της χρονιάς όπως έλεγε και ο ίδιος- στην Θεσσαλονίκη. Έζησε αρκετά χρόνια στην Γερμανία όπου ασχολήθηκε με διάφορα επαγγέλματα, αλλά και ταξίδεψε πολύ δουλεύοντας στα καράβια. Όταν τελείωσε το γυμνάσιο, έφυγε για τη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει όλοι του οι συγγενείς. Μετά από μερικά εξάμηνα σε γερμανικά και αυστριακά πανεπιστήμια, όπου σπούδασε Κοινωνιολογία και Πολιτικές Επιστήμες, διακόπτει τη φοίτηση και ταξιδεύει δουλεύοντας. Εργάστηκε από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από hotel boy μέχρι επαγγελματίας παίχτης ρουλέτας.  Τα βιβλία του βασίστηκαν κυ

Δεν θα χορέψω στον αποκεφαλισμό της Μητρός μου Αυτός ο τόπος δεν θα στοιχειώσει τον ύπνο μου Δεν θα χαρίσω άλλο ένα τραγούδι αγάπης σε γυναίκα απ' τον κόσμο των μαχαιριών Δεν θα ικετεύσω ποτέ ξανά την κάθε τρύπα στο σώμα μου να κλείσει Δεν θα χω πάρε δώσε με μαστούρηδες του Έρωτα Δεν θα βάψω κόκκινες τις προσευχές Δεν θα φάω με το ζόρι τις πλαστικές ανατολές τους Δεν θα λαχταρήσω ποτέ πια επιχρυσωμένα μάγουλα από ψευδόχρυσα δάκρυα Δεν θα θερίσω μολυσμένα "αντίο" Δεν θα γεννήσω άλλα σύνορα,  άλλα ναρκοπέδια άλλα χαλάσματα στην πόλη μέσα μου Δεν θα χορέψω με τον άνεμο που σε φίλησε με την θάλασσα που σε ρούφηξε  με τον ήχο που σε φίμωσε παρά μονάχα με την πέτρα που σε ξύπνησε. Δεν θα σου ανοίξω την πόρτα μωρό μου. Σήμερα Λέω να Χορέψω με Μένα. Καληνύχτα καλοκαίρι... πολλές λέξεις άφησες και λίγες σιωπές. Καλημέρα φθινόπωρο... μονολεκτικές ας είναι οι στιγμές σου. Το πρώτο σώμα που θα δοθεί για τροφή λυγμών  ας μην είναι νεανικό. Να έχει αποδεχτεί πάνω του την φθορά του χρόν

  I just chose that name and it stuck B.D. Ο Dylan γεννήθηκε στις 24 Μαΐου του 1941. Το πραγματικό του όνομα είναι Robert Allen Zimmerman. Τον Αύγουστο του 1962, ο νεαρός κύριος Zimmerman θα αλλάξει επισήμως το όνομά του, στο Ανώτατο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης. Έκτοτε θα λέγεται, και θα είναι, ο Bob Dylan. Πολλές εικασίες έχουν διατυπωθεί ως προς την επιλογή του ονόματος, και ο ίδιος ο Dylan έχει δώσει κατά καιρούς αντιφατικές και συγκεχυμένες εκδοχές. Εντέλει, η επικρατέστερη εικασία ήταν και η αληθινή. Το όνομα το εμπνεύστηκε από τον μεγάλο Ουαλό ποιητή Ντίλαν Τόμας (27 Οκτωβρίου 1914 – 9 Νοεμβρίου 1953), του οποίου ο νεαρός κύριος Zimmerman υπήρξε λάτρης, και σχεδόν πάντα κυκλοφορούσε με έναν τόμο ποιημάτων του Ντίλαν Τόμας ανά χείρας. Ο πρώτος έρωτας του Dylan, η Έκο Σταρ Χέλστρομ, αποκάλυψε πόσο αγαπούσε ο τροβαδούρος την ποίηση του Ντίλαν Τόμας, αλλά και ότι τον είχε συμπεριλάβει στο πάνθεον των εκλεκτών ηρώων του, μαζί με άλλους πρόωρα χαμένους όπως ο Τζέιμς Ντιν (8 Φεβρουαρίου

  Ζούμε στην αμφισημία κι εκεί διαγράφουμε τους κύκλους της ζωής μας. R.B. Θα μπορούσαν να γραφτούν πάρα πολλά για την λογοτεχνία του Roberto  Bolaño . Μπορούμε να επικεντρωθούμε σε σελίδες επί σελίδων για το ύφος της γραφής του, για την δομή των μυθιστορημάτων του, για την θεματολογία των ιστοριών του και πολλά άλλα. Είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα στον κόσμο τα τελευταία 50 – 60 χρόνια. Το πάθος του για την ποίηση και η ενσωμάτωσή της ακόμα και στις πρόζες του, είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει. Η ποίηση για τον  Bolaño   είναι το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξής του. Έχοντας λατρέψει από μικρός τα βιβλία (έκανε κοπάνες απ' το σχολείο για να επισκεφθεί τα αγαπημένα του βιβλιοπωλεία και να κλέψει βιβλία από αυτά) και πολλούς Λατινοαμερικάνους ποιητές με μπροστάρη τον Νικανόρ Πάρρα για τον οποίο έτρεφε μεγάλη αγάπη, οι ήρωές του ήταν -όπως κι αυτός- ταγμένοι στην λογοτεχνία και την ποίηση. Οι πλοκές των μυθιστορημάτων και των διηγημάτων του, εκτυλίσσονται ως επί

  Ο αγαπημένος μας παραμυθάς Γιάννης Ξανθούλης, κυκλοφόρησε τον Νοέμβρη που μας πέρασε το νέο του βιβλίο, με τίτλο «Ζωή μέχρι χθες». Αφήνοντας πίσω την αφήγηση της παιδικής ηλικίας των προηγούμενων ηρώων του (Την Κυριακή έχουμε γάμο, Εγώ ο Σίμος Σιμεών), μας παρουσιάζει την ιστορία της Αμφιτρίτης-Ρίτας Βράνη του Κυρίλλου, η οποία ζει την εφηβεία της ερωτευμένη με τον έρωτα κόντρα σε όλες τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής του '60, αλλά και κόντρα στο αριστοκρατικό περιβάλλον της οικόγενειάς της. Ο πατέρας της, ο Κύριλλος Βράνης, είναι γιατρός και συγκεκριμένα αφροδισιολόγος με όνομα ξακουστό σε όλη την κοσμική Αθήνα και στον αναπάντεχο υπόκοσμό της. Ήταν ένας άνθρωπος που «πότε έδειχνε αφόρητα ανθρώπινος κι άλλοτε δάγκωνε άγρια», όπως λέει η ίδια η Αμφιτρίτη κι ένας άνθρωπος που δύσκολα ερμηνευόταν. Η μητέρα της η Στάμη, μια γυναίκα που δεν ανακατευόταν στις δουλειές του άντρα της και που φρόντιζε πάντα να υπάρχει μια στοιχειώδη αρμονία μέσα στο σπίτι, ενώ προσπαθούσε να δείξε

  Όταν όλα τα δεινά έχουν φτάσει στην κορύφωσή τους, μετά τι έπεται; Όταν έχεις φτάσει στην κορυφή ενός βουνού, ακολουθεί μια ομαλή κάθοδος, η κατρακύλα ή ο γκρεμός; Μήπως μας περιμένει μια όμορφη καταπράσινη πεδιάδα; Με λουλούδια, χορτάρι, ήλιο, καθαρή ατμόσφαιρα, πλούσια χλωρίδα και πανίδα... Τι μας περιμένει άραγε εκεί κάτω; Άλλοι θα βιαστούν να κατέβουν γρήγορα κι ίσως χτυπήσουν και σκοτωθούν. Άλλοι θα προσέχουν κάθε βήμα τους. Ίσως αποφασίσουν κάποια στιγμή πως ως εδώ ήταν. Λίγοι, ελάχιστοι θα έχουν την υπομονή και την ψυχική δύναμη να φτάσουν σώοι ως το επίπεδο έδαφος, ως τη θάλασσα... Μέσα στα λάθη, κάποιοι βλέπουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι ξανά, βλέπουν το φως να έρχεται, τις πύλες του ουρανού να ανοίγουν, τα χρώματα να επιστρέφουν μετά από πάρα πολύ καιρό και μετά από μια στιγμή. Δεν θα μείνουν πολλοί. Λίγοι θα πορευτούν με πίστη, δύναμη κι αγώνα εσωτερικό. Δεν πιστεύουν ακόμη στη σιωπή. Δεν αντέχουν την σιωπή. Και ποιος άραγε να αντ

  Πώς να μιλήσω για όλα αυτά που με βαραίνουν; Κι άμα τα πω θα με πιστέψεις; Θα μου γυρίσεις την πλάτη κι εσύ. Μια θυσία για την αλήθεια για την ελευθερία για τη ζωή. Χρειάζονται οι θυσίες τώρα περισσότερο από ποτέ. Τώρα μας χρειάζονται εκείνοι που κοιμούνται. Τα ξυπνητήρια θα χτυπήσουν σε λίγο ο ήχος τους θα είναι δυνατός. Εμείς είμαστε εδώ για να μην τρομάξεις. Ξέρουμε πολύ καιρό· είναι η αλήθεια είναι φριχτή όμως τώρα είναι το τέλος. Ετοιμάσου να γίνεις ελεύθερος. Θανάσης Πάνου

  Παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό, καθώς και τα κείμενα που γράφονται ή τις απόψεις που λέγονται με αφορμή αυτά, με ανησυχεί το γεγονός πως εξακολουθούμε να πέφτουμε στην παγίδα της επίθεσης οποιασδήποτε μορφής στους ανθρώπους που είτε κατηγορούμε είτε διαφωνούμε με αυτά που λένε είτε δεν συμπαθούμε εν γένει. Δεν μας περνάει ούτε στιγμή από το μυαλό αυτό που θα γράψουμε ή αυτό που θα πούμε, να είναι ένας ψύχραιμος απολογισμός των πραγμάτων ο οποίος να συνοδεύεται από την νηφάλια και μη συναισθηματικά φορτισμένη άποψή μας. Τα πράγματα στο κεφάλι μας χωρίζονται σε θεμιτά και κατακριτέα. Οτιδήποτε υπάρχει ή συμβαίνει το οποίο θεωρούμαι λάθος και ανεπίτρεπτο, σπεύδουμε αμέσως να το καταδικάσουμε, με σκοπό να το εξοντώσουμε και να το εξαφανίσουμε. Πολλές φορές με αθέμιτα κιόλας μέσα. Αυτή η τακτική θέλει πολύ μεγάλη προσοχή. Όπως έχω τονίσει κι άλλες φορές, με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Αντιμετωπίζουμε τις ανεπιθύμητες κατασ

  Έχουμε πολλές φορές πει πως η πανδημία και η κατάσταση μόνιμου εγκλεισμού και αποστασιοποίησης από την ανθρώπινη καθημερινότητα που μας έφερε, εκτός του ότι μας στέρησε το απρόβλεπτο της ζωής και όλα όσα περιλαμβάνει, μας έδωσε και την ευκαιρία και σχεδόν μας ανάγκασε να κάνουμε σκέψεις. Σκέψεις που είτε δεν είχαμε ξανακάνει γιατί δεν είχαμε τον χρόνο, είτε που ελλόχευαν καιρό στο πίσω μέρος του μυαλού μας κι ήρθαν επιτέλους στο προσκήνιο για να τις αντιμετωπίσουμε. Η διαδικασία αυτή έχει διαφορετικό σημείο εκκίνησης για τον καθένα και διαφορετικό ρυθμό. Σε κάποιους μπορεί να έχουν την πρώτη θέση οι προσωπικοί προβληματισμοί, σε κάποιους άλλους οι υπαρξιακοί και σε άλλους οι κοινωνικοί. Ο καθένας κάνει το δικό του ταξίδι βάζοντας τα στάδια της διαδικασίας αυτής με τη σειρά που θέλει αυτός ή το υποσυνείδητό του (που είναι ο πραγματικός μας εαυτός τελικά). Ένα από τα ερωτήματα που κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις συχνότητας εμφάνισης στο μυαλό μας και που είναι και το θέμα αυτού το

  Θα έρθουν οι καλύτερες μέρες τις βλέπω στον ορίζοντα να ξημερώνουν βλέπω τους ανθρώπους να περπατούν ξυπόλυτοι χωρίς καρφιά να τους τρυπούν τα πέλματα πάνω στην κόψη του χρόνου στο παράλληλο σύμπαν στην άλλη διάσταση στον αέρα στο χώμα στο νερό και στη γη. Έρχονται τα κύματα και πλησιάζουν αγέρωχα μας κοιτούν και νομίζουν πως θα μας καταπιούν κι εμείς μένουμε ακίνητοι και σιωπηλοί έτσι μάθαμε να παλεύουμε μαζί τους κοιτάμε το βαθύ μπλε χρώμα τους που ξεθωριάζει σαν να κοιτάμε στα μάτια την ελευθερία που κρύβεται από πίσω τους. Και στ' αλήθεια αυτό κάνουμε. Όταν περάσει ο τυφώνας και καθαρίσει τις βρόμικες ακτές και τα χιλιοπατημένα χώματα τότε θα έρθουν οι μέρες οι καλύτερες για όλους. Θανάσης Πάνου

  Ο έρωτας, το σεξ θα συμφωνήσουμε όλοι, νομίζω, είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο. Δυο σώματα και δυο ψυχές ενώνονται, σαλπάρουν με το πλοίο της ηδονής για το άπειρο. Όπως έχει πει και ο Tom Robbins: η μεγαλύτερη ανακάλυψη του πολιτισμένου ανθρώπου είναι το φιλί. Κι απ' το φιλί ξεκινούν και συνεχίζονται πολλά. Όμως, σε κάθε περίπτωση έρωτα ή σεξ, οι δύο άνθρωποι που έρχονται τόσο κοντά ώστε εισέρχονται ο ένας μέσα στον άλλο ψυχή τε και σώματι, συναινούν σιωπηρά ή φωναχτά να αγκαλιαστούν, να φιληθούν και να ενωθούν. Αλλιώς δεν είναι σεξ, δεν είναι σε καμία περίπτωση έρωτας. Είναι έγκλημα. Είναι ΒΙΑΣΜΟΣ. Ο καθένας από εμάς έχει σεξουαλικές ορμές, ανεκπλήρωτα πάθη κι έχει βιώσει ερωτικές απογοητεύσεις. Οι άλλοι άνθρωποι, όμως, δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν το τίμημα, δεν είναι φτιαγμένοι για να εκπληρώνουν σώνει και καλά τις ορέξεις μας με οποιοδήποτε κόστος, δεν είναι μηχανές ούτε αντικείμενα για να αδειάζουμε τον ακρωτηριασμένο εαυτό μας μέσα τους, δεν είναι δ