Λίγη Μουσική, Λίγη Θάλασσα και Χριστούγεννα

It's beginning to look a lot like Christmas.
Meredith Willson

Τις τελευταίες ημέρες είμαι πολύ θυμωμένος. Οι λόγοι έχουν να κάνουν με την επικαιρότητα και με θέματα που δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε. Η ψυχή και το σώμα μου, ζητούν απεγνωσμένα να αδειάσουν με διάφορους τρόπους το σαράκι που κατατρώει τα σάπια τους φρούτα και να καθαρίσουν τον οργανισμό μου. Να υποδεχτεί τις γιορτινές ημέρες που έρχονται κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Όπως τους αξίζουν. Είναι ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο είμαι ευγνώμων στους αυτοματισμούς της ύπαρξής μου. Καθαρίζουν τις άχρηστες πια αναμνήσεις και τις ξεραμένες πληγές, για να έρθουν άλλα σκιρτήματα πιο ευγενικά. Για νέες περιπέτειες που θα κάνουν τον κύκλο τους, θα περάσουν και θα έρθουν άλλες. Στιγμές που χωρίς αυτές δεν είμαστε τίποτα.

Εχθές το βράδυ έκανα ένα ιδιωτικό αφιέρωμα στον Elvis. Ξεκινώντας από τον χριστουγεννιάτικο δίσκο του (Elvis' Christmas Album, 1957) και συνεχίζοντας με μεγάλες επιτυχίες της πρώιμης δισκογραφικής του πορείας. Ο Βασιλιάς της Rock 'N' Roll με πήρε απ' το χέρι και με οδήγησε στους υπόλοιπους πρίγκιπες του είδους, όπως ο Jerry Lee Lewis, ο Buddy Holly και άλλοι. Ένιωσα καλύτερα. Μετά από μια ημέρα αρνητικά φορτισμένη συναισθηματικά, τα πράγματα έδειχναν να μπαίνουν στην θέση τους.

Μπήκε ο Δεκέμβρης, σκέφτομαι. Έρχονται Χριστούγεννα. Κατ' εμέ, η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Κι ο Δεκέμβρης ο πιο υπέροχος μήνας. Λαμπιόνια, χρωματιστές μπάλες, έλατα στολισμένα, δρόμοι φωτισμένοι, άνθρωποι λίγο πιο φωτεινοί από πριν με δώρα στα χέρια έτοιμοι να μοιράσουν χαρά κι αγάπη. Τι ομορφιά! Και το πιο όμορφο από όλα: η γιορτή με την καλύτερη μουσική υπόκρουση. Την ακούω να παίζει κι ένα χαμόγελο ξεπηδά αβίαστα. Είναι όμορφα.

Κι ύστερα σκέφτομαι: οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά. Κάνουν αυτό που αγαπούν και πιστεύουν. Χαμογελούν. Ζουν. Τίποτα άλλο δεν έχει αξία. Κι εγώ είμαι καλά. Χαμογελώ πιο συχνά, αγαπώ πιο αληθινά, βλέπω πιο καθαρά. Ευτυχία. Το ξεχνάω συχνά αυτό. Το θυμάμαι τώρα και χαίρομαι.

Το πρωί έκανα έναν περίπατο δίπλα στη θάλασσα. Δεν φυσάει σήμερα. Έχει ήλιο. Έπεσαν τα πρώτα χιόνια στα ορεινά. Κοιτάζω τη θάλασσα που είναι ήρεμη ύστερα από τόση αναταραχή και αυτοστιγμεί με γαληνεύει. Κατεβάζει τους τόνους, με κοιτάζει με τα γαλανά μάτια της, γλυκά. Δεν θέλει τίποτα από εμένα. Εγώ θέλω μονάχα το βλέμμα της. Είμαστε αγκαλιασμένοι από απόσταση που κάποιες στιγμές εκμηδενίζεται. Δυο τρεις ηλικιωμένοι γύρω μου περπατούν απερίσπαστοι. Την κοιτάζουν κι εκείνοι. Είμαστε όλοι μαζί και χώρια σε μια ιεροτελεστία. Με μόνο έναν κανόνα: να μην ρωτήσει κανένας «γιατί».

Το απόγευμα θα κάτσω για δύο ώρες μπροστά σε ένα μικρόφωνο να πω τις ιστορίες μου, να παίξω στα ερτζιανά τα τραγούδια που γουστάρω, να μπω για τα καλά στο πνεύμα των Χριστουγέννων. Που κρατάει τόσο πολύ και τόσο λίγο. Τόση απλότητα και ομορφιά, που ίσως κάποια χρόνια πριν να μου φαινόταν ψεύτικο όλο αυτό. Τώρα ξέρω πως είναι αληθινό. Είναι παρόν. Είναι αυτό που συμβαίνει και δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Και κάπως έτσι, λοιπόν, συνειδητοποιώ πως πέρασα στην αντίπερα όχθη. Στην ηρεμία και στην βαθιά ευγνωμοσύνη κι ευτυχία. Με λίγες απλές κινήσεις: λίγη μουσική, λίγη θάλασσα (έστω και χωρίς κρασί ή αγόρι/κορίτσι), ένα χαρμόσυνο όνειρο, μια ευτυχισμένη ανάμνηση κι όλα έγιναν καλύτερα. Πιο όμορφα απ' ότι τα είχα φανταστεί. Βρίσκεσαι στον πάτο και πιστεύεις πως δεν υπάρχει διέξοδος. Κι ύστερα ως εκ θαύματος επιστρέφεις στην κορυφή. Με αυτά που αγαπάς. Αυτά που είναι εκεί για σένα. Πάντα. Χωρίς να διαμαρτύρονται αν δεν τους δίνεις σημασία. Είναι εκεί κι αυτό είναι αρκετό. Και μόλις τα χρειαστείς σε σηκώνουν μ' ένα χάδι προς το φως. Με δυο τρεις μαλάξεις στην καρδιά κι ένα φιλί στο μέτωπο.

Τόσο απλά.

Θανάσης Πάνου