Chinaski

“Συγνώμη μήπως ξέρετε...” “Όχι!” “Συγνώμη μήπως γνωρίζετε...” “Όχι!” “Συγνώμη μήπως θυμάστε...” “Όχι!” “Συγνώμη μήπως πεθάνατε...” “Όχι!” “Συγνώμη, αλλά μάλλον πεθάνατε.” Θανάσης Πάνου

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά εδώ δεν τίθεται θέμα νίκης ή ήττας. Ίσα ίσα που ο ηττημένος είναι ο πιο κερδισμένος. Ο νικητής δεν έχει τίποτα παραπάνω να μάθει. Ούτε κάτι να περιμένει. Η ανία τον περιμένει με χέρια ανοιχτά στο βάθος του άδειου δρόμου. Ο ηττημένος έχει πολλά ακόμα να συναντήσει, να δει, να αφουγκραστεί. Αλλά ποιος είναι νικητής και ποιος ηττημένος, τέλος πάντων. Ο καθένας είναι αυτό που πιστεύει ότι είναι στο κάτω κάτω. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε αγώνα δρόμου εδώ πέρα. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κάνουμε αγώνα δρόμου. Ποιος θα εξοντώσει πρώτος όλους τους άλλους. Ωραίο παιχνίδι! Και πες ότι φτάνεις πρώτος στην γραμμή τερματισμού. Τι θα κάνεις εκεί μόνος σου; Εντάξει, θα πανηγυρίσεις, θα ανέβεις λίγο πιο ψηλά για να δοξαστείς απ' το κοινό σου, θα χορτάσεις προσκύνημα. Μετά; Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά υπάρχει και το μαζί. Υπάρχουν και οι άλλοι. Το μόνο που έχεις να νικήσεις είναι τα όριά σου. Τους φόβους σου. Τα όχι των φοβισμένων. Τ

Παίζω στα κύματα σαν παιδί τρέχω να πιάσω τον ήλιο βυθίζομαι για να καώ με την ανάσα της φλόγας τυφλώνομαι απ' τη φύση και για άλλη μια φορά περνώ τα χέρια σου γύρω απ' το λαιμό μου κολλάω τα χείλη σου στα δικά μου και πνίγω τα μάτια σου στα δικά μου. Μπαίνει ο ήλιος στη θήκη του χαϊδεύω τη ζωή για ασπίδα -έτσι κι αλλιώς είμαι καλός στην υποκρισία- και βλέπω τον ουρανό φωτεινό ύστερα να καίγεται και σκοτεινιάζει σαν την ανεπιθύμητη ψυχή μου. Μπορεί φεύγοντας κάτι να θυμηθείς και με λίγο νερό θαλασσινό να ξεπλύνεις τον ήλιο που ψάχνω. Σύρος 3/08/2017 Θανάσης Πάνου

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά Απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά πάμε να φύγουμε. Σωκράτης Μάλαμας Σε ένα νωχελικό, τετραγωνισμένο, κατάλευκο δωμάτιο, κλωτσούν λέξεις άγνωστες, μετράνε ψηφία και μηδενικά, με πρόσωπα χλωμά, ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά. Ο Χρόνος στρωμένος κάτω απ' τα τραπέζια τους, χτυπάει άοκνα και κάθε λεπτό καταβροχθίζει τα πλαδαρά και σάπια δέντρα. Βγαίνω τρέχοντας στο δρόμο κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και κάπου εκεί μακριά απ' τα τσιμέντα, τους διαχωρισμούς, τους αριθμούς και τη μιζέρια, μακριά από τη σκόνη και τους κίτρινους ανθρώπους, μακριά από τις μάζες των οριοθετημένων, κάτω απ' τις πέτρες αντικρίζω δυο καταπράσινα φύλλα που με παρακαλούν γονυπετείς με μάτια δακρυσμένα απ' τη δυσωδία της Άνοιξης. Θανάσης Πάνου

     Βεάκειο θέατρο του Πειραιά. 11 Σεπτεμβρίου 2014. Συναυλία Μίλτου Πασχαλίδη και Χρήστου Θηβαίου. Έξω θυμάμαι πουλούσαν έναν δίσκο μιας κοπέλας που δεν γνώριζα. Υπέθεσα ότι ανήκε στην ορχήστρα και δεν έκανα λάθος. Εκείνο το “Μιρέλα” που τώρα τραγουδάμε όλοι χορεύοντας, τότε ήταν καινούριο τραγούδι. Το κορίτσι το λέγανε επίσης Μιρέλα. Συγκεκριμένα Μιρέλα Πάχου. Καταπληκτικοί ο Μίλτος και ο Χρήστος. Αλλά πήραμε και κάτι καινούριο από εκείνη τη βραδιά. Κάτι καινούριο και ιδιαίτερο. Ο ορισμός του ιδιαίτερου.   Λέω πολλές φορές ότι ο καλλιτέχνης που μένει και αγαπιέται σε βάθος χρόνου, είναι αυτός που προσφέρει κάτι καινούριο στην τέχνη του. Έστω και φαινομενικά καινούριο, αφού η τέχνη δε γεννιέται ποτέ από το τίποτα. Εκείνο το κορίτσι λοιπόν ονόματι Μιρέλα Πάχου, αυτό μου έδωσε να καταλάβω: ότι είναι κάτι καινούριο και μοναδικό κι ότι θα “απαιτήσει” την προσοχή μας με την φωνή της, με τα στιχάκια της και τις μουσικές της, με τα χέρια της καθώς θα χαϊδεύουν τα πλήκτρα του πιάνο

Εσείς που διαλέγετε ακροθιγώς τον έρωτα και βολιδοσκοπείτε τεχνικές και κυνηγάτε το επιτηδευμένο συγκεχυμένο αύριο. Εσείς που τη σιωπή των δέντρων δεν αφουγκραστήκατε και τον Θάνατο αγνοείτε. Εσείς που τους παρείσακτους παραμερίζεται και λησμονείτε την ψυχή των Ποιητών που κάτω απ' το χώμα και πάνω απ' τους ουρανούς, στο βάθος του αιχμηρού χαρτιού σιγοβράζει πειθήνια. Εσείς της ύλης υποχείρια. Εσείς που η μοναξιά φοβάται. Εσείς ρανίδες ιλαρές. Ποτέ δεν θα καταλάβετε την ερημιά της εξορίας. 22/01/2017 Θανάσης Πάνου

Στον ουρανό κρέμονται οι κλωστές των συναντήσεων εκείνες που ενώνουμε κάθε βράδυ και οι κόμποι βγάζουν σπίθες που φωτίζουν την αγάπη το παραλήρημα της σιωπής και τις στάχτες της παγώνουν τα σύννεφα και τα όνειρα μια λίμνη γίνονται για να γλιστράνε οι ζωές μας και τα μάτια μας πάνω σε όλο το άγνωστο και το μεγαλείο του κι αυτό να μας ποτίζει έρωτα φωτιά και νερό χώμα και αέρα και να μας  ταΐζει  μέσα στο σπίτι μας αρχαίες αναμνήσεις και δικές μας και να απορούμε. Πολλοί άνθρωποι -πηγάδια ρηχά- μας γύρισαν την πλάτη μα στο τέλος ύστερα από ταξίδι μακρύ συναντηθήκαμε για καφέ στα χείλη της θάλασσας μια ηλιόλουστη μέρα. Θανάσης Πάνου

     Είναι αναπόφευκτη στην ιστορία η μοιρολατρία για να εξηγήσουμε τα παράλογα φαινόμενα (δηλαδή γεγονότα που το νόημά τους δεν το πιάνουμε). Όσο περισσότερο λογικά προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε, τόσο περισσότερο παράλογα και ακατανόητα μας φαίνονται.   Κάθε άνθρωπος ζει για τον εαυτό του, χρησιμοποιώντας την ελευθερία του για να πετυχαίνει τους προσωπικούς του σκοπούς και να νιώθει με όλο του το είναι ότι μπορεί ανά πάσαν στιγμή να κάνει ή να μην κάνει αυτό ή το άλλο. Μόλις όμως το κάνει, αυτή η πράξη, που τελέστηκε σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, γίνεται αμετάκλητη και ανήκει στην ιστορία, όπου παύει πια να 'ναι αδέσμευτη και παίρνει μια προκαθορισμένη σημασία.   Υπάρχουν δύο όψεις στη ζωή κάθε ανθρώπου: η ατομική, η οποία όσο πιο αφηρημένα είναι τα ενδιαφέροντά της τόσο πιο ελεύθερη είναι, και η αγελαία, όπου ο άνθρωπος υπόκειται αναπόφευκτα στους νόμους που του έχουν προκαθορίσει.   Ο άνθρωπος, συνειδητά, ζει για τον εαυτό του. Ασυνείδητα όμως, χρησιμεύει ως ό

Οι λέξεις παίζουν παράξενο παιχνίδι. Είναι ύπουλες οι λέξεις σαν τα σκοτάδια που κρύβουν κάτι εκεί μέσα που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με ακρίβεια. Θανάσης Πάνου

...μες σε δωμάτια κλεισμένα, το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ γιατί μες στ' όνειρο μόνο ζω. Αλκίνοος Ιωαννίδης Ερχόταν μπροστά μου την ώρα που εργαζόμουν ή διάβαζα κάτι και με κοιτούσε ικετευτικά. “Θέλεις;”, με ρωτούσε. “Όχι τώρα έχω δουλειά”, ήταν η απάντηση μου. Εκείνη δεν έλεγε τίποτα, έβγαινε απ' το δωμάτιο με ελαφριά βήματα και έκλεινε την πόρτα αθόρυβα. Το μεσημέρι όταν τελειώναμε το φαγητό κι ανάβαμε τσιγάρο άνοιγε ξανά εκείνο το παρακλητικό βλέμμα και έψαχνε τα μάτια μου. “Τώρα;” “Όχι ακόμα έχω μπόλικα πράγματα να κάνω.”. Το βράδυ ξάπλωνα με ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά μου και τα γυαλιά στερεωμένα στη μύτη μου, ξάπλωνε κι εκείνη δίπλα μου με το αέρινο νυχτικό της που δεν πρόφταινε να καλύψει τα πάλλευκα γόνατά της, σκεπαζότανε με ήρεμες κινήσεις, άνοιγε ξανά τα μάτια της με όλη την ψυχική της δύναμη και τον έρωτα που κρατούσε ζωντανό με νύχια και με δόντια, έγερνε προς το μέρος μου και άγγιζε άτολμα το χέρι μου, καθώς έφερνε όλο το σύμπαν στα χείλη της

Μπήκε στο λεωφορείο ήρθε κι έκατσε δίπλα μου έβαλε τα ακουστικά εγώ διάβαζα ένα βιβλίο του Μπουκόβσκι. Δεν είπαμε κουβέντα. Δεν κατεβαίναμε στην ίδια στάση. Της ζήτησα να περάσω έκανε στην άκρη κατέβηκα και το λεωφορείο έφυγε. Θανάσης Πάνου

Θα ήθελα να έχω τη σιωπή των ζώων και των δέντρων ιδιαίτερα των κορμών των δέντρων και να περνούσε από πάνω μου εκείνο το δροσερό αεράκι που σκεπάζει τη χλόη. Το κενό είναι πλήρες, ακριβώς επειδή είναι κενό. Να φώλιαζε μέσα μου άσβεστη η πανάρχαια φωτιά και να μην με ενοχλούσε αυτό το παράξενο και κακόγουστο έργο τέχνης. Θα ήθελα να ήμουν μια σταγόνα στο βυθό της θάλασσας ενωμένη με τ' αδέρφια μου που δε θα ρωτούσαν τίποτα κι ούτε θα λαχάνιαζαν από τα άχρηστα λόγια. Θα ήθελα να ήμουν ένα σιωπηλό χαλίκι πεταμένο σε απάτητα μονοπάτια υπηρέτης της βροχής που ξεπλένει τα χρόνια και του ήλιου που θυμίζει ποιητή. Θα ήθελα να ήμουν ένας κόκκος άμμου ξαπλωμένος σε μια πάμπα άγνωστη χωρίς να ξέρω τίποτα και χωρίς αυτό να με νοιάζει. Θανάσης Πάνου Φωτογραφία:  http://www.lifo.gr/articles/travel_articles/181507/i-zoi-sto-treno-diasxizontas-to-1-3-toy-planiti-me-ton-ypersiviriko

Κλαίω         κάτω απ' το βλέμμα σου για να μην σε ταράξω. Ψάχνοντας                τον εαυτό μου                                και ένα χέρι                                            που κρατάει δυο άστρα. Δεν θα μείνει κανείς πίσω να φυλάει τις λέξεις μου. Ίσως          να ξημερώσει                         πίσω απ' τα κάγκελα                                                 των ονείρων. Μη σταματάς να ονειρεύεσαι δεν έχεις τίποτα· έξω από εσένα. Δεν είναι εκείνη                   ούτε εκείνοι                                 ούτε κανείς. Είσαι εσύ. Παίρνω στο χέρι                        ένα δάκρυ                                 και το πίνω για να ποτίσω                                                                      την ποίηση. Και αν νομίζεις πως τελείωσε ξεκίνα ξανά. Θα φύγουμε νωρίς μαζί με τη νύχτα. Κάτω απ'το βλέμμα σου                                    πεθαίνω