Εκείνη

...μες σε δωμάτια κλεισμένα,

το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ

γιατί μες στ' όνειρο μόνο ζω.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ερχόταν μπροστά μου την ώρα που εργαζόμουν ή διάβαζα κάτι και με κοιτούσε ικετευτικά. “Θέλεις;”, με ρωτούσε. “Όχι τώρα έχω δουλειά”, ήταν η απάντηση μου. Εκείνη δεν έλεγε τίποτα, έβγαινε απ' το δωμάτιο με ελαφριά βήματα και έκλεινε την πόρτα αθόρυβα.

Το μεσημέρι όταν τελειώναμε το φαγητό κι ανάβαμε τσιγάρο άνοιγε ξανά εκείνο το παρακλητικό βλέμμα και έψαχνε τα μάτια μου. “Τώρα;” “Όχι ακόμα έχω μπόλικα πράγματα να κάνω.”.

Το βράδυ ξάπλωνα με ένα βιβλίο ανοιχτό μπροστά μου και τα γυαλιά στερεωμένα στη μύτη μου, ξάπλωνε κι εκείνη δίπλα μου με το αέρινο νυχτικό της που δεν πρόφταινε να καλύψει τα πάλλευκα γόνατά της, σκεπαζότανε με ήρεμες κινήσεις, άνοιγε ξανά τα μάτια της με όλη την ψυχική της δύναμη και τον έρωτα που κρατούσε ζωντανό με νύχια και με δόντια, έγερνε προς το μέρος μου και άγγιζε άτολμα το χέρι μου, καθώς έφερνε όλο το σύμπαν στα χείλη της για να προφέρει τις λέξεις: “Τώρα θέλεις;”. Έκλεινα το βιβλίο βιαστικά, έβγαζα τα γυαλιά μου και της έλεγα ότι είμαι εξαντλημένος κι ότι αύριο με περιμένει μια μεγάλη μέρα.

Οι δικές τις μέρες γίνονταν μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες. Δεν υπήρχαν.

Πολλές φορές ερχόταν εντελώς γυμνή μπροστά μου. Κρύωνε, αλλά δεν έλεγε τίποτα. Κι εγώ δεν έκανα τίποτα για να την ζεστάνω.

Την σκεφτόμουν πάντα. Την ποθούσα. Την ονειρευόμουν.

Ούτε που κατάλαβα πως έφυγε. Δεν άφησε κανένα σημείωμα. Ούτε μια λέξη. Ίσως γιατί δεν έβρισκε τις κατάλληλες. Ίσως γιατί δεν είχε άλλες. Της τελείωσαν.

Τώρα οι μέρες μου περνούν αργά, μα ταυτόχρονα γρήγορα. Όλα είναι άδεια. Το σπίτι, τα όνειρα, η καρδιά. Μόνο εκείνη μένει κάπου σε κάποιο άγνωστο υστερόγραφο σ' ένα γράμμα χωρίς αποστολέα και παραλήπτη. Συνεχίζω να δουλεύω και να διαβάζω. Χωρίς λαχτάρα πια, χωρίς σκοπό. Κι όλα περνούν, φεύγουν και χάνονται, μαζί με εκείνη που δεν ξέρω τελικά αν υπήρξε.

Οι δικές μου μέρες γίνονται μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες. Δεν υπάρχουν.

Θανάσης Πάνου
Πίνακας: Έργο του Carl Vilhelm Holsøe