Καινούρια Άνοιξη

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη

δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά

Απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά

πάμε να φύγουμε.

Σωκράτης Μάλαμας

Σε ένα νωχελικό, τετραγωνισμένο, κατάλευκο

δωμάτιο,

κλωτσούν λέξεις άγνωστες,

μετράνε ψηφία και μηδενικά,

με πρόσωπα χλωμά,

ίδιες κινήσεις ξανά και ξανά.

Ο Χρόνος στρωμένος κάτω απ' τα τραπέζια τους,

χτυπάει άοκνα

και κάθε λεπτό καταβροχθίζει

τα πλαδαρά και σάπια δέντρα.

Βγαίνω τρέχοντας στο δρόμο

κατευθύνομαι προς τη θάλασσα

και κάπου εκεί μακριά απ' τα τσιμέντα,

τους διαχωρισμούς, τους αριθμούς και τη μιζέρια,

μακριά από τη σκόνη και τους κίτρινους ανθρώπους,

μακριά από τις μάζες των οριοθετημένων,

κάτω απ' τις πέτρες

αντικρίζω δυο καταπράσινα φύλλα

που με παρακαλούν γονυπετείς

με μάτια δακρυσμένα

απ' τη δυσωδία της Άνοιξης.

Θανάσης Πάνου