Παύλος Παυλίδης: Ένας παραμυθάς κι οι μελωδίες του

Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου

άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου

μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου

νομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρά μου.

Π.Π.

  Ένα από τα στοιχεία που με γοητεύουν στα τραγούδια, είναι οι ιστορίες. Όταν ένα τραγούδι γίνεται αφηγηματικό, οι στίχοι ακολουθούν την πορεία αρχής-μέσης-τέλους, η ιστορία συνοδεύεται από μελωδία κι ο ερμηνευτής γίνεται παραμυθάς. Αυτή η εικόνα με συγκινεί: του παραμυθά. Στο μυαλό μου ζωγραφίζω ένα τοπίο ερημικό πλημμυρισμένο από το ηλιοβασίλεμα και κάπου εκεί ένας περιπλανώμενος ακολουθεί μια κατεύθυνση απροσδιόριστη. Καθώς περνάει από μπροστά μου ψιθυρίζει μια ιστορία που άκουσε ίσως σε κάποιο άλλο μέρος μακρινό κι εγώ περιμένω με αγωνία να ακούσω το τέλος. Τραγουδάει κι ακόμα κι ο ήλιος μοιάζει να μην θέλει να κρυφτεί για μια φορά.

  Αυτή ίσως θα ήταν η μυθιστορηματική και ονειρική μορφή του Παύλου Παυλίδη. Ένας περιπλανώμενος παραμυθάς χαμένος στην έρημο του κόσμου...

  Έχει συμβεί πολλές φορές να ακούσω ένα τραγούδι και να πω ότι αυτό έπρεπε να το είχα γράψει εγώ. «Αυτό ήθελα να πω». Συχνή φράση που αισθάνεσαι και λίγο δικαιωμένος όταν την σχηματίζεις εντός σου. «Αυτό που σκέφτομαι, το σκέφτεται και κάποιος άλλο». Ξαφνικά δεν είσαι μόνος σου. Δεν φοβάσαι να συλλογιστείς, ούτε να εκφραστείς.

  Τις περισσότερες φορές που αυτό μου έχει συμβεί, είναι με τραγούδια του Παύλου Παυλίδη. Γνωρίζοντάς τον στην αρχή με την «Λευκή καταιγίδα», με τα τραγούδια των «Ξύλινων Σπαθιών» κι έπειτα εντρυφώντας στην προσωπική του δισκογραφία, ανακάλυψα για άλλη μια φορά ότι η ζωή μπορεί να γίνει ομορφότερη μέσα από τη μουσική. Ο Παύλος εκπροσωπεί για μένα δύο κόσμους που μπορούν να ζήσουν ο ένας μέσα στον άλλο εναρμονισμένα, δυο πλευρές ενός εαυτού που κάθε φορά επιλέγει την πιο αληθινή για να εκφράσει. Άλλοτε ροκ και ηλεκτρικός κι άλλοτε ακουστικός και γαλήνιος σαν «σιωπηλό ποτάμι», πολλές φορές αλλάζοντας και τα ίδια τα τραγούδια για τον εκάστοτε σκοπό, εξωτερικεύει τον χαοτικό μας εσωτερισμό βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους μέσω του ποιητικού λόγου. Παρ' ότι η θεματολογία δεν αλλάζει ιδιαίτερα -έρωτας, απώλεια, ανεκπλήρωτο, χρόνος, θάνατος, εαυτός-, κάθε τραγούδι έχει την δική του υπόσταση κι αφηγείται μια διαφορετική ιστορία. Οι κοινωνικές ευαισθησίες είναι, επίσης, ένα μεγάλο κομμάτι της στιχουργικής του. Από τον καιρό των «Ξύλινων Σπαθιών» οι στίχοι του έκρυβαν (και φανέρωναν ταυτόχρονα) τον τρομακτικό κόσμο των ναρκωτικών, αλλά και τα πιο πρόσφατα τραγούδια εμπνευσμένα από κοινωνικές αδικίες και ανισότητες, όπως είναι «Η νέα βαρβαρότητα» και το «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» γραμμένο στη μνήμη του Ζακ Κωστόπουλου.

  Με τον ιδιαίτερο τραγουδιστικό τρόπο του και με την χαρακτηριστική φωνή του, ο Παύλος έχει χτίσει ένα δικό του σύμπαν με δαίμονες, αγγέλους, θνητούς και θεούς να διαδέχονται ο ένας τον άλλο στη νοερή σκηνή που ο καθένας από εμάς δημιουργεί με τα τραγούδια του. Στα σκετσάκια της προσωπικής μας παράστασης, ο πόνος γίνεται φίλος με τη χαρά μας οδηγεί σε αυτήν και μέσα από αυτό το ταξίδι στο τέλος βρίσκουμε τη λύτρωση. Μέσα από «ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» γεμάτες έρωτες που είτε έρχονται είτε όχι, είτε φεύγουν είτε μένουν μακριά, ερχόμαστε για λίγο πιο κοντά σ' αυτό που κυνηγάμε, ίσα για να νιώσουμε πως είναι εκεί και να συνεχίσουμε να ελπίζουμε.

  Έρχεται στο νου μας ότι «ο χρόνος είναι τα πάντα και τίποτα» κι αφού στο τέλος όλοι μας θα νικηθούμε, η μόνη αξία είναι να νικηθούμε κυνηγώντας την ευτυχία.

  Μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα αποτελούν τις σημαντικότερες φωνές της ελληνικής ροκ σκηνής και κρατάνε σχεδόν τριάντα χρόνια γερά συνεχίζοντας να δημιουργούν και να μας λένε ιστορίες. Ο Παύλος είναι για μένα ένας από τους καλύτερους μουσικούς παραμυθάδες που μέχρι στιγμής έχει περάσει από αυτόν τον τόπο. Τον θεωρώ το alter-ego μου στην μουσική και στιχουργική έκφραση και τον ζηλεύω (με την καλή πάντα έννοια) για τον ποιητικό του λόγο.

  Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να ήμουν ο Παύλος Παυλίδης. Ή, τουλάχιστον, θα ήθελα να γράφω σαν κι αυτόν. Αλλά, επειδή, η αχαριστία για όσα είμαστε και έχουμε είναι ένα πρόβλημα που πλήττει σοβαρά την ανθρωπότητα, νιώθω ευγνωμοσύνη που ο Παύλος υπάρχει και μπορώ να τον θαυμάζω. Και σκέφτομαι πως τα τραγούδια του μας έχουν δώσει τροφή, για να ζήσουμε δυο και τρεις ζωές ακόμα.

Θανάσης Πάνου