Chinaski

  Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την τέχνη. Να πούμε κάποια πράγματα όσο πιο λιτά και περιεκτικά μας το επιτρέπει ο γραπτός λόγος. Γιατί η συζήτηση για την τέχνη -και δη για το πως διδάσκεται ή δεν διδάσκεται στα σχολεία- είναι μεγάλη.   Η τέχνη, λοιπόν, δεν είναι κάτι που κάνουμε για να περάσει η ώρα. Κι ενώ για κάποιους μπορεί να ισχύει και να είναι ένας τρόπος να σπαταλήσουν τον χρόνο τους, για πολλά παιδιά και πολλούς ανθρώπους είναι ένας τρόπος έκφρασης (μπορεί και ο μόνος τρόπος), είναι μια διέξοδος κι ένα δεκανίκι στις πιο δυσάρεστες και -καμιά φορά- στις πιο ευχάριστες στιγμές. Αυτό μπορεί να φαίνεται τετριμμένο, κοινότοπο και ειπωμένο μυριάδες φορές, όμως είναι αλήθεια· η αλήθεια πολλών ανθρώπων. Ο υποφαινόμενος ανήκει σ' αυτούς που αν δεν υπήρχε η μουσική, η ποίηση, η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, το θέατρο, η ζωγραφική και πολλές ακόμα τέχνες για να θαυμάσει, να δημιουργήσει και να πειραματιστεί μαζί τους, το πιο πιθανό είναι να ήταν κάποιος άλλος πολύ πιο δυστυχισμένο

Έλα και κάθισε για λίγο εδώ κοντά μου άπλωσε σ' ένα βλέμμα όλη τη ζωή σου μπορεί να έμενες παλιά εδώ θυμήσου νομίζω σ' έχω ξαναδεί στα όνειρά μου. Π.Π.   Ένα από τα στοιχεία που με γοητεύουν στα τραγούδια, είναι οι ιστορίες. Όταν ένα τραγούδι γίνεται αφηγηματικό, οι στίχοι ακολουθούν την πορεία αρχής-μέσης-τέλους, η ιστορία συνοδεύεται από μελωδία κι ο ερμηνευτής γίνεται παραμυθάς. Αυτή η εικόνα με συγκινεί: του παραμυθά. Στο μυαλό μου ζωγραφίζω ένα τοπίο ερημικό πλημμυρισμένο από το ηλιοβασίλεμα και κάπου εκεί ένας περιπλανώμενος ακολουθεί μια κατεύθυνση απροσδιόριστη. Καθώς περνάει από μπροστά μου ψιθυρίζει μια ιστορία που άκουσε ίσως σε κάποιο άλλο μέρος μακρινό κι εγώ περιμένω με αγωνία να ακούσω το τέλος. Τραγουδάει κι ακόμα κι ο ήλιος μοιάζει να μην θέλει να κρυφτεί για μια φορά.   Αυτή ίσως θα ήταν η μυθιστορηματική και ονειρική μορφή του Παύλου Παυλίδη. Ένας περιπλανώμενος παραμυθάς χαμένος στην έρημο του κόσμου...   Έχει συμβεί πολλές φορές να ακούσω ένα

Είναι αυτές οι λέξεις που θα μας στοιχειώνουν μια ζωή που δεν γράψαμε που δεν είπαμε που δεν σκεφτήκαμε την ώρα που έπρεπε να τις πούμε ή να τις γράψουμε και θα νομίζουμε μια ζωή ότι χάσαμε ευκαιρίες ανεπιστρεπτί κι η μεγαλύτερη πίκρα είναι πως δεν θα μάθουμε ποτέ αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέμα. Θα ολοκληρώσουμε ένα σενάριο και θα αφήσουμε πίσω τόσα μισοτελειωμένα και δεν θα μάθουμε ποτέ ένα διαφορετικό τέλος. Θανάσης Πάνου

Έσφιξα το χέρι της Φαίης, τη φίλησα στο μέτωπο.  Έκλεισε τα μάτια της και έδειχνε ν' αποκοιμιέται.  Δεν ήταν μια νέα γυναίκα.  Μπορεί να μην είχε καταφέρει να σώσει τον κόσμο,  σίγουρα όμως τον είχε βελτιώσει αισθητά.  Ένα ζήτω για τη Φαίη.  Ch. B.   Ο Charles Bukowski είναι ένας συγγραφέας που με ηρεμεί. Όταν διαβάζω ή ξαναδιαβάζω κάτι που έχει την υπογραφή του, τα πάντα γύρω μου φαίνονται ευτράπελα, αναδύεται το κωμικό στοιχείο μέσα από το τραγικό. Η ίδια η ζωή του δεν ήταν εύκολη, με πολλά σκαμπανεβάσματα στην φτώχεια και την ευμάρεια, την ευτυχία και την μιζέρια, αλλά και με γνώση του τέλους που είναι πάντοτε κοντά και μας υπενθυμίζει τη ζωή. Ο Bukowski κατορθώνει κυρίως αυτό: να ξεγελάει τον θάνατο ζώντας στο χείλος του γκρεμού του και παρ' όλα αυτά να ισορροπεί χορεύοντας τον ρυθμό της στιγμής.   Οι κωμικοτραγικές περιπέτειες του Henry Chinaski (που δεν είναι άλλος από το λογοτεχνικό alter ego του Bukowski ) περιγράφονται με απλότητα, αμεσότ