Chinaski

Εκεί που πάτησα όλοι με βρήκαν νεκρό κι ίσως να είχανε δίκιο δεν τους κατηγορώ είναι δύσκολο να αγαπήσεις και ακόμα πιο δύσκολο να ζήσεις σκυφτός αλλά έπρεπε κάπως να περάσω το χρόνο μου έπρεπε κάπως να βρω τις λέξεις έστω κι αν ξέρω ότι δεν θα τις βρω ποτέ έπρεπε κάτι να πω στους σιωπηλούς δικαστές κάπως να τους ηρεμήσω να αλλάξω την καταδίκη μου γιατί ο θάνατος είναι κάτι μονότονο και έξω απ' τη ζωή έπρεπε κι εγώ με τη σειρά μου κάπως να τους σκοτώσω ή να τους αιχμαλωτίσω ώσπου να πάρω μιαν απόφαση αλλά οι αποφάσεις είναι για εκείνους που ξέρουν να ζουν κι εμένα δεν μου το έμαθε κανένας γιατί δεν έκατσα να ακούσω κανέναν μόνο τους κήπους άκουγα τους κήπους και τα όνειρα κι έτσι κατέληξα μόνος να ζωγραφίζω κύκλους στον αέρα με φωτιές σβησμένες και πινέλα ξεραμένα ούτε σταγόνα νερό στο προσκεφάλι μου κανένα σημάδι ανατολής στον ουρανό με δείκτες παγωμένους συνέχισα να γελάω και να κλαίω σε απρόσμενες στιγμές

  Σε αυτό το blog δεν έχω γράψει ακόμα κείμενο, που να αφορά ένα βιβλίο εξ ολοκλήρου. Κακώς. Γιατί στα βιβλία οφείλω ένα μεγάλο μέρος του τρόπου σκέψης μου -της σκέψης μου της ίδιας- και του χαρακτήρα μου. Σαφώς οφείλω πολλά και στη μουσική, στα τραγούδια και στους δημιουργούς τους, για τα οποία έχω γράψει κάποια κείμενα, αλλά διάβασα και διαβάζω πολλά βιβλία που με στιγματίζουν. Βιβλία που με έκαναν να κλάψω, να γελάσω, να συγκινηθώ, να προβληματιστώ, να ηρεμήσω και ίσως να αλλάξω. Λέω ίσως γιατί δεν ξέρω αν η τέχνη καταφέρνει να σε αλλάξει. Δεν ξέρω καλά καλά αν ο άνθρωπος αλλάζει ποτέ. Ίσως αλλάζει. Και ίσως η τέχνη να το καταφέρνει σε βάθος χρόνου.   Τις προηγούμενες τέσσερις μέρες, λοιπόν, διάβασα τα Έθιμα Ταφής της Hannah Kent. Είχα ακούσει τα καλύτερα λόγια γι' αυτό το βιβλίο. Εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2014 για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση και το αντίτυπο που έχω στα χέρια μου είναι της έκτης έκδοσης (Φεβρουάριος 2018).   Το βιβλίο αφηγείται τις τελευτα

Χωρίς τη λογοτεχνία η ζωή είναι κόλαση Charles Bukowski Μόνο ένα μπαλκόνι χρειάζεται ένα Σαββατοκύριακο σιωπής και μια άνοιξη να μυρίζουμε κάτι ανάλαφρο κάτι που αντέχεται κάτι που ανεχόμαστε και μας κρατάει ζεστούς και δροσερούς. Να καθόμαστε στο μπαλκόνι χωρίς να μιλάμε. Ευτυχώς βιβλία υπάρχουν πολλά και δε θα προλάβουμε ποτέ να τα διαβάσουμε όλα κι ούτε όλες τις γυναίκες του κόσμου ν' αγαπήσουμε μπορούμε. Όμως θα έχουμε το μπαλκόνι που θα καθόμαστε χωρίς να σκεφτόμαστε και τότε όλα θα κυλάνε καλύτερα κι εσύ κι εγώ τότε θα είμαστε ομορφότεροι. Θανάσης Πάνου