Chinaski

Και τι ζητάω, τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω. Γιάννης Γεωργακόπουλος   Το να αφιερώνεις ένα κομμάτι του πολύτιμου χρόνου σου σε απολογισμούς δεν είναι πάντοτε κακό, αλλά κάποιες φορές ούτε καλό μας κάνει. Από τη μία ρίχνουμε μια ματιά σε όσα συνέβησαν μέχρις εδώ, αναπολούμε τις ευτυχίες και διώχνουμε τις λύπες, κρατάμε όσα μας προχώρησαν τα φροντίζουμε κι αφήνουμε πίσω όσα μας πλήγωσαν για να μαραθούν. Καμιά φορά αυτά τα τελευταία τα κοιτάμε λίγο καλύτερα και συνειδητοποιούμε ότι μας προχώρησαν περισσότερο από τ' άλλα. Αυτό όμως δεν το κάνουμε όλοι μας. Για κάποιους ο βάλτος είναι άνετος και ζεστός κι ας είναι βρώμικος.   Από την άλλη ξοδεύουμε άδικα τον χρόνο μας για μια ζωή που είναι ελάχιστη σε σχέση με όσα έφυγαν και με όσα θα έρθουν. Μπροστά μας το φως είναι λιγοστό ίσως και ανύπαρκτο για να δούμε το εξίσου ανύπαρκτο μέλλον και γύρω μας τα πάντα κινούνται και αλλάζουν με αποτέλεσμα να χάνουμε εμείς τα βήματα του χορού. Θέλουμε να είμαστε εκεί, π

Χριστούγεννα, μια εποχή που ως παιδιά περιμένουμε με τόση λαχτάρα. Μετράμε αντίστροφα, τρέχουμε μέσα στις γεμάτες λαμπιόνια πόλεις κι οι μεγάλοι μας υπόσχονται μέρες χωρίς σχολείο με πολύ παιχνίδι. Πώς να μην την λατρέψεις αυτήν την εποχή; Μεγαλώνεις, όμως, και ξαφνικά οι υποχρεώσεις σε κατασπαράζουν. Άγχος, ρουτίνα και αυτή η πόλη με τα λαμπιόνια και τις εύθυμες μουσικές σε πνίγει. Τα παιδικά ματάκια που έβλεπαν την χαρούμενη αυτή γιορτή ενηλικιώθηκαν και μελαγχολούν όποτε ακούν το “ Last Christmas”. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Υποχρεώσεις, δώρα, έξοδα, υπέρμετρη χαρά, δωδεκάωρα στην δουλειά... μια καθημερινή μανία. ΣΤΟΠ! Κλείσε τα μάτια και γίνε πάλι παιδί, πασπαλίσου με χρυσόσκονη και θυμήσου τι ήταν αυτό που λάτρευες στα Χριστούγεννα και τώρα το 'χεις ξεχάσει. Ναι, αυτό έλειπε, το βρήκες. Τώρα που το θυμήθηκες τα Χριστούγεννά σου θα είναι όπως τότε γιατί αυτή η εποχή δεν έχει ηλικία, αλλά έχει όρεξη για ζωή και μια περίεργη αθωότητα. Γίνε πάλι παιδί και χωρίς

Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας. Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Τώρα που δώρο είν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας. Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας. Ραψωδός Φιλόλογος Κλειστά παράθυρα και τέσσερις τοίχοι να με πνίγουν. Σηκώνομαι νωχελικά απ' το κρεβάτι. Η έμπνευση μου μ' έχει ξεχάσει τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω, ίσως κουράστηκα να μου ξύνω πληγές, ίσως με κούρασε η υπερανάλυση όσως σκέφτομαι. Ή μάλλον προσπαθώ με μια επανεκκίνηση του μυαλού μου να ξεκινήσω απ' την αρχή. Τέρμα. Αλλάζω, βάζω το μπουφάν μου και μαζί με τα κλειδιά αρπάζω και τ' ακουστικά. Το κρύο μου παγώνει το πρόσωπο σα να θέλει να μου υπενθυμίσει πόσο ανέκφραστοι είμαστε τον χειμώνα. Στίχο με στίχο η σκέψη μου τρέχει. Οι δρόμοι μου θυμίζουν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω, σε κάθε διασταύρωση διαλέγω την απόφασή μου. Κανένας δεν υπάρχει γύρω μου, μονάχα μια φ