Για αυτά που έφυγαν και για εκείνα που θά 'ρθουν

Και τι ζητάω, τι ζητάω;

Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω.

Γιάννης Γεωργακόπουλος

  Το να αφιερώνεις ένα κομμάτι του πολύτιμου χρόνου σου σε απολογισμούς δεν είναι πάντοτε κακό, αλλά κάποιες φορές ούτε καλό μας κάνει. Από τη μία ρίχνουμε μια ματιά σε όσα συνέβησαν μέχρις εδώ, αναπολούμε τις ευτυχίες και διώχνουμε τις λύπες, κρατάμε όσα μας προχώρησαν τα φροντίζουμε κι αφήνουμε πίσω όσα μας πλήγωσαν για να μαραθούν. Καμιά φορά αυτά τα τελευταία τα κοιτάμε λίγο καλύτερα και συνειδητοποιούμε ότι μας προχώρησαν περισσότερο από τ' άλλα. Αυτό όμως δεν το κάνουμε όλοι μας. Για κάποιους ο βάλτος είναι άνετος και ζεστός κι ας είναι βρώμικος.

  Από την άλλη ξοδεύουμε άδικα τον χρόνο μας για μια ζωή που είναι ελάχιστη σε σχέση με όσα έφυγαν και με όσα θα έρθουν. Μπροστά μας το φως είναι λιγοστό ίσως και ανύπαρκτο για να δούμε το εξίσου ανύπαρκτο μέλλον και γύρω μας τα πάντα κινούνται και αλλάζουν με αποτέλεσμα να χάνουμε εμείς τα βήματα του χορού. Θέλουμε να είμαστε εκεί, παρόντες σε οτιδήποτε συμβαίνει, με οποιονδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε κόστος. Αλλά ούτε κι αυτό το κάνουμε όλοι. Έχουμε χρόνο ακόμα, λέμε. Κι ο χρόνος τελειώνει.

  Οι αριθμοί είναι μια παγίδα που σχεδόν αναπόφευκτα πέφτουμε μέσα της από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξής μας. Χρειάζεται ένας γνώμονας για να μετρήσουμε πράγματα που έχουν ελάχιστη σημασία και αδιαφορούμε για τα μη μετρήσιμα που μας τρέφουν κάθε μέρα. Και για αυτούς που απορούν αν ο χρόνος έχει σημασία ή όχι, η δική μου άποψη είναι πως του έχουμε δώσει μεγαλύτερη απ' όση του αναλογεί. Ίσως μας είναι αναγκαίος για να επιρρίπτουμε τις ευθύνες σε ακόμα έναν απρόσωπο παράγοντα ή για να φορτώνουμε τον εγωισμό μας σε μια ψευδαίσθηση του απείρου και να κοιτάμε τον υπόλοιπο κόσμο από το ρηχό βάθος μας.

  Ωστόσο, ο χρόνος έχει την εγγενή ικανότητα να μας κερδίζει κάθε στιγμή σε ό,τι κι αν κάνουμε κι εμείς μπορούμε μόνο να τον ισοφαρίζουμε στα σημεία πλησιάζοντας το απόλυτο. Γι' αυτό αγκαλιάζουμε όσους είναι ακόμα εδώ και χαιρετάμε όσους φεύγουν με χαρά γιατί υπήρξαν.

  Το 2019, ήταν άλλη μια χρονιά αμείλικτη με τις απώλειες ανθρώπων που αγαπήθηκαν όσο λίγοι. Η ευθύνη, σαφώς, δεν είναι της χρονιάς αυτής καθεαυτής, αλλά της εποχής που αποχαιρετά σιγά σιγά μια γενιά αγαπημένων καλλιτεχνών. Πρόσωπα όπως αυτά του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Θάνου Μικρούτσικου δεν βρίσκονται πια κοντά μας κι εμείς καλούμαστε από εδώ και πέρα να ζήσουμε με τη θύμηση και το έργο τους. Δεν χρειάζεται να τους αποχαιρετήσουμε ολοκληρωτικά, εφόσον ξέρουμε ότι θα ζουν πάντα εκεί όπου ανήκουν πραγματικά: μέσα μας. Χάραξαν μονοπάτια που κανείς άλλος δεν πάτησε ποτέ και ούτε θα ξαναπατήσει, μας πήραν από το χέρι στις λύπες και στις χαρές μας και μας έδειξαν τον δικό τους κόσμο που μέσα του καθρεφτίζεται ο δικός μας.

  Το φευγιό τους θα παραμείνει πάντοτε αδιανόητο στη συνείδησή μας κι αυτή είναι η επιβεβαίωση της επιρροής τους σ' ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μας.

  Πάντοτε άνθρωποι θα φεύγουν και θα έρχονται, οι μεν αφήνοντας πίσω τους θησαυρούς και οι δε δείχοντάς μας τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία που δεν είχαμε φανταστεί. Η ζωή είναι έτσι φτιαγμένη για να κρατάει λίγο, να μας προσφέρει τα πάντα κι ύστερα να μας τα παίρνει. Το ζήτημα είναι να τα δεχτούμε και να τα απολαύσουμε όσο περισσότερο γίνεται κι όσο βρίσκονται ακόμα εδώ, γιατί όταν φύγουν δεν θα μπορέσει κανείς και τίποτα να μας τα φέρει πίσω. Είναι στο χέρι μας να πιάνουμε την κάθε στιγμή από τα μαλλιά να σταματάμε το χρόνο και να ρουφάμε ό,τι υπάρχει γύρω μας και θεωρούμε όμορφο. Και οι απολογισμοί θα έρθουν την στιγμή που πρέπει κι είθε να πούμε πως καλά ήταν ως εδώ. Ή μπορεί να μην έρθουν ποτέ και τότε πάλι όλα καλά θα έχουν πάει.

  Άμα τα έχουμε αφήσει να πάνε.