Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας; - Γιώτα Μουργελά

Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας;

Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας.

Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας;

Τώρα που δώρο είν' η κάθε σου στιγμή κι όχι αγώνας.

Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας;

Κι είδες το πως η ομορφιά δεν περπατιέται κατά μόνας.

Ραψωδός Φιλόλογος

Κλειστά παράθυρα και τέσσερις τοίχοι να με πνίγουν. Σηκώνομαι νωχελικά απ' το κρεβάτι. Η έμπνευση μου μ' έχει ξεχάσει τις τελευταίες μέρες. Δεν ξέρω, ίσως κουράστηκα να μου ξύνω πληγές, ίσως με κούρασε η υπερανάλυση όσως σκέφτομαι. Ή μάλλον προσπαθώ με μια επανεκκίνηση του μυαλού μου να ξεκινήσω απ' την αρχή. Τέρμα. Αλλάζω, βάζω το μπουφάν μου και μαζί με τα κλειδιά αρπάζω και τ' ακουστικά. Το κρύο μου παγώνει το πρόσωπο σα να θέλει να μου υπενθυμίσει πόσο ανέκφραστοι είμαστε τον χειμώνα.

Στίχο με στίχο η σκέψη μου τρέχει. Οι δρόμοι μου θυμίζουν τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω, σε κάθε διασταύρωση διαλέγω την απόφασή μου. Κανένας δεν υπάρχει γύρω μου, μονάχα μια φωτισμένη πόλη κι εγώ.

Μετά από ένα μικρό ταξίδι στους δρόμους των αποφάσεών μου έκπληκτη αντικρίζω το αποτέλεσμα. Που βρίσκομαι; Που αλλού; Μου απαντάω καθώς ένα ανακουφισμένο χαμόγελο σχηματίζεται δειλά στο παγωμένο πρόσωπό μου. Βγάζω τ' ακουστικά καθώς ακούγεται από μέσα τους “Μα πόσο κράτησε αυτός ο χειμώνας;”, βγάζω τα κλειδιά και μπαίνω στη ζεστασιά του σπιτιού μου κι από κάπου μακριά ακούγεται “Τώρα που άντεξε η καλύβα σου και πέρασε ο τυφώνας”...

Γιώτα Μουργελά