Κώστας Ακρίβος - Ανδρωμάχη

 

Γιατί η ζωή αξίζει μονάχα σαν περιτριγυρίζεσαι από σώματα προσφιλή, θύμησες ωραίες, λόγια τρυφερά, από τιμή και χαμόγελο.

Κ.Α.

«Ίσως να μην υπήρχε πιο επιτυχημένο όνομα απ' αυτό που της έδωσαν: Ανδρομάχη. Μόνο που έγινε ένα λάθος: Ανδρωμάχη θα 'ταν το πιο σωστό. Γιατί δεν ήταν ένας ο άνδρας εκείνος με τον οποίο έδωσε τις μάχες της αλλά πολλοί».

Αυτό σημειώνει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου Ανδρωμάχη ο Κώστας Ακρίβος. Ένα βιβλίο ύμνος σε μια γυναίκα που βρέθηκε να περπατά πάνω σε μια λεπτή κλωστή ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος. Αγάπησε βαθιά, μέσα από την καρδιά της, με όσα αποθέματα τις έδωσαν οι θεοί για ν' αγαπήσει· αγάπησε όμως κι από ανάγκη, για να μην πληγώσει κι άλλες ψυχές, για να ηρεμήσει η ταλαιπωρημένη ψυχή της. Μίσησε ειλικρινά και πηγαία, όσους την ξερίζωσαν με βία από τον τόπο και τους ανθρώπους της.

Σ' έναν σπαρακτικό μονόλογο, η κόρη του Ηετίωνα αφηγείται τα παραμυθένια παιδικά της χρόνια στην Θήβη μαζί με τα επτά αδέρφια της, τότε που ο πόλεμος ήταν ακόμη μακριά, στα τείχη της Τροίας. Από τον Έκτορα και τον καρπό του έρωτά τους, τον Αστυάνακτα που θα βρουν και οι δύο τραγικό τέλος και τον αγαπημένο της πεθερό Πρίαμο, στον υιό του «κτήνους» -όπως αποκαλεί τον Αχιλλέα- Νεοπτόλεμο και στην επίσης κτηνώδη εκμετάλλευση του κορμιού και της σκλαβιάς της που γέννησε τρεις υιούς: τον Μολοσσό, τον Πίελο και τον Πέργαμο. Τα βάσανά της ωστόσο δεν τελείωσαν σχεδόν ποτέ κατά την διάρκεια της ζωής της, με την ίδια να ζητά απ' τους θεούς συχνά τον θάνατο, για να τιμωρηθεί μια και καλή και να εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο. Θα φύγει μαζί με τον αδερφό του Έκτορα, Έλενο, μετά τον θάνατο του Νεοπτόλεμου, για να δημιουργήσουν μαζί τη Νέα Τροία. Όταν πεθαίνει και ο Έλενος, μεταναστεύει μαζί με τον υιό της Πέργαμο σε νέα γη, εκεί όπου εκείνος θα γίνει βασιλιάς και θα της δώσει τ' όνομά του.

Η Ανδρομάχη (ή Ανδρωμάχη καλύτερα), στη δύση της ζωής της θυμάται όσα της έφεραν στα μάτια δάκρυα, αλλά και τις λιγοστές χαρές που πρόλαβε, όσο ήταν νέα, να ζήσει.

Ο Κώστας Ακρίβος χτίζει αριστοτεχνικά την αφήγησή του, μπαίνοντας ενεργά στον ρόλο μιας βασανισμένης γυναικείας ψυχοσύνθεσης, και μας χαρίζει ένα πόνημα τόσο ζωντανό που θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε εποχή, ακόμα και στην δική μας. Με γλώσσα γλαφυρή και αφήγηση που κυλάει σαν δροσερό ρυάκι στην πλαγιά ενός βουνού, η ανάγνωση του βιβλίου κυλάει ευχάριστα. Στις πιο καθοριστικές στιγμές της ιστορίας, σκιαγραφεί το περιβάλλον και τα συναισθήματα με σχεδόν χειροπιαστό τον πόνο, τη χαρά, τη λύπη, την ανακούφιση, τη γαλήνη.

Η Ανδρωμάχη είναι ένα σύγχρονο κι επίκαιρο (όσο ποτέ) έργο που συγκινεί βαθιά τον αναγνώστη και του υπενθυμίζει πως όσες φορές κι αν πέφτουμε, στο τέλος έχει σημασία πόσες φορές καταφέραμε να σηκωθούμε.

Θανάσης Πάνου