Chinaski

Έξω ακούγεται μια δυνατή βροχή, απ' το παράθυρο βλέπω τις στάλες και την ομίχλη. Ξαφνικά ακούω την φωνή σου “Καλημέρα έρωτά μου” και με φιλάς γλυκά στο μάγουλο. Γυρνάς και με σφίγγεις πάνω σου σα να σου έλειψα όσο κοιμόσουν. Μου μυρίζεις τα μαλλιά και αρχίζεις να με χαϊδεύεις τρυφερά σ' όλο το κορμί. Ο χρόνος περνά και το χάδι σου γίνεται πιο αχόρταγο και τα φιλιά πιο παθιασμένα. Ο ρυθμός αλλάζει καθώς με κοιτάς και μου χαμογελάς, “Σε θέλω τρελά” μου ψιθυρίζεις και οι ανάσες μας βαραίνουν. Όλα θολά και μέσα στην ζάλη μας η μόνη μου σκέψη είναι η επιθυμία μου για σένα. Τα κορμιά μας, γυμνά και ζεστά, μπλεγμένα μέσα στα σκεπάσματα και αφού ο “χορός” μας τελειώσει με όλες τις αδυναμίες αραδιασμένες στα σεντόνια, κοιταζόμαστε σα να θέλουμε να φωνάξουμε “Σ' αγαπάω”. Με παίρνεις αγκαλιά κι αφήνουμε την βροχή να μιλάει για τον έρωτά μας. Γιώτα Μουργελά

Απέναντι σ' αλλόγλωσσους αμόρφωτοι νταήδες κι αν άλλες γλώσσες έχουμε ίδιοι είμαστε αδελφέ μου, ίδια τα μάτια κι οι ψυχές τα όνειρα κι οι ελπίδες κι ίδια καταλαβαίνουμε το μίσος του πολέμου. Γιώργος Κοκτσίδης   Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές πως η μαγεία της σύγχρονης μουσικής βρίσκεται στο πάντρεμα των πολλών ερεθισμάτων. Οι πολλές και εύκολα προσβάσιμες πληροφορίες γίνονται ένα καλό και ακριβό δώρο όταν αξιοποιούνται, γίνονται γνώσεις και δημιουργούν καινούριους κόσμους. Πολλοί καλλιτέχνες και πολλά συγκροτήματα το επιδιώκουν και το καταφέρνουν αυτό, προσφέροντας ήχους τόσο πρωτόγνωρους όσο και πρωτότυπους.   Στο ενδέκατο κεφάλαιο παρουσίασης νέων μουσικών θα παρουσιάσουμε ένα συγκρότημα που μας έχει απασχολήσει πολύ τα τελευταία χρόνια και που η μουσική και ο στίχος του αποτελούν μεστή, καθαρή και ποιητική έκφραση της εποχής. Μετρώντας αρκετές live εμφανίσεις, κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και έχοντας κυκλοφορήσει δύο ολοκληρωμένους δίσκους, οι Λάργκο διαθέ

Σκέψου ότι είσαι 20 χρονών. Ξέχνα ότι είσαι 20 χρονών. Σκέψου ότι είσαι κοπέλα. Πάλι λάθος μου, ξέχνα το φύλο. Σκέψου ότι είσαι άνθρωπος. Άνθρωπος με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έχεις δικαίωμα να σε σέβονται και να μην “εκτονώνονται” πάνω σου. Έχεις δικαίωμα να διαβάζεις στη Βιβλιοθήκη της σχολής σου και να μην φοβάσαι μην ασελγήσουν πάνω σου. Έχεις δικαίωμα να προχωράς στον δρόμο και να μην σου φωνάζουν διάφοροι μάγκες χυδαιότητες για το κορμί σου. Έχεις δικαίωμα να ανοίγεις την τηλεόραση και να μην ανέχεσαι κανένα πάνελ να διακωμωδεί τα δικαιώματά σου, να σατιρίζει τους φόβους σου. Έχεις και την υποχρέωση να σέβεσαι τον διπλανό σου. Έχεις υποχρέωση να προβληματίζεσαι όταν ένας νεαρός “εκτονώνεται” πάνω σε μια κοπέλα χωρίς την έγκρισή της. Έχεις υποχρέωση να εξοργίζεσαι όταν γίνεσαι μάρτυρας της διακωμώδησης αυτού του συμβάντος. Και τέλος πάντων, έχεις δικαίωμα και υποχρέωση να κλείσεις την τηλεόραση και επιτέλους αφού σεβαστείς τον εαυτό σου να σεβαστείς και τους ανθρώπου

Σου έχει τύχει ποτέ να χαθείς στα βάθη του μυαλού σου; Να χάσεις την μπάλα, όπως λέμε συνήθως. Ενώ όλα κυλούν ευνοϊκά εσύ να ξύνεις πληγές και να χάνεσαι, να βαλτώνεις στο “Εγώ” σου. Αχ αυτό το “Εγώ”... Φωνάζουμε πως είμαστε εδώ να στηρίξουμε όποιον μας χρειάζεται και ταυτόχρονα φοράμε τις παρωπίδες μας. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και βυθιζόμαστε στα, μοναδικά για μας, προβλήματά μας. Οι δικοί μας άνθρωποι μας τραβούν απ' το γιακά κι εμείς ακίνητοι σχεδόν απλά τους κοιτάμε καθώς ζητούν βοήθεια. Όταν δε προσπαθούν να μας την προσφέρουν απλά χαμογελάμε κι αρκούμαστε σε ένα “όλα καλά” για να τους πείσουμε με το ψυχρό χαμόγελό μας. Για ποιον προσποιούμαστε; Σε ποιον γυρνάμε την πλάτη; Δεν σκεφτόμαστε, παρά μόνο κοιτάμε το ταβάνι και τότε ξαφνικά θυμάσαι. Θυμάσαι τι είναι για σένα αυτοί οι άνθρωποι. Πως κοντεύεις να τους χάσεις, αν δεν τους έχεις χάσει ήδη. Πανικός! Πατάς γρήγορα τον αριθμό στο κινητό, αργεί η άλλη γραμμή να το σηκώσει κι ακούγε

  Πριν μερικές μέρες διάβασα μια συλλογή διηγημάτων του Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα. Το βιβλίο λεγόταν Ιστορίες από δω κι από κει . Ωραίο βιβλίο, ωραίες ιστορίες, εξαιρετική αφήγηση. Ανακάλυψα έναν συγγραφέα που δεν γνώριζα ούτε καν το όνομά του. Ως κατηγορούμενος και εξόριστος από την χώρα του για αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε και την πτώση της κυβέρνησής του, οι περισσότερες από τις ιστορίες του αναφέρονται στην Χιλή της δικτατορίας του Πινοτσέτ, αλλά και μετά από αυτήν. Πέρα από τις τραγικές καταστάσεις, την φτώχεια και την πείνα που βίωσαν πολλοί συμπατριώτες του, ο Σεπούλβεδα περιγράφει την θλίψη και την απογοήτευση των ανθρώπων που γνώρισαν μιαν άλλη Χιλή και αυτή καταστράφηκε. Και δεν καταστράφηκε μόνη της από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά από ανθρώπους. Ανθρώπους που ήθελαν να επιβάλλονται σε άλλους ανθρώπους και να διώχνουν εκείνους που δεν επιθυμούσαν. Ανθρώπους που κυνηγούσαν άλλους ανθρώπους για να τους σκοτώσουν ή για να τους διώξουν από

Κι είναι τα βράδια μου καρφιά μαλώνουνε δίχως να τ' αγγίξω, σαν μαραμένα γιασεμιά άνθη μ' αγκάθια να στολίσω. Μ.Β.   Οι φρέσκες παρουσίες στον χώρο της μουσικής, οι νέες νότες, οι νέες ιδέες, οι νέες φωνές είναι ευλογία και μια φωτεινή ένδειξη ελπίδας. Κάποια πράγματα συνεχίζουν να προχωρούν και να εξελίσσονται. Σαφώς όταν γίνεται κάτι τέτοιο στην τέχνη η σιωπηλή μας ευγνωμοσύνη είναι μεγαλύτερη. Η τέχνη είναι το καταφύγιο του ανθρώπου σε δύσκολες και χαρούμενες στιγμές. Κι όπως έχουμε ξαναπεί, η μουσική είναι η μαζικότερη των τεχνών.   Πριν δυο-τρία χρόνια έπεσε στην αντίληψή μου ένα τραγούδι με τίτλο “Όνειρα” σε μουσική και στίχους του Άρη Κλεισούρα. Το τραγούδι μου άρεσε, η φωνή με εντυπωσίασε. Ωστόσο, δεν έβρισκα κάτι ολοκληρωμένο για να αποκτήσω μια πιο σφαιρική άποψη. Άλλη μια ιδέα πήρα πέρσι με το “Ξέρω μια χώρα” κι ένας μικρός ενθουσιασμός άρχισε να γεννιέται. Κι ύστερα κυκλοφόρησε το “Μυρίζει βροχή”...   Στο τέλος του Μάρτη που μας πέρασε η Μ