Ο Πινοτσέτ δεν έφυγε ποτέ

  Πριν μερικές μέρες διάβασα μια συλλογή διηγημάτων του Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα. Το βιβλίο λεγόταν Ιστορίες από δω κι από κει. Ωραίο βιβλίο, ωραίες ιστορίες, εξαιρετική αφήγηση. Ανακάλυψα έναν συγγραφέα που δεν γνώριζα ούτε καν το όνομά του. Ως κατηγορούμενος και εξόριστος από την χώρα του για αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του Σαλβαδόρ Αγιέντε και την πτώση της κυβέρνησής του, οι περισσότερες από τις ιστορίες του αναφέρονται στην Χιλή της δικτατορίας του Πινοτσέτ, αλλά και μετά από αυτήν. Πέρα από τις τραγικές καταστάσεις, την φτώχεια και την πείνα που βίωσαν πολλοί συμπατριώτες του, ο Σεπούλβεδα περιγράφει την θλίψη και την απογοήτευση των ανθρώπων που γνώρισαν μιαν άλλη Χιλή και αυτή καταστράφηκε. Και δεν καταστράφηκε μόνη της από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά από ανθρώπους. Ανθρώπους που ήθελαν να επιβάλλονται σε άλλους ανθρώπους και να διώχνουν εκείνους που δεν επιθυμούσαν. Ανθρώπους που κυνηγούσαν άλλους ανθρώπους για να τους σκοτώσουν ή για να τους διώξουν από τον τόπο που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν κι αγάπησαν, μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν τα ίδια πιστεύω μ' εκείνους. Άνθρωποι που πίστευαν σε σημαίες εναντίον ανθρώπων που πίστευαν (και πιστεύουν) στον άνθρωπο.

  Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου και μια-δυο μέρες αφού του διάβασα, η Χιλή πληγώθηκε ξανά από εκείνους που δεν χόρτασαν την καταστροφή της. Θέλησαν να πατήσουν ξανά την ανθρωπιά στο σβέρκο, να την βασανίσουν, να την σκοτώσουν, να την διώξουν από τις αρρωστημένες ψευδαισθήσεις τους και να κάψουν γι' άλλη μια φορά την καρδιά μιας ακόμα χώρας που δεν θα ηρεμήσει ποτέ. Και για ακόμη μια φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η Χιλή έχει φωνή κι αντοχή, σθένος και πίστη και κάνει σημαία της τον άνθρωπο, την αλληλεγγύη και τον έρωτα. Βγαίνει στους δρόμους και απαιτεί το αυτονόητο μέχρι εκείνο να θρονιαστεί στον θώκο που του ανήκει. Δεν επαναπαύεται ούτε μια στιγμή, ούτε μια μέρα. Διανύοντας την τρίτη εβδομάδα διαδηλώσεων και επανάστασης η Χιλή μας δείχνει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο και κυρίως για ένα καλύτερο σήμερα. Η πείνα και η φτώχεια δεν ξεπεράστηκαν στ' αλήθεια, ο Πινοτσέτ δεν έφυγε ολοκληρωτικά από τα κεφάλια των “δυνατών”, ο πλούτος δεν μοιράστηκε ποτέ και πίστεψαν πως η ευτυχία και τα γεμάτα στομάχια τους εις βάρος των πληγωμένων ανθρώπων που πεινούν, θα κρατήσουν για πάντα. Ο στρατός σκοτώνει και βιάζει ελεύθερα στους δρόμους εκτελώντας πάντα το καθήκον του εις το όνομα της πατρίδας και της δόξας νόμιμων δολοφόνων.

  Για άλλη μια φορά η Χιλή είναι εκεί, είναι παρούσα. Όπως και τότε που σκοτώθηκε ο ανθρωπισμός του Αγιέντε και ηγήθηκε η εγκληματικότητα του Πινοτσέτ, έτσι και σήμερα οι άνθρωποι παλεύουν για όλους τους ανθρώπους φτάνοντας κάθε μέρα σε μια μικρή νίκη για εμάς που ο καναπές είναι η θέση που επιλέξαμε έτσι ώστε ο χρόνος που τρέχει πιο γρήγορα απ' το καθετί, να μας σκοτώσει στον τοίχο της μιζέριας και της απραξίας. Εμείς πεθαίνουμε νέοι, όπως έγραφα και σ' ένα άλλο κείμενο. Η Χιλή -και η κάθε Χιλή- γεννιέται κάθε μέρα.

Θανάσης Πάνου