Chinaski

  Αυτή η μάχη δεν γίνεται ποτέ εξ ολοκλήρου σώμα με σώμα. Χρησιμοποιούμε μόνο τα μάτια μέχρι το τέλος. Είναι ένας άτυπος κανόνας που κανένας απ' τους δυο μας δεν θέσπισε, όμως ξέρουμε ότι υπάρχει κι ότι δεν μπορούμε να τον παραβούμε. Κάθεται σ' ένα σκαμπό στο μπαρ και πίνει το ποτό της παρέα με τις φίλες της. Τζιν τόνικ ή ίσως βότκα με σόδα ή κάτι παρόμοιο, αν κρίνω από την διαφάνειά του. Το ποτήρι ακουμπάει τα χείλη της... Δεν πρέπει να ξεχάσω ότι ο αγώνας διεξάγεται μόνο με τα μάτια. Τα μάτια, που έχουν το ελάττωμα να μην μπορούν να κρύψουν τίποτα, ακόμα κι όταν είναι κλειστά. Το βλέμμα της περιφέρεται από 'δω κι από 'κει, κάποτε πέφτει πάνω στο δικό μου και καταλαβαίνω αυτοστιγμεί πως ο πρώτος γύρος είναι χαμένος. Ένα μηδέν. Άπιαστο χτύπημα. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Όμως, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Είμαστε ακόμη στην αρχή. Έτσι νομίζω. Πίνω λίγο απ' την μπίρα μου και ψηλαφίζω με το βλέμμα μου όλο το σώμα της. Όχι. Λάθος. Έτσι η μάχη θα πάει χαμένη. Ί

  Η ομορφιά, η ομορφιά έλεγες είναι το παν. Έψαχνες να την βρεις ακόμη και μέσα στην ασχήμια. Κάποιες φορές σε κοιτούσαν παράξενα, σαν να είσαι τρελός. Αλλά μήπως οι τρελοί είναι αυτοί και μόνον αυτοί που ξέρουν τελικά την αλήθεια; Η ομορφιά, η ομορφιά. Μέχρι που εκείνο το δάχτυλο εμφανίστηκε και κουνήθηκε με έναν τρόπο που κατάλαβες ότι έκανες λάθος. Ύστερα η αγάπη, η αγάπη αποφάνθηκες. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης έγραφες στους τοίχους. Κοινοτοπίες. Το ήξερες, αλλά για τα αυτονόητα έλεγες, για εκείνα παλεύουμε. Κι αυτό είναι αυτονόητο. Η αγάπη, η αγάπη. Ώσπου εκείνο το δάχτυλο παραλίγο να σου σκίσει το μάτι από τις σπασμωδικές κινήσεις δεξιά κι αριστερά σαν δέντρο που το τρελάναν οι αναποφάσιστοι άνεμοι. Ο έρωτας έλεγες, ο έρωτας είναι η ζωή και ο θάνατος. Το λεπτό νήμα που τους χωρίζει. Το σκοινί πάνω στο οποίο πορευόμαστε και παίζουμε τον προορισμό και το κενό κορόνα-γράμματα. Πάνω ή κάτω βρίσκεται τελικά η άβυσσος; Πουθενά. Ο έρωτας, ο έρωτας. Και ξανά εκείνο

  Ως άνθρωποι, είμαστε φτιαγμένοι για ήττες και για νίκες. Στις ήττες θρηνούμε για λίγο, λυπούμαστε, σκεφτόμαστε τι πήγε λάθος, πού φταίξαμε εμείς και πού ο άλλος. Ύστερα όμως προχωράμε μπροστά με τον χρόνο να ξεραίνει τις πληγές, να τις επουλώνει και να φέρνει καλύτερες στιγμές. Να φέρνει τις νίκες. Όπου εκεί πανηγυρίζουμε αγκαλιασμένοι και κλαίμε από χαρά και φωνάζουμε ανεξέλεγκτα και χάνουμε τα λόγια μας ή σκεφτόμαστε τι πήγε στραβά και φαίνεται όλα να κύλησαν κατ' ευχήν. Άνθρωποι είμαστε. Τα λάθη μας είναι οι ιστορίες μας. Τις ήττες θυμόμαστε πιο συχνά απ' τις νίκες. Όχι πάντα, όμως. Οι συλλογικές νίκες και οι συλλογικές ήττες είναι κάτι διαφορετικό και σημαντικότερο από τις προσωπικές μας επιτυχίες ή αποτυχίες. Όπως στον πόλεμο θυμόμαστε μονάχα τον νικητή, έτσι και στους κοινωνικούς αγώνες μας θυμόμαστε τις νίκες που είχαν βάση τον ανθρωπισμό, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη. Κι αυτό αν δεν ισχύει για όλους, ισχύει για τους περισσότερους από εμάς. Αυτός ο μήνας π