Το δάχτυλο

 

Η ομορφιά, η ομορφιά έλεγες είναι το παν. Έψαχνες να την βρεις ακόμη και μέσα στην ασχήμια. Κάποιες φορές σε κοιτούσαν παράξενα, σαν να είσαι τρελός. Αλλά μήπως οι τρελοί είναι αυτοί και μόνον αυτοί που ξέρουν τελικά την αλήθεια;

Η ομορφιά, η ομορφιά.

Μέχρι που εκείνο το δάχτυλο εμφανίστηκε και κουνήθηκε με έναν τρόπο που κατάλαβες ότι έκανες λάθος.

Ύστερα η αγάπη, η αγάπη αποφάνθηκες. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης έγραφες στους τοίχους. Κοινοτοπίες. Το ήξερες, αλλά για τα αυτονόητα έλεγες, για εκείνα παλεύουμε. Κι αυτό είναι αυτονόητο.

Η αγάπη, η αγάπη.

Ώσπου εκείνο το δάχτυλο παραλίγο να σου σκίσει το μάτι από τις σπασμωδικές κινήσεις δεξιά κι αριστερά σαν δέντρο που το τρελάναν οι αναποφάσιστοι άνεμοι.

Ο έρωτας έλεγες, ο έρωτας είναι η ζωή και ο θάνατος. Το λεπτό νήμα που τους χωρίζει. Το σκοινί πάνω στο οποίο πορευόμαστε και παίζουμε τον προορισμό και το κενό κορόνα-γράμματα. Πάνω ή κάτω βρίσκεται τελικά η άβυσσος; Πουθενά.

Ο έρωτας, ο έρωτας.

Και ξανά εκείνο το δάχτυλο, αυτή τη φορά σου έσκισε το φρύδι με τον αναίσθητο χορό του και την αναλγησία του. Έκανες λάθος.

Το δάχτυλο είπες, το δάχτυλο ξέρει το δίκιο και το άδικο. Το δάχτυλο είναι η προκαθορισμένη πορεία απ' την οποία παρέκκλινα, το δάχτυλο είναι τα πάντα κι εγώ ένα τίποτα που θα χαθεί σε λίγο. Δεν ήξερε πως το ξεγελούσες. Δεν το περίμενε αυτό, ποτέ κι από κανέναν.

Το δάχτυλο, το δάχτυλο.

Λύγισε για να το πιάσεις και να σε πάρει μαζί του κι εσύ το έσπασες αργά σε δυο κομμάτια, αφού το φίλησες πρώτα. Το σκέπασες πρόχειρα μ' ένα κουρέλι και το άφησες εκεί στην απροσδιοριστία να κοιμηθεί.

Κάποια στιγμή θα ξυπνήσει, είπες. Κάποια στιγμή θα ξυπνήσει.

Θανάσης Πάνου