Chinaski

Βάζω για άλλη μια φορά τ' ακουστικά μου και προχωράω ανάμεσα στο πλήθος... Πάντα όταν τριγυρνάω ανάμεσα σε κόσμο παρατηρώ τις κινήσεις τους και πλάθω μια προσωπικότητα για τον καθένα. Λανθασμένη; Σωστή; Έτσι μοιάζουν στα μάτια μου. Ένα παιδάκι που θέλει να γίνει δικηγόρος, μια γυναίκα που είχε κακή μέρα, ένα τύπος που τρέχει να προλάβει την ουρά στην εφορία, ένας παππούς με ένα τριαντάφυλλο για την αγαπημένη του. Κόσμος με κατεβασμένο κεφάλι, άδειο χαμόγελο και ένα κινητό στο αυτί, ένα γρήγορο βλέμμα πάνω σου που σου δείχνει την απογοήτευσή τους. Άγχος, γρήγοροι ρυθμοί, ρουτίνα, απρόσωπες σχέσεις. Πόσα κρύβονται πίσω από ένα απλό χαμόγελο; Κολλημένοι στα προβλήματα χάνουμε το νόημα της ζωής και στο τέλος απλά αυτή μας προσπερνά. Πάρε μια ανάσα αδερφέ, η ζωή έχει κάτι να σου δώσει μην την κοιτάς να απομακρύνεται. Ζήσε ρε τι σου ζητάμε; Γιώτα Μουργελά

“Τι άλλο θες να μάθεις για μένα;”, ρωτάς και ταυτόχρονα με σφίγγεις πιο πολύ μέσα στην αγκαλιά σου την ώρα που οι πρώτες ηλιαχτίδες τρυπώνουν μέσα απ' τα μισάνοιχτα παντζούρια. “Τίποτα, αποφεύγω το παρελθόν και δεν κυνηγάω το μέλλον, ζω για ένα παρόν”. Ξαφνιάζεσαι, με κοιτάς μέσα στα μάτια και μου χαμογελάς τόσο γλυκά... σαν να άκουσες αυτό που τόσο ήθελες να ακούσεις και κανένας δεν στο έλεγε. “Γι' αυτό σ' αγαπώ. Δεν με έκρινες ποτέ για τα λάθη μου, με συμβούλευες μονάχα. Δεν απομακρυνόσουν όταν εγώ είχα τα δικά μου, σιωπηρή στεκόσουν δίπλα μου -όπως σε χρειαζόμουν. Να σου πω και κάτι, ούτε κι εγώ ασχολούμαι με το παρελθόν, αλλά το μέλλον μου το βλέπεις στο καθρέφτη σου κάθε φορά που κοιτάζεσαι σ' αυτόν.” Μου ξαναχαμογελάς και με φιλάς με πάθος σαν να είχες καιρό. Εγώ δεν ήξερα τι να σου απαντήσω, το μόνο που μπορούσα ήταν να σε πάρω μια σφικτή αγκαλιά και να σου ψιθυρίσω στο αυτί “Σ' αγαπώ, είσαι σημαντικός για μένα” και να σε φιλήσω γλυκά

Κάποια φορά θα το φωνάξω απ' τη σκηνή πως σ' αγαπώ μέχρι το άπειρο και βάλε -κάποια φορά- μα μέχρι τότε θα φυλάξω τη φωνή για το ανκόρ και το φινάλε Μ.Π.   Ομολογώ πως στα οχτώ προηγούμενα άρθρα της παρουσίασης νέων μουσικών, το αρσενικό φύλο είχε την τιμητική του με τα έξι από αυτά να απαρτίζονται από άνδρες καλλιτέχνες και μουσικούς. Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή τα ταλαντούχα κορίτσια της νεότερης γενιάς της ελληνικής μουσικής σκηνής, να πάρουν το αίμα τους πίσω. Δίπλα στην Μαρία Παπαγεωργίου και στην Παυλίνα Βουλγαράκη που ανήκουν στο πρώτο και στο τέταρτο κεφάλαιο αντίστοιχα, θα προσθέσουμε άλλη μία γυναικεία παρουσία που τα τελευταία τέσσερα – πέντε χρόνια μας έχει απασχολήσει με το τραγουδοποιητικό και το μουσικό της ταλέντο, αλλά και με ιδιαίτερη φωνή της.   Χωρίς να είναι απαραίτητα κανόνας, με πολλή γενική ματιά στη σύγχρονη ελληνική μουσική, θα μπορούσαμε αποφανθούμε ότι το αρσενικό φύλο ανήκει στη μελαγχολική και θλιμμένη έκφραση στο τραγούδι (με εξ

Τικ τοκ τικ τοκ αυτός ο επίμονος ήχος του ρολογιού δεν παύει να μου τρυπάει τα αυτιά... Κοιτάζω το ρολόι. Δύο και τέταρτο δείχνουν οι δείκτες του και στο μυαλό μου ο ήχος όλο και δυναμώνει. Η σκέψη μου τρέχει. Τρέχει μέσα στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού μου. Σ' αυτά τα σοκάκια που φοβάμαι να περπατήσω ακόμα και την ημέρα. Ίσως γιατί εκεί κρύβεται ένα άλλο μου Εγώ, πιο σκοτεινό και πιο πληγωμένο. Τικ τοκ τικ τοκ τα αυτιά μου βουίζουν πια... Κοιτάζω το ρολόι και ήδη κοντεύει τέσσερις... Μου ξύνω τις πληγές λες και θέλω να με τιμωρήσω, τα μάτια μου βουρκώνουν και πλέον μουδιασμένη κοιτάζω το ταβάνι... Τικ τοκ τικ ωχχχχχ πάψε κι εσύ με τρελαίνεις... Πήγε 6 παρά και το βλέμμα βαραίνει, η σκέψη εξατμίζεται... Επιτέλους νίκησα... ή μήπως όχι; Γιώτα Μουργελά

Σύρμα κι άλλο σύρμα και χοντρό γυαλί μάτωσε ο ήλιος την ανατολή κλαις κι αναστενάζεις, αχ ξενιτιά φωνάζεις μα η ελπίδα μαύρο κι άπιαστο πουλί. Λευτέρης Παπαδόπουλος Κάποιες φορές κυνήγησα το όνειρο κι όπως όλοι έτσι κι εγώ έχασα μιαν ελπίδα για το αύριο. Όμως λίγο πιο πέρα λίγο πιο δίπλα από εκεί που γεννήθηκε το γέλιο το κρασί και το ευτυχισμένο δάκρυ λίγο πιο δίπλα καίγεται ένα μικρό παιδί και πιο ΄κει πνίγεται κι εδώ αργοπεθαίνει κι εμείς ερωτευόμαστε και πεθαίνουμε νέοι γιατί κουραστήκαμε από τόσους προβληματισμούς και τόσα όνειρα ανεκπλήρωτα και τόσο κρασί και τόσο γέλιο και τόσο ευτυχισμένο δάκρυ κουραστήκαμε να περιμένουμε το αύριο χωρίς να κυνηγάμε τις σκιές μας κι έτσι αφήνουμε να καεί ένα παιδί και να πνιγεί άλλο ένα χωρίς να γράψει ποτέ η Ιστορία τ' όνομά τους. Θανάσης Πάνου

Από παιδί θυμάμαι, οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου μου “μύριζαν” κάτι από μελαγχολία. Τότε δεν μπορούσα να βγω έξω να παίξω και βαριόμουν να χαζεύω τη βροχή από ένα παράθυρο. Λίγα χρόνια μετά, αγάπησα αυτά τα πρωτοβρόχια της νέας εποχής. Κάθε που ο καιρός αποφάσιζε να “σαλέψει” έτρεχα να βάλω πιο χειμωνιάτικα ρούχα, να χωθώ στην κουβέρτα και με αφοσίωση να μετράω τις σταγόνες στο παράθυρο. Μεγαλώνοντας, λίγο περισσότερο, κατάλαβα γιατί αγαπώ αυτές τις πρώτες ενδείξεις του χειμώνα. Σε κάθε πρωτοβρόχι χαζεύω τον σκοτεινό ουρανό και σκέφτομαι ό,τι με μαυρίζει. Τότε μια δυνατή “μπόρα” παίρνει κάθε “κακό” από πάνω μου και το “ουράνιο τόξο” με κάθε λογής “πολύχρωμη” σκέψη “φωτίζει” τον “ουρανό” μου. Καλώς να ορίσεις “χειμώνα” δεν σε φοβάμαι, θα “βραχώ” περιμένοντας την “άνοιξη”. Γιώτα Μουργελά

Έρχεται μια μέρα που δεν μπορείς να κοιτάξεις προς το τέλος μίας αρχής δεν πειράζει, δεν με νοιάζει όλα αρχίζουν απ' την αρχή. Γιώργος Παπαγεωργίου   Στην ελληνική μουσική σκηνή η χαρούμενη μελωδία, ο ανέμελος στίχος κι η γιορτινή διάθεση, άρχισαν να παίρνουν την θέση που τους αξίζει δίπλα σε όλα τα άλλα τραγούδια τα τελευταία 15 περίπου χρόνια. Ίσως και λιγότερα, αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι σημαντικό και αξιοπρόσεχτο πως σε έναν τόπο που όπως λένε οι Χαΐνηδες είναι “θλιμμένα τα τραγούδια μας και γελαστοί ανθρώποι”, εμφανίστηκαν όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες που υπηρετούν με αυτό τον τρόπο την τέχνη της μουσικής και του τραγουδιού, με τον κόσμο να την δέχεται σαν κάτι που του έλειπε από χρόνια. Και είναι σαφώς κάτι που του έλειπε από χρόνια. Έχουμε πάντα την ανάγκη να ξεφύγουμε για λίγο από την τραγουδισμένη λύπη και να χορέψουμε σε μονοπάτια πιο ξέγνοιαστα, που ωστόσο δεν απέχουν τόσο πολύ από την κουλτούρα μας.   Το γέλιο είναι εξίσου σημ

  Μετά από ένα έντονο και δύσκολο καλοκαίρι, χωρίς ελεύθερο χρόνο, η ανάγκη για επιστροφή στις ηθικές και αισθητικές βάσεις μας, είναι απαραίτητη. Το φετινό καλοκαίρι για τον υποφαινόμενο, λόγω προσωρινής εργασίας δύο (ασταμάτητων) μηνών, ήταν εκείνο που του στέρησε την απόλαυση της ανάγνωσης και συγκεκριμένα της πρωινής. Για μένα δεν υπάρχουν πολυτιμότερες ώρες μες στην ημέρα από τις πρώτες δύο τρεις που σηκώνομαι από το κρεβάτι. Νιώθω πως χτίζω τα θεμέλια για ένα ακόμη απρόβλεπτο εικοσιτετράωρο κι έτσι παίρνω την ευθύνη να τα χτίσω όπως ακριβώς εγώ θέλω. Η πρωινή ανάγνωση με φρέσκο καθαρό μυαλό μαζί με τον πρωινό καφέ, είναι για μένα η ιδανική αρχή μιας ακόμα μέρας στον μάταιο τούτο κόσμο.   Κι αφού το καλοκαίρι πέρασε κι επιστρέψαμε όλοι στα σπίτια μας και στην καθημερινότητα που μας κρατάει ζωντανούς και χρήσιμους, τα βιβλία βρήκαν και πάλι τη θέση τους στα χέρια και στο κομοδίνο μου. Οι ιστορίες, οι σκέψεις και τα όνειρα κατέλαβαν και πάλι όλη μου την ύπαρξη και το νόημά

Το ξυπνητήρι χτύπησε πάλι την ίδια ώρα, απλώνω το χέρι σπαστικά και το κλείνω. Απλώνω το χέρι μου και σε ψάχνω στο μαξιλάρι, μα ξέχασα ότι δεν είσαι εκεί. Το κινητό αναβοσβήνει, τ' ανοίγω και αντικρίζω μήνυμά σου: “Καλημέρα αγάπη μου. Πόσο θα ήθελα να ήμουν εκεί. Σ' αγαπώ”. Χαμογελάω και ξαφνικά η μέρα μου έφτιαξε. Με ένα απλό σου μήνυμα, με μια δική σου καλημέρα. Είναι δύσκολο να βρίσκεσαι μακριά απ' αυτόν που σκέφτεσαι, που έχεις ανάγκη να ξυπνάς στην αγκαλιά του. Πονάει η απουσία, αλλά ένα μήνυμα κι ένα τηλέφωνο κάποιες φορές αρκούν να σε ηρεμήσουν και να σου θυμίσουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι “εκεί”, μαζί σου. Γιώτα Μουργελά