Τα πρωτοβρόχια - Γιώτα Μουργελά
Από παιδί θυμάμαι, οι
πρώτες βροχές του φθινοπώρου μου
“μύριζαν” κάτι από μελαγχολία. Τότε
δεν μπορούσα να βγω έξω να παίξω και
βαριόμουν να χαζεύω τη βροχή από ένα
παράθυρο.
Λίγα χρόνια μετά, αγάπησα
αυτά τα πρωτοβρόχια της νέας εποχής.
Κάθε που ο καιρός αποφάσιζε να “σαλέψει”
έτρεχα να βάλω πιο χειμωνιάτικα ρούχα,
να χωθώ στην κουβέρτα και με αφοσίωση
να μετράω τις σταγόνες στο παράθυρο.
Μεγαλώνοντας, λίγο
περισσότερο, κατάλαβα γιατί αγαπώ αυτές
τις πρώτες ενδείξεις του χειμώνα. Σε
κάθε πρωτοβρόχι χαζεύω τον σκοτεινό
ουρανό και σκέφτομαι ό,τι με μαυρίζει.
Τότε μια δυνατή “μπόρα” παίρνει κάθε
“κακό” από πάνω μου και το “ουράνιο
τόξο” με κάθε λογής “πολύχρωμη” σκέψη
“φωτίζει” τον “ουρανό” μου.
Καλώς να ορίσεις
“χειμώνα” δεν σε φοβάμαι, θα “βραχώ”
περιμένοντας την “άνοιξη”.
Γιώτα Μουργελά
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου