Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει...

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά εδώ δεν τίθεται θέμα νίκης ή ήττας. Ίσα ίσα που ο ηττημένος είναι ο πιο κερδισμένος. Ο νικητής δεν έχει τίποτα παραπάνω να μάθει. Ούτε κάτι να περιμένει. Η ανία τον περιμένει με χέρια ανοιχτά στο βάθος του άδειου δρόμου. Ο ηττημένος έχει πολλά ακόμα να συναντήσει, να δει, να αφουγκραστεί.

Αλλά ποιος είναι νικητής και ποιος ηττημένος, τέλος πάντων. Ο καθένας είναι αυτό που πιστεύει ότι είναι στο κάτω κάτω. Έτσι κι αλλιώς δεν κάνουμε αγώνα δρόμου εδώ πέρα. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να κάνουμε αγώνα δρόμου.

Ποιος θα εξοντώσει πρώτος όλους τους άλλους. Ωραίο παιχνίδι! Και πες ότι φτάνεις πρώτος στην γραμμή τερματισμού. Τι θα κάνεις εκεί μόνος σου; Εντάξει, θα πανηγυρίσεις, θα ανέβεις λίγο πιο ψηλά για να δοξαστείς απ' το κοινό σου, θα χορτάσεις προσκύνημα. Μετά;

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά υπάρχει και το μαζί. Υπάρχουν και οι άλλοι.

Το μόνο που έχεις να νικήσεις είναι τα όριά σου. Τους φόβους σου. Τα όχι των φοβισμένων. Τις αμφιβολίες σου. Όλος ο κόσμος εξάλλου μια αμφιβολία είναι. Για τώρα και για πάντα. Γιατί να αμφιβάλλεις και για τον ίδιο σου τον εαυτό; Ή μάλλον γιατί να παίρνεις στα σοβαρά τις αμφιβολίες σου;

Κι αν χάσεις, έχασες. Σιγά. Έχασα μία, κέρδισα δέκα. Έτσι να λες. Και όλα καλά θα πάνε. Ή κάπως καλύτερα. Γιατί έτσι κι αλλιώς όλοι και όλα τρεκλίζοντας προς το πουθενά βαδίζουμε. Απλά έχει περισσότερη πλάκα όταν πιανόμαστε όλοι μαζί χέρι χέρι.

Γιατί αν πέσουμε γελάμε.

Μιλάμε για πολύ γέλιο.

Από εκείνο που φοβάται μέχρι κι ο θάνατος.

Θανάσης Πάνου