Chinaski

Οι παλάμες σέρνονται γεμάτες στρώματα ηδονής στα αόρατα σώματα της νύχτας αυτά που η μέρα γεννάει χωρίς να ρωτήσει κανέναν οι λέξεις που ξεστομίζω είναι τελείως άχρηστες η ερωτική αποθήκη ασφυκτικά γεμάτη πρωτότυπες φιγούρες το πρωί μας βρίσκει πιασμένους από μπερδεμένα σχοινιά και πληγωμένες αρθρώσεις η αλήθεια μου πια δεν υφίσταται και πρέπει να την ξαναγράψω ή να την ξαναδιαβάσω τον τελευταίο σκοπό τον χορέψαμε μισό και η φύση μας πλησίασε ίσα ίσα για να μας καληνυχτίσει ένα χαρτάκι ανάμεσα στα χείλη της ήταν όλο κι όλο: Σάββατο πρωί φεύγω δεν έτρεξα να το πάρω παρά μόνο καθάρισα ό,τι είχε μείνει απ’ τα αποφάγια της μοίρας κι έφυγα από παντού κι απ’ όλους κι άφησα τα μάτια μου να κλείσουν μόνα τους ενώ έστυβα όση ελπίδα απέμεινε από τα βρεγμένα ρούχα της ζωής και της αγάπης. Θανάσης Πάνου

     «Ποτέ δεν θα υπάρξει εποχή στην οποία να μη βρεθεί μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που να αισθάνονται φτωχοί, ανεξαρτήτως του πόσα έχουν και πόσο ζηλεύουν τους γείτονές τους επειδή ξέρουν να φοράνε τα φτωχικά ρούχα τους με φαντεζί τρόπο ή επειδή μπορούν να χορέψουν καλύτερα ή να χωνέψουν καλύτερα».   Ο Ντορέμους υποψιάστηκε ότι, ακόμα και στο πιο επιστημονικά οργανωμένο κράτος, θα ήταν πάντα αδύνατο τα αποθέματα σιδήρου να βρίσκονται ακριβώς στο ύψος που θα προέβλεπε δύο χρόνια πριν η Εθνική Επιτροπή Τεχνοκρατών για τα Ορυκτά, όσο αναβαθμισμένοι και αδελφωμένοι και ουτοπικής ιδεολογίας κι αν ήταν οι επίτροποι.   Η δική του λύση, συλλογίστηκε ο Ντορέμους, ήταν η μοναδική που δεν παρέβλεπε το γεγονός πως και σε χίλια χρόνια από σήμερα τα ανθρώπινα πλάσματα πιθανότατα θα συνέχιζαν να πεθαίνουν από καρκίνο και σεισμούς και τόσο αστεία ατυχήματα όσο το γλίστρημα μέσα σε μια μπανιέρα. Διέβλεπε ότι το ανθρώπινο είδος θα εξακολουθούσε να επιβαρύνεται με μάτια που εξασθενούν, με πόδ