Ένα χαρτάκι

Οι παλάμες σέρνονται

γεμάτες στρώματα ηδονής

στα αόρατα σώματα της νύχτας

αυτά που η μέρα γεννάει

χωρίς να ρωτήσει κανέναν

οι λέξεις που ξεστομίζω

είναι τελείως άχρηστες

η ερωτική αποθήκη

ασφυκτικά γεμάτη πρωτότυπες φιγούρες

το πρωί μας βρίσκει

πιασμένους

από μπερδεμένα σχοινιά

και πληγωμένες αρθρώσεις

η αλήθεια μου πια δεν υφίσταται

και πρέπει να την ξαναγράψω

ή να την ξαναδιαβάσω

τον τελευταίο σκοπό

τον χορέψαμε μισό

και η φύση μας πλησίασε

ίσα ίσα για να μας καληνυχτίσει

ένα χαρτάκι

ανάμεσα στα χείλη της

ήταν όλο κι όλο:

Σάββατο πρωί φεύγω

δεν έτρεξα να το πάρω

παρά μόνο καθάρισα

ό,τι είχε μείνει

απ’ τα αποφάγια της μοίρας

κι έφυγα από παντού

κι απ’ όλους

κι άφησα τα μάτια μου

να κλείσουν μόνα τους

ενώ έστυβα όση ελπίδα απέμεινε

από τα βρεγμένα ρούχα της ζωής

και της αγάπης.

Θανάσης Πάνου