Chinaski

     Μερικοί άνθρωποι θέλουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας. Είτε στους τρόπους μας, είτε στη συμπεριφορά μας, είτε μέσα μας βαθιά να εξοβελίσουμε κάποιες εμμονές. Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας και να αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, παλεύουμε να αλλάξουμε. Ίσως να τα παρατάμε κάπου προς το τέλος. Εκεί που καταλαβαίνουμε ότι οποιαδήποτε αλλαγή είναι μάταιη. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της ολιγόχρονης ζωής μας δίνουμε αόριστες υποσχέσεις αλλαγής. “Από Δευτέρα κόβω το τσιγάρο”, “Πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσω δίαιτα” και άλλα τέτοια παρόμοια μηρυκάζουμε άοκνα. Το θέμα είναι: πώς αλλάζουμε τελικά; Γιατί να αλλάξουμε; Μήπως αυτό που θέλουμε να αλλάξουμε μας κάνει μοναδικούς; Και τελικά, αλλάζουν οι άνθρωποι;   Δεν ξέρω αν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν έχω πείρα, δεν έχω κάνει απολογισμούς. Απλά αναρωτιέμαι μήπως η προσπάθεια να αλλάξουμε είναι αυτή που τελικά μας αλλάζει σε κάτι που ποτέ μας δεν είχαμε φανταστεί ότι θα φτάναμε. Με λίγα λόγια μήπως αυτή η προσπάθεια αλλαγή

Σήμερα θάψαμε τον έρωτα μια κοπέλα βαμμένη θά 'λεγες με τσιμέντο τον πήρε φωτογραφία την ώρα που κατεβάζαμε το φέρετρο στο λάκκο. Ήρθαν τα καταραμένα χειρόγραφα κι οι χαμένοι άνθρωποι των ουρανών και πέταξαν όλοι μια χούφτα χώμα και δάκρυα καυτά βαθούλωναν το ξύλινο κουτί. Ευτυχώς που εμείς ακόμα έχουμε το χέρι στη καρδιά μας. Θανάσης Πάνου

Ίσως να φτάνει μόνο αυτό μια ματιά, μια βραδιά σ' ένα ταξίδι μακρινό Παύλος Παυλίδης Έτρεχα φρενιασμένα σε κάτι στενά που δεν γνώριζα ένιωθα την κάννη του περίστροφου να με σημαδεύει από μερικά μέτρα μακριά η πρώτη σφαίρα ήταν άστοχη κάτι σαν προειδοποίηση στα πόδια μου ένιωθα σουβλιές είχα καιρό να τρέξω αλλά δεν ήθελα να πεθάνω τουλάχιστον όχι έτσι κι ας ήταν γοητευτικό για τους ποιητές ποτέ δε σκέφτηκα τι πραγματικά θέλω μόνο έτρεχα ή ξάπλωνα σε καναπέδες που είχαν πάρει το σχήμα μου. Είχα φάει σφαίρες μία στο κεφάλι ξυστά που με άφησε αναίσθητο μόνο για δύο χρόνια μία στο πόδι από τότε δεν περπατάω κανονικά και μία στη μέση που ακόμα με πετάει συχνά στο πάτωμα σε στάση προσευχής και με κάνει να ουρλιάζω όλη νύχτα μέχρι να με πάρει ο ύπνος εξουθενωμένο κανένας ήρωας δεν κατάφερε να τη βγάλει. Συνέχισα να τρέχω φρενιασμένα κάτω από ένα φεγγάρι που έφεγγε σαν ήλιος. Δεν κατάλαβα πού, πώς και πότ

Σκεφτόμουν εδώ καιρό να γράψω αυτό το άρθρο. Το πάθος μου για τη μουσική και τους δίσκους είναι γνωστό, ειδικά στους δικούς μου ανθρώπους. Είναι κάτι σαν την αγορά βιβλίων. Από ένα σημείο και μετά γίνεται εθισμός. Έτσι, λοιπόν ήτανε να μη γίνει η αρχή με τον πρώτο δίσκο που πήγα σε μαγαζί και τον αγόρασα. Χάζευα σε ένα γνωστό κατάστημα τα λίγα cd που είχε και το συγκεκριμένο ήθελα να το πάρω. Και τώρα πια δε χωράνε στη δισκοθήκη μου... Και επειδή οι άνθρωποι μας αρέσει να μιλάμε για τις αδυναμίες μας, έτσι κι εγώ θα σας εξομολογηθώ τους 13 αγαπημένους μου δίσκους. Θέλω να επισημάνω ότι είναι απλά η προσωπική μου εκτίμηση. Είναι οι εργασίες των αγαπημένων μου τραγουδοποιών που μου “μίλησαν” περισσότερο. Δε σημαίνει ότι οι άλλοι δίσκοι είναι κατώτεροι. Δεν επιχειρώ να κάνω κριτική και ούτε θέλω ποτέ μου να κάνω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μια προσωπική αισθητική και κρίνει για τον εαυτό του τι είναι ωραίο και τι δεν του αρέσει. Ειδικά στην τέχνη δεν υπάρχει “καλός” και “κακός”. Υπάρχε

Άφησέ με να περάσω όλη τη νύχτα να κοιμηθώ μέσα σου. Θ' αφήσω απέξω τις αποσκευές με τ' άλογα. Θα βάλω τα παπούτσια μου έξω από τις πόρτες και στο σπίτι θα φέρω με μοναδικό φόρεμα τον εαυτό μου και το γυμνό μου σώμα. Θα κοιμηθώ ελαφριά Και σιωπηλά θα φύγω. Οι αντίπαλοι θα διαλέξουν τον δρόμο μου. μετάφραση: Αγγελική Δημουλή από το βιβλίο Ανθολογία Νέων Σλοβένων Ποιητών που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν σε μετάφραση Αγγελικής Δημουλή

Αλλάζω τη ρουτίνα γυρίζω τις σελίδες τριγυρνάω στον κόσμο τον δικό σου τον δικό μου φτιάχνω καινούριους αυτοκτονώ τα πρωινά για να αναστηθώ τα βράδια πριν κλείσουν τα βλέφαρα καρφώνω το βλέμμα σε κάτι μοναδικό και περιμένω το θαύμα μα τα όνειρα μου φέρνουν πάλι το παρελθόν ή το μέλλον δεν ξέρω τι να πιστέψω και δε βρίσκω μέρος ν' ακουμπήσω το στόμα μου τα χέρια μου τα κρέμασα στο μπαλκόνι για να χλωμιάσουν παραγγέλνω τροφή από τον άλλο κόσμο και βλέπω δάκρυα να φυτρώνουν και αναμνήσεις που κι αυτά σιγά σιγά μ' εγκαταλείπουν χρόνος είναι οι στιγμές που σκοτώνεις μέχρι να βρεις την αιωνιότητα η ζωή είναι χρόνος ο έρωτας είναι αιωνιότητα η στιγμή είναι μια αλήθεια κι ένα ψέμα που τα σκεπάζει ο εαυτός με το σεντόνι της συνείδησης τουλάχιστον πες μου: πόσο βαθύ μπορεί να γίνει το σκοτάδι; Θανάσης Πάνου

1. Νιώθω πως ό,τι και να γράψω κάποιος το έχει πει. Όλες οι λέξεις που κατεβαίνουν τρέχοντας την πλαγιά, ξέρω ότι κάποτε θα σκοντάψουν και θα με πληγώσουν. Θα πάρουν εκδίκηση μέσα από τις λέξεις των άλλων. Καθώς σκέφτομαι ότι δε μπορώ να γράψω , συνειδητοποιώ ότι κάτι έχω κάνει. Όταν δε μπορείς να γράψεις, γράψε γι' αυτό. Μπορεί αύριο να γράψεις ένα βιβλίο. 2. Αναρωτιέμαι (αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιώ πολλές φορές τελευταία) τι νόημα έχει να ψάχνεις νοήματα όταν η ζωή η ίδια δεν έχει κανένα νόημα. Κι αναρωτιέμαι (άλλη μία φορά) γιατί γράφω ποιήματα. Μάλλον για να πλησιάζω τον θάνατο ή τέλος πάντων γιατί κάπως πρέπει να ερωτεύεσαι. 3. Κάποιος μπορεί να μας αλλάξει; ή κάτι ένα βιβλίο μια λέξη; Και γιατί να μας αλλάξει; Δεν υπάρχει άλλος σαν εμένα ούτε σαν εσένα. Πρέπει να εφεύρω καινούρια λάθη δε μου φτάνουν αυτά που έχω. Ούτε εγώ μου φτάνω πια. Πρέπει να εφεύρω καινούρια πάθη. 4. Τελικά υπά

      Αυτό είναι το ωραίο στη ζωή. Μπορεί τα καλύτερα να σου έρθουν από την πιο σκοτεινή γωνιά, όπου δεν έτυχε να κοιτάξεις ποτέ. G.S.   Για να είμαι ειλικρινής, όταν το αγόρασα ο όγκος του με τρόμαζε. Όχι από θέμα βαρεμάρας ή κόπωσης του να διαβάσω ένα πολυσέλιδο βιβλίο, αλλά η πλοκή του. Το “τι θα έχει μέσα”. Σ' ένα μεγάλο βιβλίο σε τρομάζει το περιττό, ο βερμπαλισμός και η άδεια υπόθεση που πιθανώς να έχει. Πόσω μάλλον όταν δεν γνωρίζεις τον συγγραφέα και δεν έχεις ακουστά τον τίτλο. Το ρισκάρεις και το αγοράζεις όταν το οπισθόφυλλο και ο τίτλος σε γεμίζουν, σου ανάβουν κάτι ή σου κλείνουν το μάτι. Αυτή είναι και η μαγεία των βιβλίων και η αρρώστια των βιβλιοφάγων.   Την Goliarda Sapienza δεν την ήξερα, λοιπόν, και την “τέχνη της χαράς” δεν την είχα καν ακουστά.  Έτυχε σε μία απ' τις συχνές περιπλανήσεις μου σ' ένα βιβλιοπωλείο να το δω σε ένα ράφι γυρισμένο να με κοιτάζει και με μία εντυπωσιακή προσφορά στην τιμή. Ήταν το μοναδικό αντίτυπο. Το αγόρασα, α