Chinaski

Πέφτοντας πάνω στο γυαλί της υπερέντασης, νιώθεις πως έχεις μία μονάχα ευκαιρία να σωθείς από ένα αόρατο χέρι. Γραπώνεσαι απ' την ελπίδα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Γεμάτες γαλήνη και ανόρθωση πνευματική, ψυχή τε και σώματι. Η εξάρτηση της ευτυχίας και η διαφάνεια του βυθού είναι αυτές που σε ταράζουν και πείθεσαι για τον αναγκαστικό καταποντισμό σου στον Καιάδα του ψέματος. Κι ας γνωρίζεις καλά πως η αλήθεια είναι μόνο ένα βλεφάρισμα μακριά, μια στροφή προς το τοπίο που αγαπάς και που κάθε φορά εγκαταλείπεις την πορεία προς αυτό. Η τύχη είναι μια φτηνή δικαιολογία για τα γεγονότα που σε έφεραν ως εδώ, ένας ξύλινος ναός που εναπόθεσες τη ζωή σου και που ένας σεισμός ή ένας άνεμος τον γκρεμίζουν εν ριπή οφθαλμού. Η εξήγηση είναι ριζωμένη στα πιο κοινότοπα μέρη, όπως και η αλλαγή είναι εκείνη η άγνωστη μορφή που από χρόνια σε κοιτάζει από απόσταση δικής σου ασφαλείας και σε περιμένει. Με τον καιρό το καθρέφτισμα γίνεται βαρύ, κουραστικό και απευκταίο και το επόμενο βήμα επί

Meet me in a land of hope and dreams. B.S.   Ο Bruce Springsteen γεννήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1949 και από την δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα διαθέτει μια πλούσια δισκογραφία και μια άοκνη παραγωγικότητα που αντί να φθίνει, δρασκελίζει σε γνώριμα και διαφορετικά μονοπάτια. Έχει την τάση να ανοίγει συνέχεια καινούριες πόρτες , να κάνει ερωτήσεις και να τις απαντά με τον δικό του τρόπο και εν γένει να προσφέρει μαξιλάρια παρηγοριάς σε ανθρώπους και καταστάσεις που τα έχουν ανάγκη. Οι ιστορίες του διαχέουν πάντα μια γλυκιά νοσταλγία και δημιουργούν την πεποίθηση πως το παρελθόν μαζί με τα τραύματά του περιέχουν τα συστατικά και την ουσία του παρόντος και την φιλοδοξία για ένα μέλλον πιο πολύ στα μέτρα μας. Είναι δικαιωματικά το «Αφεντικό» της rock 'n' roll σκηνής κι ένας από τους πιο αγαπημένους τραγουδοποιούς στον πλανήτη.   Η απάντηση θα είναι πάντα ο Bruce, όποια κι αν είναι η ερώτηση, για να παραφράσουμε το γνωστό γνωμικό. Κι αυτό γιατί είναι ένας αυθεντικός

Οθόνες που φωτίζουν και βλέμματα σκοτεινά. Κεφάλια σκυμμένα, κολλημένα σε 5 ίντσες θεάματος. Στιγμές που περνάνε κι εμείς τις έχουμε αποθηκευμένες σε κάποιο στικάκι, κάποια κάρτα μνήμης χωρίς να της έχουμε ζήσει μέσα από τα δικά μας μάτια. Φωτογραφίες με ψεύτικα χαμόγελα για να εντυπωσιάσουμε τους ακόλουθούς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένας αγώνας για το ποιος έχει την καλύτερη κάλπικη ζωή. Ζούμε με παρωπίδες, αποχαυνωμένοι σ' έναν φτιαχτό μας κόσμο από φόβο μην αποκαλυφθεί η μιζέρια της νέας τάξης πραγμάτων, της κοινωνίας μας. Τραβάω όλα τα καλώδια, σβήνω κάθε οθόνη και πάλι τι; Τίποτα, απλά αποκόβομαι γιατί αυτή η άσπρη οθόνη, βλέπεις, έχει και κάποια καλά στοιχεία που δεν θέλω να χάσω. Πλεονέκτης που είναι ο άνθρωπος, ε; Ένα καλό φιλτράκι για να βγουν αυτές οι παρωπίδες, να αντικρίσεις την μιζέρια και να αρχίζεις να παλεύεις για το καλύτερο αύριο που φοβάσαι. Αυτό χρειάζεσαι... Γιώτα Μουργελά

Δύσκολοι καιροί, άνθρωποι φοβισμένοι κι άδειες πόλεις. Δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό. Όχι τώρα, εν βρασμό. Ίσως και γι' αυτό να απείχα απ' τα κείμενά μου για αρκετό καιρό. Ίσως... Τέλος πάντων, ας ξεφύγουμε λίγο απ' αυτό. Ας σκεφτούμε... Θάλασσα. Ναι, μια θάλασσα, κοίτα κύμα. Μπλε, βαθιά, γαλήνια ακόμα και σε φουρτούνα... Ας σκεφτούμε κι ένα καραβάκι μικρό, μικρό μέσα στο απέραντο της θάλασσας. Φοβάσαι ότι θα το καταπιεί σαν αχόρταγη που είναι με τα κύματά της. Αυτή στέκεται, όμως, άσπρη κι ατάραχη. Περίεργο; Μπα, πόσες φορές σαν αυτό το καραβάκι έχεις αντέξει κάθε φουρτούνα, κάθε λυσσασμένο κύμα που θέλει να σε κάνει κομμάτια; Πόσες φορές; Τώρα τι; Φοβάσαι; Χάνεσαι; Κι εγώ, πολύ... Αλλά αυτή η φουρτούνα ξέρω θα περάσει. Είναι μια θάλασσα και πολλά τα άσπρα καραβάκια πάνω της... Γιώτα Μουργελά

Λέει: έχω κάτι που μένει λειψό κι αν ακόμη το γεμίσω μένει διάφανο σαν τα παραπετάσματα του έρωτα. Φταίει μάλλον που δεν τα κοιτώ καλά, λέει. Μη λησμονείς την πρωινή πάχνη, του λέω κι απελπίζεται. Φυσά κι ο άνεμος, μου λέει πότε νοτιάς και πότε αγιάζι. Όλοι περάσαν από 'δω, του λέω φιλικά. Άλλοι κοιτούσαν χαμηλά για το επόμενό τους βήμα και είπαν πως νικήσανε κι άλλοι κοιτούσανε μπροστά και βρήκαν τη φωτιά και είπαν πως ηττήθηκαν. Ποιος άραγε θα πει σ' αυτούς πως η φωτιά που βρήκαν και τους έκαψε ήταν η νίκη που τους έδωσε τα εφόδια για να ζήσουν; Αυτό το τελευταίο το άφησα και δεν του τό 'πα είναι αμάρτημα τρομερό να δίνεις το συμπέρασμα μιας ιστορίας είτε αυτή έχει ειπωθεί είτε όχι. Τόσο γελοίο είναι όσο η κοινή λογική. Θανάσης Πάνου