Πάνω στο γυαλί

Πέφτοντας πάνω στο γυαλί της υπερέντασης, νιώθεις πως έχεις μία μονάχα ευκαιρία να σωθείς από ένα αόρατο χέρι. Γραπώνεσαι απ' την ελπίδα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες. Γεμάτες γαλήνη και ανόρθωση πνευματική, ψυχή τε και σώματι. Η εξάρτηση της ευτυχίας και η διαφάνεια του βυθού είναι αυτές που σε ταράζουν και πείθεσαι για τον αναγκαστικό καταποντισμό σου στον Καιάδα του ψέματος. Κι ας γνωρίζεις καλά πως η αλήθεια είναι μόνο ένα βλεφάρισμα μακριά, μια στροφή προς το τοπίο που αγαπάς και που κάθε φορά εγκαταλείπεις την πορεία προς αυτό. Η τύχη είναι μια φτηνή δικαιολογία για τα γεγονότα που σε έφεραν ως εδώ, ένας ξύλινος ναός που εναπόθεσες τη ζωή σου και που ένας σεισμός ή ένας άνεμος τον γκρεμίζουν εν ριπή οφθαλμού. Η εξήγηση είναι ριζωμένη στα πιο κοινότοπα μέρη, όπως και η αλλαγή είναι εκείνη η άγνωστη μορφή που από χρόνια σε κοιτάζει από απόσταση δικής σου ασφαλείας και σε περιμένει. Με τον καιρό το καθρέφτισμα γίνεται βαρύ, κουραστικό και απευκταίο και το επόμενο βήμα επίμονη κι επίπονη σκέψη που εξασθενεί. Κι απ' το να βρίσκεσαι εντός μιας λειτουργίας που πνέει τα λοίσθια και την αφήνεις, προτιμάς να μηρυκάζεις ροκανίδια και να περιμένεις φαινόμενα απροσδιόριστα. Δεν χρειάζεται να σου αποκαλύψω ποιος κερδίζει στο τέλος. Το ξέρεις ήδη και λαμβάνεις μήνυμα επιζήμιο, αν όχι λάθος. Κάνε μια κίνηση και ει δυνατόν φόρα έστω τη μάσκα ενός χαμόγελου. Μπορείς να αφουγκραστείς για λίγο κι ίσως να έρθεις να με βρεις. Γυαλί είναι και σπάει όπως κι εσύ.

Μακάρι νά 'βρισκα λόγια πιο απλά γι' αυτό το παραλήρημα. Αλλά τότε δεν θα μπορούσα να τα διαβάσω.

Θανάσης Πάνου