Chinaski

  Πέρα από μουσικές και διαβάσματα που μπορούμε να απολαύσουμε σε καιρούς καραντίνας μέσα στο σπίτι, είναι μια καλή ευκαιρία να μεταπηδήσουμε σε άλλους κόσμους και ιστορίες μέσα από την έβδομη τέχνη: τον κινηματογράφο. Ταινίες που υπό συνθήκες ρουτίνας και υποχρεώσεων δεν έχουμε το κουράγιο ή την αντοχή να παρακολουθήσουμε, μπορούμε κάλλιστα να τις εντάξουμε στον (άπλετο πλέον) ελεύθερο χρόνο μας.   Προτού, όμως, σας προτείνω πέντε ταινίες σύμφωνα με το δικό μου γούστο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως δεν είμαι ο κατ' εξοχήν μυημένος στα βάθη και στη γνώση της τέχνης αυτής και οι επιλογές μου είναι περιορισμένες σε σχέση με τους ειδήμονες ή αλλιώς σινεφίλ.   Θυμηθείτε: μένουμε σπίτι, πλένουμε χέρια, προσέχουμε και βοηθάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας έχουν ανάγκη. 1. Σπάρτακος ( Spartacus) – 1960   Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick   Σενάριο: Dalton Trumbo   Το επικό ιστορικό δράμα βασισμένο στην ζωή του Σπάρτακου και στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Howa

  Τώρα που κάθομαι και γράφω αυτές τις λέξεις είναι πρωί, έξω βρέχει για τα καλά κι εγώ περιμένω να έρθει το μεσημέρι να φάω και να κάτσω στον καναπέ με ένα καλό βιβλίο να γεμίσει τις απογευματινές ώρες. Και μιλώντας για καλά βιβλία, σκέφτομαι πως τον τελευταίο καιρό έπεσαν αρκετά από δαύτα στα χέρια μου. Όπως συμβαίνει σε όλους μας, όταν βλέπουμε, ακούμε ή διαβάζουμε μια καλή ιστορία, θέλουμε μετά να την μοιραστούμε με όποιον συναντάμε. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το κείμενο για βιβλία που διάβασα πρόσφατα και με ενθουσίασαν, αλλά και για άλλα που διάβασα πριν από καιρό και συνεχίζουν να με συντροφεύουν σαν δροσερά μαξιλάρια σε κουρασμένο προσκεφάλι.   Προσπάθησα να διαλέξω πέντε βιβλία που ικανοποιούν πέντε διαφορετικά γούστα για να υπάρχει ποικιλία και για να μην απογοητεύσουμε κανέναν τυχόν επίδοξο αναγνώστη. 1. Stephen King – Το Ινστιτούτο Το πιο πρόσφατο βιβλίο του Stephen King που κυκλοφόρησε στα τέλη του προηγούμενου έτους, είνα

  Χθες (4 Μαρτίου 2020) διασχίζοντας με το τραίνο την Στερεά Ελλάδα και την Θεσσαλία και φτάνοντας στην Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, χάζευα τους τίτλους των ειδήσεων στο κινητό μου. Διάβασα πρώτα για τις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία. Την νέα «ευρύτερη» ματιά στις θρησκείες του κόσμου μόνο υπό το πρίσμα της ορθόδοξης πίστης. Ύστερα είδα τους τίτλους για τον Έβρο. Για τους ανθρώπους που κράδαιναν όπλα και απειλούσαν άλλους ανθρώπους. Μόνο τον τίτλο διάβασα. Δεν μπορούσα να διαβάσω κάτι άλλο. Ούτε το βίντεο δεν μπορούσα να δω. Άφησα το κινητό στην άκρη και ήρθαν στο μυαλό μου ανάκατα τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών.   Μια κυρία στο μετρό κοίταζε με αηδία και κατέκρινε φωναχτά τους «βρωμιάρηδες αλήτες» που κοιμόντουσαν χωρίς να την πειράξουν. Καθώς της έκανα χώρο να περάσει με κοίταξε χαμογελώντας αποζητώντας ένα βλέμμα επιδοκιμασίας κι ένα δεκανίκι για τον σάπιο κόσμο της. Έστρεψα αλλού το βλέμμα μου και πρόσεξα μόνο η βαλίτσα μου να μην χτυ