Τα χαμόγελα

  Χθες (4 Μαρτίου 2020) διασχίζοντας με το τραίνο την Στερεά Ελλάδα και την Θεσσαλία και φτάνοντας στην Μακεδονία και συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη, χάζευα τους τίτλους των ειδήσεων στο κινητό μου. Διάβασα πρώτα για τις αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία. Την νέα «ευρύτερη» ματιά στις θρησκείες του κόσμου μόνο υπό το πρίσμα της ορθόδοξης πίστης. Ύστερα είδα τους τίτλους για τον Έβρο. Για τους ανθρώπους που κράδαιναν όπλα και απειλούσαν άλλους ανθρώπους. Μόνο τον τίτλο διάβασα. Δεν μπορούσα να διαβάσω κάτι άλλο. Ούτε το βίντεο δεν μπορούσα να δω. Άφησα το κινητό στην άκρη και ήρθαν στο μυαλό μου ανάκατα τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών.

  Μια κυρία στο μετρό κοίταζε με αηδία και κατέκρινε φωναχτά τους «βρωμιάρηδες αλήτες» που κοιμόντουσαν χωρίς να την πειράξουν. Καθώς της έκανα χώρο να περάσει με κοίταξε χαμογελώντας αποζητώντας ένα βλέμμα επιδοκιμασίας κι ένα δεκανίκι για τον σάπιο κόσμο της. Έστρεψα αλλού το βλέμμα μου και πρόσεξα μόνο η βαλίτσα μου να μην χτυπήσει το πόδι της. Έφερα αντίρρηση μάλλον με τον τρόπο μου. Κι ευτυχώς κατέβηκε στην επόμενη στάση.

  Στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ο αγενής και άξεστος οδηγός του λεωφορείου βρισκόταν μακριά από εμάς και στην ερώτηση μιας φίλης αντί να πλησιάσει κοντά μας, αρκέστηκε μόνο να ανεβάζει τον τόνο κάθε φορά που έκανε την ερώτηση «τι θες;».

  Στο λεωφορείο που πήρα από τον σταθμό για να πάω προς το σπίτι μου δύο-τρία μελαχρινά παιδιά (μάλλον της φυλής Ρομά) κάθισαν στο πίσω μέρος του λεωφορείου, μιλούσαν και γελούσαν δυνατά. Ο ένας από αυτούς είχε ανάψει τσιγάρο και η διπλανή του τον παρότρυνε να το σβήσει προειδοποιώντας τον πως ειδάλλως θα έκανε παράπονα στον οδηγό. Είδα να τον σπρώχνει κι αυτός να εκτοπίζεται για λίγο. Άρχισε ένας τσακωμός και από τις δύο μεριές με βαριές βωμολοχίες. Η κοπέλα μπορούσε να σταματήσει και να αφήσει το πράγμα εκεί που ήταν, αλλά θέλησε να το συνεχίσει με φωνές. Άλλος ένας τσακωμός άρχισε πιο πίσω από ανθρώπους που μάλλον έβρισκαν εύκολα θύματα να πασαλείψουν με την ανέραστη και ακρωτηριασμένη ύπαρξή τους και την μιζέρια τους. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου βλέποντας κάτι τέτοιο. Ένας τύπος που βρισκόταν στα αριστερά μου μίλησε εκ μέρους μου και απ' όσο καταλάβαινα κι εκ μέρους πολλών άλλων μέσα στο λεωφορείο: «ψυχραιμία ρε παιδιά, όλοι ένα είμαστε, όλοι το ίδιο είμαστε».

  Και ήρθε ύστερα στο μυαλό μου το χαμόγελο της κυρίας που την άφησα να μπει πρώτη από εμένα στο τραίνο, η κοπέλα που κρατήθηκε πάνω μου στο στριμωγμένο βαγόνι του μετρό και της είπα να κρατηθεί και πως δεν με πείραζε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο, ο κύριος που μου κράτησε την πόρτα καθώς έβγαινα απ' το Everest στον Σταθμό Λαρίσης με την βαλίτσα και ένα σάντουιτς και νερό στα χέρια μου και τον ευχαρίστησα και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο και το παιδί που με ρώτησε ποια γραμμή αντιστοιχεί στο τρένο για Θεσσαλονίκη και με ευχαρίστησε ευγενικά όταν του απάντησα και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο.

  Και σκέφτηκα πως τα χαμόγελα ήταν περισσότερα. Κι αν δεν ήταν περισσότερα ήταν πιο φωτεινά. Φώτισαν αυτούς που τα πήραν και τα έδωσαν. Έπνιξαν στο σκοτάδι τις φτωχές ψυχές και τις μαύρες καρδιές. Τουλάχιστον στα δικά μας μάτια.

  Κι ύστερα σκέφτηκα πως η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη τελικά.

Θανάσης Πάνου