Chinaski

  Πολλές φορές μ' αρέσει να παίζω με το εξής δίλημμα: αν βρισκόμουν πίσω στην δεκαετία του ογδόντα σε ηλικία 16-17 ετών τότε τι θα διάλεγα, Beatles ή Rolling Stones; Παρ' ότι γνωρίζω την απάντηση, η φανταστική νοσταλγία μιας εποχής που δεν έζησα και που απέχω απ' αυτήν παρασάγγας, δημιουργεί στο μυαλό μου σενάρια sex, drugs & rock 'n' roll που η μικρότερη επιρροή τους είναι η σαγήνη.   Ξέρω, λοιπόν, ότι σε αυτή την ηλικία εκείνη την εποχή -που ο συγκεκριμένος διχασμός ήταν αρκετά δημοφιλής σε όλη την Ελλάδα- θα διάλεγα τον Mick Jagger και την παρέα του και θα απαξιούσα τα σκαθάρια του Lennon. Τα τραγούδια τους θα μου φαίνονταν κάπως φαιδρά, μελά και «φλώρικα». Όπως ξέρω, επίσης, ότι όταν θα μεγάλωνα κι άλλο και θα περνούσα τα είκοσι, θα κατείχαν -όπως και τώρα- την ίδια θέση μέσα στην καρδιά μου, το ένα συγκρότημα μέσα στο άλλο χωρίς κανέναν διαχωρισμό και καμία υποτίμηση.   Την υπόθεση πως θα διάλεγα τους Rolling Stones την στηρίζω φυσικά στα β

Κάποιοι λένε ότι ο έρωτας είναι μαθηματικά... Όχι, ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά, είναι κάτι ανώτερο. Αφήστε με να σας εξηγήσω απανταχού μαθηματικά μυαλά πριν με ρίξετε στην πυρά... Ο έρωτας είναι κάτι παραπάνω από μια απλή πρόσθεση, μια διαίρεση ή πολλαπλασιασμό. Όλοι λένε να βρεις το άλλο σου μισό, λες και πριν απ' αυτόν είσαι χαμένος μέσα σε μια ανούσια ζωή. Όχι δεν είσαι μισός, είσαι ολόκληρος... Ένας άνθρωπος με προσωπικότητα, κοινωνική ζωή και όνειρα... Είσαι εσύ! Μετά βρίσκεις έναν άλλο ολοκληρωμένο άνθρωπο, ο οποίος διαφέρει στα μάτια σου. Σε κάνει να νιώθεις μοναδικά... Εδώ αγαπητοί μου μαθηματικοί 1 και 1 μας κάνει 1! Εδώ η επιστήμη καταρρέει. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι κάνει μια μοναδική σχέση... Εδώ 1 διά 1 μας κάνει 1/2 γιατί αφού δύο άνθρωποι ερωτευτούν νιώθουν μισοί ο ένας μακριά από τον άλλον. Όχι, ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά κι ας μην σας έχω πείσει ακόμα. Μάλλον δεν έχεις ερωτευτεί για να μην σε έπεισα... Αφιερωμένο στο άλλο μου ολόκ

  Μια σκέψη, μια λέξη ή μια φράση μπορεί να σταθεί αφορμή για να γράψουμε ένα ποίημα, ένα κείμενο ή τουλάχιστον να κάνουμε έναν συνειρμό που θα μας οδηγήσει σε μια έκφραση καλλιτεχνική και μη. Θα αποφανθούμε ένα συμπέρασμα φωναχτά ή νοερά κι ίσως η αλληλεπίδραση να σταματήσει εκεί ή να συνεχίσει για καιρό ή να μείνει χαραγμένη για όσο ζούμε (μπορεί και για παραπάνω, αλλά αυτό δεν το ξέρουμε). Κι απ' την άλλη μπορεί η αφορμή και η αιτία ενός αποτελέσματος να παραμείνουν άγνωστα μέχρι το τέλος. Σ' αυτό το τελευταίο κρύβεται και η σαγήνη του ανθρώπινου αυθορμητισμού και του φυσικού ενστίκτου εν γένει. Φυσικά, η ανάλυση του εκάστοτε συλλογισμού και η ρύση που τον ακολουθεί, επηρεάζεται άμεσα από την ψυχολογική μας κατάσταση. Αυτό που είμαστε ξεκινάει από τη σκέψη, ένα τσουβάλι που έχει πολλούς σπόρους να μας δώσει για να μασήσουμε.   Σήμερα όλα ξεκινούν από το βιβλίο του Άμος Οζ «Αγαπητοί Ζηλωτές» κι από την πεποίθησή του πως τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο. Ο ίδιος το

Είμαι ό,τι φεύγει εντός μου. Juan Vicente Piqueras Έχω την άποψη πως οι άνθρωποι τελικά κρινόμαστε μονάχα από τις ανασφάλειες και τα λεγόμενα ελαττώματά μας. Κι επειδή εν γένει η ζωή μας χαρακτηρίζεται από μια αδιάκοπη αμφισημία σε όλες τις έννοιες και τις θεωρίες μας (σε σχέση με τις πράξεις μας, πάντα), φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τα -κατά την άποψή μας- μειονεκτήματα από τα -κατά την άποψή μας πάλι- πλεονεκτήματα. Το καλό δεν υπάρχει χωρίς το κακό και η ειρήνη δεν υπάρχει χωρίς τον πόλεμο. Και η ζωή είναι βαρετή χωρίς τις ατασθαλίες και τις λακκούβες της. Έχουμε, επίσης, την τάση να ζούμε εντονότερα τις καταστάσεις που αποκαλούμε προβλήματα από τις άλλες που συνιστούν την ευτυχία και τη χαρά μας. Θιασώτες του μελοδράματος και της υπερβολής, ξέρουμε υποσυνείδητα και καμιά φορά συνειδητά, πως οι προβληματισμοί και οι αδιέξοδοι είναι περισσότερο εφάμιλλοι του ανθρώπινου ενδιαφέροντος απ' ότι η γαλήνη του σώματος και του πνεύματος. Ξέ

Από την «Δέσποινα» του Αύγουστου Κορτώ «Μα η αγάπη είναι σαν τη θάλασσα – όσο και να τη δέρνει η βροχή, όσο και να την πλακώσανε τα σύννεφα και να την κλείσουνε τα βράχια, εκείνη μένει πάντα το ίδιο απέραντη, άγρια, άφθαρτη.» «Το αν είναι το κατακάθι του καημού.» Από το «Η σαρκοφάγος» του Γιώργου Ιωάννου (Διήγημα: Τα βαφτίσια) «Κανένα πράγμα δεν είναι μονότονο, όταν η καρδιά φλέγεται από τη στέρησή του.» Από το «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη «Κάτσε να ξεδιαλύνεις τα κλειδιά της καρδιάς... Θα πελαγώσεις.» « Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;» «Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.» Από τις «Πουτάνες Φόνισσες» του Ρομπέρτο Μπολάνιο (μετάφραση:Έφη Γιαννόπουλου) «Η πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, του έχει δείξει πως η δημαγωγία, ο δογματισμός και η άγνοια δεν είναι αποκλειστική κληρονομιά καμιάς συ