The Rolling Stones VS The Beatles: Για τα διλήμματα

  Πολλές φορές μ' αρέσει να παίζω με το εξής δίλημμα: αν βρισκόμουν πίσω στην δεκαετία του ογδόντα σε ηλικία 16-17 ετών τότε τι θα διάλεγα, Beatles ή Rolling Stones; Παρ' ότι γνωρίζω την απάντηση, η φανταστική νοσταλγία μιας εποχής που δεν έζησα και που απέχω απ' αυτήν παρασάγγας, δημιουργεί στο μυαλό μου σενάρια sex, drugs & rock 'n' roll που η μικρότερη επιρροή τους είναι η σαγήνη.

  Ξέρω, λοιπόν, ότι σε αυτή την ηλικία εκείνη την εποχή -που ο συγκεκριμένος διχασμός ήταν αρκετά δημοφιλής σε όλη την Ελλάδα- θα διάλεγα τον Mick Jagger και την παρέα του και θα απαξιούσα τα σκαθάρια του Lennon. Τα τραγούδια τους θα μου φαίνονταν κάπως φαιδρά, μελά και «φλώρικα». Όπως ξέρω, επίσης, ότι όταν θα μεγάλωνα κι άλλο και θα περνούσα τα είκοσι, θα κατείχαν -όπως και τώρα- την ίδια θέση μέσα στην καρδιά μου, το ένα συγκρότημα μέσα στο άλλο χωρίς κανέναν διαχωρισμό και καμία υποτίμηση.

  Την υπόθεση πως θα διάλεγα τους Rolling Stones την στηρίζω φυσικά στα βασικά ακούσματα που είχα από την εφηβεία μου μέχρι σήμερα. Οι Stones ταιριάζουν καλύτερα στην rock και hard rock ιδιοσυγκρασία που είχα στο γυμνάσιο, ενώ η μελωδικότητα των Beatles εκφράζει πιο πολύ το μεταίχμιο, την γέφυρα που με πέρασε από την μία όχθη στην άλλη χωρίς ποτέ να γκρεμιστεί. Κι όταν θα έφταναν στο σημείο να συγχωνευτούν μέσα μου και να συνυπάρξουν αρμονικά, θα με έπαιρναν από το χέρι για να μου δείξουν πως το διαφορετικό είναι ένας από τους παράγοντες που κρατάει τους ανθρώπους ζωντανούς και να μην βαριούνται. Αυτό κάνουν εδώ και κάποια χρόνια τώρα.

  Με αφορμή τα παραπάνω η σκέψη μου οδηγείται αναπόφευκτα στο εξής ερώτημα: κατά πόσο τα διλήμματα και οι διχασμοί κάνουν κακό ακόμα κι όταν είναι ασήμαντοι κι αναίμακτοι; Η γνώμη μου είναι πως το οποιοδήποτε δίλημμα -που κατά τα ειωθότα δημιουργεί διχογνωμία- γεννάει το φανατισμό. Μπορεί σε μικρό βαθμό, ειδικά σε τέτοιες ηλικίες, όμως τον αφυπνίζει. Άσπρο και μαύρο. Οι δύο όψεις του νομίσματος. Η υπερβολή και η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε μια ομάδα και να μάχεται με άλλες πίσω από ετοιμόρροπα μετερίζια. Όλα αυτά έχουν τις ρίζες τους στους διχασμούς, τον ανταγωνισμό και την υπεροψία που ερχόμαστε σε επαφή από μικρά παιδιά και -άθελά μας πολλές φορές- τα ενστερνιζόμαστε.

  Το θέμα δεν είναι, λοιπόν, αν θα πάρουμε το μέρος των Beatles ή των Rolling Stones, του Mick Jagger ή του John Lennon. Η ουσία είναι να βάλουμε δυνατά την μουσική από όποιον απ' τους δυο γουστάρουμε (ή κι απ' τους δυο μαζί) και να λαμβάνουμε υπόψη τα διλήμματα σαν παιχνίδι που στο τέλος νικούν όλοι.

Θανάσης Πάνου