Είμαστε ό,τι μας λείπει

Είμαι ό,τι φεύγει εντός μου.

Juan Vicente Piqueras

Έχω την άποψη πως οι άνθρωποι τελικά κρινόμαστε μονάχα από τις ανασφάλειες και τα λεγόμενα ελαττώματά μας. Κι επειδή εν γένει η ζωή μας χαρακτηρίζεται από μια αδιάκοπη αμφισημία σε όλες τις έννοιες και τις θεωρίες μας (σε σχέση με τις πράξεις μας, πάντα), φαίνεται παράδοξο το γεγονός ότι δεν μπορούμε να εξαιρέσουμε τα -κατά την άποψή μας- μειονεκτήματα από τα -κατά την άποψή μας πάλι- πλεονεκτήματα. Το καλό δεν υπάρχει χωρίς το κακό και η ειρήνη δεν υπάρχει χωρίς τον πόλεμο. Και η ζωή είναι βαρετή χωρίς τις ατασθαλίες και τις λακκούβες της.

Έχουμε, επίσης, την τάση να ζούμε εντονότερα τις καταστάσεις που αποκαλούμε προβλήματα από τις άλλες που συνιστούν την ευτυχία και τη χαρά μας. Θιασώτες του μελοδράματος και της υπερβολής, ξέρουμε υποσυνείδητα και καμιά φορά συνειδητά, πως οι προβληματισμοί και οι αδιέξοδοι είναι περισσότερο εφάμιλλοι του ανθρώπινου ενδιαφέροντος απ' ότι η γαλήνη του σώματος και του πνεύματος. Ξέρουμε πως η ξένη χαρά γεννάει ζήλια που συνεπάγεται γρήγορη προσπέραση του εκάστοτε επίμαχου θέματος, ενώ η λύπη και η απελπισία προκαλεί την συμπόνια του άλλου εξαιτίας της παροδικής ανωτερότητας που αισθάνεται και της πλεονεκτικής θέσης που πιστεύει ότι βρίσκεται. Αν το παρατηρήσουμε στον εαυτό μας, θα δούμε πως τα «νέα» που αναφέρουμε και μεταφέρουμε σε κάθε συζήτηση είναι ως επί τω πλείστων δυσάρεστα. Μόνο με τα ευχάριστα, η κουβέντα δεν θα κρατούσε τόσο πολύ.

Στο σημείο αυτό εγείρονται πολλά ερωτήματα. «Δεν γινόμαστε κουραστικοί κι απωθητικοί όταν αναφέρουμε μόνο κακά νέα;», «Αληθινός φίλος, όμως, δεν είναι αυτός που χαίρεται με τη χαρά μας και θλίβεται με τη θλίψη μας;», «Δεν πρέπει να πούμε σε κάποιον τα προβλήματά μας για να τα αντιμετωπίσουμε;». Όλα αυτά είναι έλλογα ερωτηματικά, που όμως στο παρόν κείμενο δεν γίνεται να απαντηθούν. Κι αυτό γιατί θα φύγουμε εκτός θέματος.

Η ουσία είναι αυτή: είμαστε ό,τι μας λείπει. Βάσει αυτών συνεχίζεται η πορεία της ζωής μέχρι να φτάσουμε στον ιδανικό μας εαυτό και να νιώσουμε ολοκληρωμένοι. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι να μην φτάσουμε ποτέ κι αυτό όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή ενδομύχως δεν θέλουμε. Όπως σοφά λέει και ο Αντώνης Σουρούνης, η ευτυχία βρίσκεται στο κυνήγι της κι όχι στην κατάκτησή της. Το ξέρουμε όλοι, αλλά δεν το μαρτυρούμε ποτέ.

Θανάσης Πάνου