Chinaski

  Θέλω να φτάσω τ' αστέρια. Κάθε χρόνο η ίδια ευχή και στο τέλος η ίδια απολογία: καλά είναι κι εδώ που φτάσαμε, ας ευχηθούμε για το επόμενο έτος, κάτι κερδίσαμε, κάτι χάσαμε, βγήκαμε και φέτος ζωντανοί. Καινούρια παλιά όνειρα, ξεχασμένες κι ασήμαντες χασούρες, κάποιος έφυγε, κάποιος έμεινε, κάποιος ήρθε, μαζευτήκαμε αρκετοί, τη βγάλαμε καθαρή, δεν πειράζει. Πάμε γι' άλλα. Φέτος, όμως, θέλω να τα φτάσω. Και το ξέρω πως δεν αρκεί μονάχα να το λέω. Πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Να κάνω εκείνο το βήμα στο άγνωστο, που λέγαμε, θυμάσαι; Κάθε φορά το ίδιο λέμε. Κι ύστερα ξεχνάμε να κλάψουμε, γιατί πρώτα απ' όλα ξεχνάμε για τι να κλάψουμε. Οι ευχές δεν μετράνε φέτος, αν δεν πάρουν σάρκα και οστά. Αν δεν βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά και δεν απορυθμίσουμε τους χτύπους της καρδιάς. Να γίνουν τρελοί, ασυνάρτητοι, παράφοροι. Από φόβο, από έρωτα, από θλίψη. Ναι, κι από θλίψη. Όχι αναίτια θλίψη, χωρίς ρίζες, χωρίς μια ελπίδα να γκρεμίστηκε, χωρίς έναν τοίχο να υψώθηκε. Οι τοίχο

  Ένας εκ των τριών Αγίων των Εξαρχείων. Μαζί με την Γώγου και τον Άσιμο. Ένας απ' αυτούς που ξεβόλεψαν κι ακόμη ξεβολεύουν τη συντηρητική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα από εκείνα τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ και που η ενήλικη πραγματικότητα δεν τους ταίριαζε. Ένας από εκείνους τους ευαίσθητους, τους αγνούς, τους ρομαντικούς που ενώ θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν επαναστάτες χωρίς αιτία, γι' αυτούς υπήρχε λόγος. Οι ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις και οι ανύπαρκτες ή αντιφατικές απαντήσεις τους. Το μεγάλο μυστήριο της ζωής που άλλοτε σε γοητεύει κι άλλοτε σε τρελαίνει. Η ουσία της ζωής που ενώ κάποιες στιγμές πιστέψαμε πως την βρήκαμε, την ίδια στιγμή μας ξέφυγε και κρύφτηκε. Ένας απ' αυτούς που αναζητούσαν την ουσία της ζωής, χάνοντας παράλληλα την ζωή την ίδια. Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων εγκωμιαστικών σχολίων για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Θα μπορούσαμε, επίσης, να αναλωθούμε στην εξιστόρηση των βιογραφικών του στοιχείων, είτε αυτά αφορούν την δι

  Άρχισα να πέφτω όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι. Όχι σαν την Αλίκη βέβαια. Στη δική μου χώρα δεν γίνονταν θαύματα. Το πηγάδι κατέληγε στον θάνατο, αλλά εγώ δεν το ήξερα τότε.  Ούτε μ' ένοιαζε. Χ.Β. Ο πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος ποιητής και πεζογράφος Χάρης Βλαβιανός, έχοντας διανύσει μια μεγάλη και σημαντική πορεία στον χώρο της λογοτεχνίας και της ποίησης, μας προσφέρει ένα νέο και διαφορετικό ανάγνωσμα το οποίο εκπλήσσει και συνταράσσει τον αναγνώστη. Καθώς το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο Αυτοπροσωπογραφία του λευκού (Πατάκης, 2018), μια συλλογή ποιημάτων, στιγμιότυπων και μεταγραφών, απέσπασε τρία απ' τα σημαντικότερα ελληνικά βραβεία ποίησης (το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας των Αθηνών και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού «Αναγνώστης»), ο Βλαβιανός επιστρέφει με ένα πεζογράφημα – πρόκληση τόσο για τον ίδιο όσο και για τον αναγνώστη. Μας μεταφέρει σε μια δική του προσωπική και οικογενειακή ιστορία με αφορμή τον ξαφνικό θάνατο της αδε

  Το καλό με το να περνάς αρκετές ώρες στο σπίτι, μακριά από όλους κι απ' όλα, είναι ότι ψάχνεις να κάνεις πράγματα με σκοπό να μην σπαταλάς το χρόνο σου αδρανής. Να μην βαριέσαι. Ακόμα κι αν στην αρχή ισχύει το αντίθετο, στην πορεία ανακαλύπτεις τους θησαυρούς της μοναχικότητας και της απομόνωσης. Φυσικά, μόνο αν το θελήσεις. Η σχέση, βέβαια, αδράνειας και χρόνου, η σημασία της σχέσης τους και το αν είναι ωφέλιμη ή όχι, είναι μεγάλη συζήτηση και όχι του παρόντος. Μιλώντας προσωπικά, αυτή η περίοδος του εγκλεισμού με έχει βρει ίσως πιο δημιουργικό από ποτέ. Κάτι που εκπλήσσει ακόμα και εμένα τον ίδιο. Πέρα από τα κείμενα σαν κι αυτό εδώ που κατά καιρούς δημοσιεύω στην ιστοσελίδα και την διαδικτυακή ραδιοφωνική εκπομπή που ξεκίνησε εχθές, το διάβασμα είναι από τα ενδιαφέροντα που σήκωσαν λάβαρο κι ανέλαβαν κυριαρχία στις ασχολίες της ημέρας μου. Όχι ότι πριν δεν κατείχε σημαντική θέση, αλλά αυτή την περίοδο έκανε την επανάστασή του κι ανέλαβε τα ηνία καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό

  «Η επιτυχία μπορεί να αποκλείσει τόσες δυνατότητες και ευκαιρίες όσες και η αποτυχία.» «Η φωτιά είναι η επανένωση της ύλης με το οξυγόνο. Έχοντας αυτό κατά νου, κάθε φλόγα, κάθε καύση, κάθε πυρπόληση μπορεί να θεωρηθεί σαν επανασύνδεση, σαν μια ευκαιρία για την εκδήλωση μιας χημικής χαράς. Καπνίζοντας ένα τσιγάρο είναι σαν να δίνουμε ένα τέλος σ' ένα μακροχρόνιο χωρισμό. Πυρπολώντας ένα αστυνομικό τμήμα είναι σαν να βοηθάμε στην παλινόστηση δισεκατομμυρίων ευτυχισμένων μορίων.» «“Έχω αποδείξει ότι οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα, και επομένως είναι λάθος να μιλούν για ρίζες”.» «Η δημιουργικότητα τρέφεται με δηλητήρια.» «“Συνεταιράκι, ξέρεις κάτι; Μπορείς να κουρδίσεις μια κιθάρα, αλλά δεν μπορείς να κουρδίσεις μια ξεκούρδιστη καρδιά”.» «Ένα βιβλίο δεν περιέχει την πραγματικότητα όπως κι ένα ρολόι δεν περιέχει το χρόνο. Ένα βιβλίο μπορεί να “μετρήσει” την επιλεγόμενη πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο που ένα ρολόι μετράει τον επιλεγόμενο χρόνο. Ένα βιβλίο μπορ