Θέλω να φτάσω τ' αστέρια

 

Θέλω να φτάσω τ' αστέρια. Κάθε χρόνο η ίδια ευχή και στο τέλος η ίδια απολογία: καλά είναι κι εδώ που φτάσαμε, ας ευχηθούμε για το επόμενο έτος, κάτι κερδίσαμε, κάτι χάσαμε, βγήκαμε και φέτος ζωντανοί. Καινούρια παλιά όνειρα, ξεχασμένες κι ασήμαντες χασούρες, κάποιος έφυγε, κάποιος έμεινε, κάποιος ήρθε, μαζευτήκαμε αρκετοί, τη βγάλαμε καθαρή, δεν πειράζει. Πάμε γι' άλλα.

Φέτος, όμως, θέλω να τα φτάσω. Και το ξέρω πως δεν αρκεί μονάχα να το λέω. Πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό. Να κάνω εκείνο το βήμα στο άγνωστο, που λέγαμε, θυμάσαι; Κάθε φορά το ίδιο λέμε.

Κι ύστερα ξεχνάμε να κλάψουμε, γιατί πρώτα απ' όλα ξεχνάμε για τι να κλάψουμε.

Οι ευχές δεν μετράνε φέτος, αν δεν πάρουν σάρκα και οστά. Αν δεν βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά και δεν απορυθμίσουμε τους χτύπους της καρδιάς. Να γίνουν τρελοί, ασυνάρτητοι, παράφοροι. Από φόβο, από έρωτα, από θλίψη. Ναι, κι από θλίψη. Όχι αναίτια θλίψη, χωρίς ρίζες, χωρίς μια ελπίδα να γκρεμίστηκε, χωρίς έναν τοίχο να υψώθηκε. Οι τοίχοι υψώνονται όταν γινόμαστε οι απόλυτοι εκπρόσωποι της ελευθερίας. Όταν δίνουμε μια γερή γροθιά στις δεύτερες σκέψεις. Όταν τα παίζουμε όλα για όλα ξέροντας πως δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Όταν παίζουμε τα ρέστα μας για μια βραδιά*.

Οι ευχές είναι άνοστες καραμέλες, φέτος. Τα λόγια, φέτος, είναι έπεα πτερόεντα αν δεν κοιτάξουμε το δικό μας τέρας στα μάτια.

Τα κούφια λόγια μυρίζουν μούχλα σαν πολυκαιρισμένα έπιπλα, είναι ξεφτισμένα σαν ρούχο που φοράμε μέσα στο σπίτι κι έχει γίνει δεύτερο σώμα μας, είναι αδύναμα σαν τις γροθιές ενός λιπόθυμου ανθρώπου.

Τα κούφια λόγια δεν υπάρχουν πια. Μας ζητούν οι πράξεις επιτακτικά. Ακόμη κι αν αποτύχουμε παταγωδώς. Τουλάχιστον, δε θα πούμε «το 'πα μα δεν το 'κανα»**.

Θανάσης Πάνου

*Από το τραγούδι Η φαντασία στην εξουσία σε στίχους του Πάνου Ηλιόπουλου και μουσική του Στέλιου Βαμβακάρη.

**Από το τραγούδι (Δε) Θέλω σε στίχους και μουσική του Κοσμά Λαμπίδη (Usurum).

Πίνακας: Vincent Van Gogh, Starry Night (1889)

Καλή χρονιά!