Για τον Παύλο

 

Ένας εκ των τριών Αγίων των Εξαρχείων. Μαζί με την Γώγου και τον Άσιμο. Ένας απ' αυτούς που ξεβόλεψαν κι ακόμη ξεβολεύουν τη συντηρητική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα από εκείνα τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ και που η ενήλικη πραγματικότητα δεν τους ταίριαζε. Ένας από εκείνους τους ευαίσθητους, τους αγνούς, τους ρομαντικούς που ενώ θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν επαναστάτες χωρίς αιτία, γι' αυτούς υπήρχε λόγος. Οι ερωτήσεις. Οι ερωτήσεις και οι ανύπαρκτες ή αντιφατικές απαντήσεις τους. Το μεγάλο μυστήριο της ζωής που άλλοτε σε γοητεύει κι άλλοτε σε τρελαίνει. Η ουσία της ζωής που ενώ κάποιες στιγμές πιστέψαμε πως την βρήκαμε, την ίδια στιγμή μας ξέφυγε και κρύφτηκε. Ένας απ' αυτούς που αναζητούσαν την ουσία της ζωής, χάνοντας παράλληλα την ζωή την ίδια.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες επί σελίδων εγκωμιαστικών σχολίων για τον Παύλο Σιδηρόπουλο. Θα μπορούσαμε, επίσης, να αναλωθούμε στην εξιστόρηση των βιογραφικών του στοιχείων, είτε αυτά αφορούν την δισκογραφία του ή τη ζωή του. Λίγο πολύ, όμως, ό,τι κι αν γράψουμε θα έχει ήδη ειπωθεί και μάλιστα δεκάδες φορές. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν ένας άνθρωπος αληθινός, καθαρός. Ήταν ο πρωτεργάτης της rock 'n' roll μουσικής στην Ελλάδα, μην επιδιώκοντας ποτέ να γίνει rock star. Ήταν ένας θαυμάσιος ποιητής που δεν εξέδωσε ποτέ τίποτα όσο ζούσε, ίσως γιατί δεν πίστεψε ποτέ σ' αυτό. Ήταν αφοσιωμένος στον Λόγο και στη Νότα, είτε αυτά ήταν μαζί είτε χώρια.

Πόσες φορές αλήθεια έχει παίξει ο δίσκος «Φλου» στα ηχεία στο διαμέρισμά μου στη Σαλονίκη; Πάρα πολλές φορές σίγουρα. Άλλες φορές με την ένταση χαμηλά κι άλλες με την ένταση στα ύψη. Άλλοτε ακούγοντάς τον με κατάνυξη κι άλλοτε με διάθεση ξεσπάσματος. Πόσες φορές έχω παίξει στην κιθάρα κι έχω τραγουδήσει το «Άντε... και καλή τύχη μάγκες», το «Στην Κ.», το «Εν κατακλείδι», το «Κρίμα το παιδί» και άλλα πολλά; Αμέτρητες.

Ψάχνω να βρω τις λέξεις για να πω τι ήταν για μένα ο Παύλος, αλλά δεν τις βρίσκω. Ίσως σ' ό,τι εκτιμάς κι αγαπάς με την καρδιά σου να μην υπάρχει η κατάλληλη σύνταξη των λέξεων για να το αποδείξεις, αλλά μόνο οι πράξεις. Για τον Παύλο είναι μουσική. Μόνο αυτό τον τρόπο βρίσκω να του στείλω εκεί μακριά την αγάπη μου. Με τα δικά του τραγούδια, τις δικές του λέξεις. Και την ποίηση. Τα υπέροχα «μακρινά αριστουργήματα» που αποτελούν σημαντική προσθήκη στην Ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης.

Αυτό το σημείωμα έχει ως στόχο ν' αγκαλιάσει τον Παύλο στο παρόν που πάντα βρίσκεται και να τον πάει ακόμη ένα βήμα παραπέρα. Όχι πως θα τον αφήσουμε ποτέ να φύγει από μέσα μας. Αλλά για να τον κρατήσουμε ακόμα πιο σφιχτά εδώ, στη μουσική και στη γραφή του σήμερα και του αύριο. Κι αν εκείνος αποφάσισε να φύγει τριάντα χρόνια πριν από τον μάταιο αυτό κόσμο, η μουσική και τα λόγια του δεν είχαν την ίδια άποψη κι αποφάσισαν να μείνουν πολύ περισσότερο. Παίρνοντας μαζί και τον δημιουργό τους με τα πάθη, τις αδυναμίες, αλλά και τις αλήθειες του. Ένας από τους «ξέμπαρκους Θεούς που χάσανε το πλοίο» της λήθης.

Σήμερα το βράδυ (18/12/2020) θ' ακούσουμε τα τραγούδια του, θα μοιραστούμε τις σκέψεις μας γι' αυτόν και θα γουστάρουμε με rock 'n' roll και όχι μόνο. Ένα μεγάλο αφιέρωμα σ' αυτό που υπήρξε και σ' αυτό που συνεχίζει να υπάρχει.

Όπως λέει κι ένας φίλος: Παύλο θα σ' ακούμε μέχρι να σε βρούμε.

Θανάσης Πάνου