Chinaski

Έχω ένα δρόμο, μα δεν ξέρω που βγάζει, μια ίσια γραμμή σ' ένα βρώμικο χάρτη και στροβιλίζομαι απ' τη μια άκρη στην άλλη μ' ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι. Γιάννης Αγγελάκας   Θέλω να γράψω ένα κείμενο με αυτόν τον τίτλο. Δεν γνωρίζω τον λόγο, όπως δεν γνωρίζω και τίποτα άλλο με σιγουριά. Μάλλον γιατί το κίτρινο είναι το χρώμα της ατονίας, της ραθυμίας. Αλλά απ' την άλλη είναι και το χρώμα του ήλιου. Ή μήπως ο ήλιος είναι χρυσός; Τα κορίτσια σημαίνουν πάντα έρωτας. Και ο δρόμος έχει τη γοητεία της πορείας, του άγνωστου προορισμού.   Σ' εκείνο τον δρόμο, λοιπόν, δεν γίνονται συνταρακτικά πράγματα. Θα μπορούσε αλλιώς να λέγεται ο μελαγχολικός δρόμος του έρωτα . Αλλά αυτός ο τίτλος παραπέμπει σε κάτι πολύ κλισέ και δεν μ' αρέσει. Προτιμώ να φαντάζομαι κίτρινα κορίτσια να διασχίζουν μπογιατισμένα, καλοντυμένα μια μεγάλη λεωφόρο, με τσάντες γεμάτες ψώνια στα χέρια ή άλλα χέρια μέσα στα δικά τους, κουρεμένων αγοριών με ακριβά ρούχα και φθηνά αισθήματα.  

Σπάει τους τοίχους του δέρματος σκάβει έναν λάκκο ανοίγει το στόμα σαν κάδο σκουπιδιών και πετάει μέσα όλο το χώμα κοιτάζει από ψηλά το βάθος της αβύσσου με μια σκληρή θλίψη που τον τυφλώνει ξαφνικά μ' ένα γέλιο που σκοτώνει τον διάβολο τον σπρώχνει δήθεν άθελά του μέσα στο τίποτα οι φωνές και τα γέλια τραντάζουν τη γη κι αυτή καταπίνει όλες τις φλυαρίες και τους βερμπαλισμούς κι απλώνει μια ιλιγγιώδης σιωπή κι ένα σκοτάδι που τρυπάει τα γόνατα των ήδη μαραμένων ονείρων κι ενώνει τα στόματα με τη “χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες”* κι επί αιώνες τη βιβλιοθήκη των νεκρών. Θανάσης Πάνου * Από τον Σαμπάχ του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Για όλους υπάρχει ένας τόπος ένα τετραγωνικό μέτρο γης για να φυτέψουμε τ' άστρα μια πλαγιά να κατρακυλήσουν οι στάχτες απ' αυτά που κάποιος έκαψε έπλασε μ' αυτά κάτι σκοτεινά πλάσματα με κόκκινα μάτια που έχουν στο στήθος τ' αριστερό μια τρύπα και κρατώντας από ένα μαραμένο λουλούδι στο κάθε χέρι το ένα πυροβολεί το μυαλό με μια αρχαία δυσωδία που σε μεθάει σαν τη βενζίνη και τ' άλλο σημαδεύει την καρδιά δεν την αφήνει να χτυπήσει δυνατά μη τυχόν ελευθερωθεί με κοιτάζει τρομαγμένη κι ύστερα σκύβει αργά καθώς βλέπει τα δάκρυα που χαράζουν τα μάγουλά μου και πέφτουν σαν πετραδάκια πάνω στο πληγωμένο σώμα της ελευθερίας. Θανάσης Πάνου Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του δίσκου του Παύλου Παυλίδη & b-movies Στον διπλανό ουρανό.

«Οι ερωτευμένοι», είχε αρχίσει να λέει, χωρίς να έχει απόλυτη συνείδηση των λόγων του, αιφνιδιάζοντας και φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, «έχουν μια βαθιά επιθυμία και τάση να καταστρέψουν τα στοιχεία αυτά ακριβώς του συντρόφου τους με τα οποία είναι περισσότερο απ’ όλα ερωτευμένοι. Επειδή αυτά είναι που τους πονάνε, τους κάνουν να νιώθουν ανίσχυροι και εξαρτημένοι από το αντικείμενο του πόθου τους, αυτά τους καταδυναστεύουν, και τα’ αγαπάνε τόσο που στο τέλος τα μισούν! Εάν δεν τα μισούσαν, εάν δεν ήθελαν και δεν προσπαθούσαν να τα καταστρέψουν – τότε αυτό θα σήμαινε απλούστατα ότι συναινούν και αποδέχονται τη δική τους καταστροφή. Ότι συμπράττουν σ’ αυτήν. Γιατί κι εκείνος που τον έχουν ερωτευτεί κι εκείνος που είναι ερωτευμένος είναι πιασμένοι σε μια θανάσιμη παγίδα – αυτό είναι έρωτας, αυτό είναι οτιδήποτε σπρώχνει το Εγώ στην υποδούλωσή του, στη μεθυστική ασάφεια των ορίων του. Αυτός δεν είναι ο ορισμός του έρωτα; Η διάλυση δύο διαφορετικών Εγώ, η

     Μια όμορφη μέρα ξημέρωνε στο ορεινό χωριό που ζούσε ο Φ. Ο ήλιος ανέβαινε ζεστός πάνω από τα βουνά, σαν το βλοσυρό μάτι μιας άγνωστης δύναμης που καθόριζε τα πάντα. Ίσως αυτό να τον ξύπνησε, καθώς οι ακτίνες τρύπωναν ανενόχλητες μέσα από το παράθυρο και τις χαραμάδες της κουρτίνας κι έκαναν τα μάτια του Φ. να ανοίξουν απότομα. Ένιωσε μια πρωτόγνωρη ζεστασιά μέσα στα στήθια του και μια γαλήνη να απλώνεται παντού γύρω του σαν την άμμο που σκεπάζει την έρημο.   Σηκώθηκε από το κρεβάτι μένοντας κι ο ίδιος έκπληκτος με την ηρεμία των κινήσεών του. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο και τράβηξε τις κουρτίνες. Ένας καταγάλανος ουρανός κι ένας ήλιος σαν χρυσή φλόγα ξετυλίγονταν μπροστά του. Η πρωινή δροσιά και υγρασία σκέπαζαν τη χλόη των απέραντων πεδιάδων του χωριού σαν ζάχαρη άχνη. Πλύθηκε, ντύθηκε, σουλουπώθηκε, έφτιαξε καφέ και έκατσε να τον απολαύσει στο τραπεζάκι που είχε κοντά στο παράθυρο. Εκεί συνήθως διάβαζε τα βράδια, όταν έπεφτε ο ήλιος, μ' ένα λαμπατέρ να φωτίζ

Άλλος γυρεύει βάλσαμο κι άλλος πληγή, είν' οι αλήθειες όσοι οι άνθρωποι στη γη. Άλκης Αλκαίος   Η αλήθεια είναι πως μισώ τις ταμπέλες στην τέχνη. Οι ταμπέλες είναι λέξεις και οι λέξεις παρεξηγούνται. Το να τεμαχίζεις μια τέχνη σε κατηγορίες είναι ήδη μια ήττα της ουσίας της. Δεν υπάρχει καλό ή κακό στην τέχνη, δεν υπάρχει όμορφο ή άσχημο, δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Εν γένει, η αντικειμενικότητα είναι η πιο ήπια υποκειμενικότητά μας. Ό,τι πιστεύουμε εμείς δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι λάθος και θα πρέπει και αυτοί να πιστέψουν το ίδιο. Η αλήθεια δεν είναι απόλυτη. Είναι μια σαλάτα φτιαγμένη από ό,τι αγγίζουμε, βλέπουμε και νιώθουμε γύρω μας. Και όχι μόνο. Απ' ό,τι υπάρχει γενικότερα στο σύμπαν.   Στο παρελθόν αρκετοί ήταν αυτοί που με έβλεπαν με μισό μάτι για τα γούστα μου κυρίως στην μουσική. Θυμάμαι ολόκληρα σκηνικά που είχαν σκοπό να με πικάρουν με διόλου καλές προθέσεις. Άνθρωποι που με είπαν κουλτουριάρη με ειρωνικό ύφος μπροστά στα μάτια μου κάνο

Δεν μπορώ να μιλήσω για κάτι άλλο, παρά μόνο για μια πόλη που καίγεται. Μπορεί να είναι και προϊόν της φαντασίας μου. Η αλήθεια είναι μια άνεργη πόρνη, ένας εργάτης χωρίς αφεντικό. Δεν ξέρω γιατί σας το λέω αυτό, δεν έχει κανένα νόημα. Κάποια στιγμή πρέπει να ζήσουμε. Κάποια στιγμή πρέπει να σε φιλήσω. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να πεθάνω: να μη ζήσω καθόλου. Ζωή και θάνατος: δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο, κάτι σαν τους ερωτευμένους. Μόνο που οι ερωτευμένοι δεν ανήκουν στη γη. Έφαγα κάτι μπισκότα που ήταν μπαγιάτικα και πέταξα όσα έμειναν στις γάτες από θυμό. Τα μάτια τους πλημμύρισαν ευγνωμοσύνη κι ύστερα με παράτησαν κι έφυγαν. Από δω και πέρα θα τυλίγω ένα ένα τα κομμάτια μου και θα τα στέλνω σε αγνώστους. Τα μάτια μου οπωσδήποτε θα τα δώσω σ' έναν ταξιδευτή για να κοιμάμαι τα βράδια ήσυχος. Αύριο τέτοια ώρα θα σε περιμένω. Πρέπει να αποφασίσω τελικά αν θα φορέσω την ελπίδα. Μπορεί να μου δώσεις εσύ τη ζακέτα σου κι ύστερα ένα ένα τα ρούχα σου

  Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στην πορεία μας που αποτελούν κομβικά σημεία γι' αυτήν. Άνθρωποι που, πολλές φορές χωρίς να τους γνωρίζουμε προσωπικά μόνο και μόνο παρακολουθώντας το έργο τους, μας έδειξαν τον δρόμο για την εξέλιξή μας, για κάτι που μελλοντικά θα γινόταν το πάθος μας, η αναπνοή μας, η αγάπη μας, η ίδια μας η ζωή. Δύο είναι οι μεγάλες μου αγάπες: η μουσική και τα βιβλία. Για τη μουσική έχω μιλήσει ήδη. Ήρθε η ώρα να μιλήσω για τον κόσμο των βιβλίων.   Όπως λέει ένας αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος “αγαπημένος μου συγγραφέας είναι εκείνος που με κάνει κι εμένα να γράφω [...] που με ξεσηκώνει, με εξωθεί, με υποχρεώνει να τον μιμηθώ -από ζήλια ίσως; Δεν έχει σημασία. Αρκεί που διαβάζοντάς τον, αυξάνει η όρεξή μου για γράψιμο.”Αυτό ακριβώς είναι για μένα ο Αύγουστος Κορτώ.   Η αρχή έγινε με το  Επειδή είναι η καρδιά μου και μετά ακολούθησαν όσα κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία. Η αναφορά του, με αυτή την γλαφυρή και εντυπωσιακά οργανωμένη α

     Μερικοί άνθρωποι θέλουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα στη ζωή μας. Είτε στους τρόπους μας, είτε στη συμπεριφορά μας, είτε μέσα μας βαθιά να εξοβελίσουμε κάποιες εμμονές. Μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας και να αποχαιρετίσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, παλεύουμε να αλλάξουμε. Ίσως να τα παρατάμε κάπου προς το τέλος. Εκεί που καταλαβαίνουμε ότι οποιαδήποτε αλλαγή είναι μάταιη. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της ολιγόχρονης ζωής μας δίνουμε αόριστες υποσχέσεις αλλαγής. “Από Δευτέρα κόβω το τσιγάρο”, “Πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσω δίαιτα” και άλλα τέτοια παρόμοια μηρυκάζουμε άοκνα. Το θέμα είναι: πώς αλλάζουμε τελικά; Γιατί να αλλάξουμε; Μήπως αυτό που θέλουμε να αλλάξουμε μας κάνει μοναδικούς; Και τελικά, αλλάζουν οι άνθρωποι;   Δεν ξέρω αν αλλάζουν οι άνθρωποι. Δεν έχω πείρα, δεν έχω κάνει απολογισμούς. Απλά αναρωτιέμαι μήπως η προσπάθεια να αλλάξουμε είναι αυτή που τελικά μας αλλάζει σε κάτι που ποτέ μας δεν είχαμε φανταστεί ότι θα φτάναμε. Με λίγα λόγια μήπως αυτή η προσπάθεια αλλαγή

Σήμερα θάψαμε τον έρωτα μια κοπέλα βαμμένη θά 'λεγες με τσιμέντο τον πήρε φωτογραφία την ώρα που κατεβάζαμε το φέρετρο στο λάκκο. Ήρθαν τα καταραμένα χειρόγραφα κι οι χαμένοι άνθρωποι των ουρανών και πέταξαν όλοι μια χούφτα χώμα και δάκρυα καυτά βαθούλωναν το ξύλινο κουτί. Ευτυχώς που εμείς ακόμα έχουμε το χέρι στη καρδιά μας. Θανάσης Πάνου

Ίσως να φτάνει μόνο αυτό μια ματιά, μια βραδιά σ' ένα ταξίδι μακρινό Παύλος Παυλίδης Έτρεχα φρενιασμένα σε κάτι στενά που δεν γνώριζα ένιωθα την κάννη του περίστροφου να με σημαδεύει από μερικά μέτρα μακριά η πρώτη σφαίρα ήταν άστοχη κάτι σαν προειδοποίηση στα πόδια μου ένιωθα σουβλιές είχα καιρό να τρέξω αλλά δεν ήθελα να πεθάνω τουλάχιστον όχι έτσι κι ας ήταν γοητευτικό για τους ποιητές ποτέ δε σκέφτηκα τι πραγματικά θέλω μόνο έτρεχα ή ξάπλωνα σε καναπέδες που είχαν πάρει το σχήμα μου. Είχα φάει σφαίρες μία στο κεφάλι ξυστά που με άφησε αναίσθητο μόνο για δύο χρόνια μία στο πόδι από τότε δεν περπατάω κανονικά και μία στη μέση που ακόμα με πετάει συχνά στο πάτωμα σε στάση προσευχής και με κάνει να ουρλιάζω όλη νύχτα μέχρι να με πάρει ο ύπνος εξουθενωμένο κανένας ήρωας δεν κατάφερε να τη βγάλει. Συνέχισα να τρέχω φρενιασμένα κάτω από ένα φεγγάρι που έφεγγε σαν ήλιος. Δεν κατάλαβα πού, πώς και πότ

Σκεφτόμουν εδώ καιρό να γράψω αυτό το άρθρο. Το πάθος μου για τη μουσική και τους δίσκους είναι γνωστό, ειδικά στους δικούς μου ανθρώπους. Είναι κάτι σαν την αγορά βιβλίων. Από ένα σημείο και μετά γίνεται εθισμός. Έτσι, λοιπόν ήτανε να μη γίνει η αρχή με τον πρώτο δίσκο που πήγα σε μαγαζί και τον αγόρασα. Χάζευα σε ένα γνωστό κατάστημα τα λίγα cd που είχε και το συγκεκριμένο ήθελα να το πάρω. Και τώρα πια δε χωράνε στη δισκοθήκη μου... Και επειδή οι άνθρωποι μας αρέσει να μιλάμε για τις αδυναμίες μας, έτσι κι εγώ θα σας εξομολογηθώ τους 13 αγαπημένους μου δίσκους. Θέλω να επισημάνω ότι είναι απλά η προσωπική μου εκτίμηση. Είναι οι εργασίες των αγαπημένων μου τραγουδοποιών που μου “μίλησαν” περισσότερο. Δε σημαίνει ότι οι άλλοι δίσκοι είναι κατώτεροι. Δεν επιχειρώ να κάνω κριτική και ούτε θέλω ποτέ μου να κάνω. Ο κάθε άνθρωπος έχει μια προσωπική αισθητική και κρίνει για τον εαυτό του τι είναι ωραίο και τι δεν του αρέσει. Ειδικά στην τέχνη δεν υπάρχει “καλός” και “κακός”. Υπάρχε

Άφησέ με να περάσω όλη τη νύχτα να κοιμηθώ μέσα σου. Θ' αφήσω απέξω τις αποσκευές με τ' άλογα. Θα βάλω τα παπούτσια μου έξω από τις πόρτες και στο σπίτι θα φέρω με μοναδικό φόρεμα τον εαυτό μου και το γυμνό μου σώμα. Θα κοιμηθώ ελαφριά Και σιωπηλά θα φύγω. Οι αντίπαλοι θα διαλέξουν τον δρόμο μου. μετάφραση: Αγγελική Δημουλή από το βιβλίο Ανθολογία Νέων Σλοβένων Ποιητών που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν σε μετάφραση Αγγελικής Δημουλή

Αλλάζω τη ρουτίνα γυρίζω τις σελίδες τριγυρνάω στον κόσμο τον δικό σου τον δικό μου φτιάχνω καινούριους αυτοκτονώ τα πρωινά για να αναστηθώ τα βράδια πριν κλείσουν τα βλέφαρα καρφώνω το βλέμμα σε κάτι μοναδικό και περιμένω το θαύμα μα τα όνειρα μου φέρνουν πάλι το παρελθόν ή το μέλλον δεν ξέρω τι να πιστέψω και δε βρίσκω μέρος ν' ακουμπήσω το στόμα μου τα χέρια μου τα κρέμασα στο μπαλκόνι για να χλωμιάσουν παραγγέλνω τροφή από τον άλλο κόσμο και βλέπω δάκρυα να φυτρώνουν και αναμνήσεις που κι αυτά σιγά σιγά μ' εγκαταλείπουν χρόνος είναι οι στιγμές που σκοτώνεις μέχρι να βρεις την αιωνιότητα η ζωή είναι χρόνος ο έρωτας είναι αιωνιότητα η στιγμή είναι μια αλήθεια κι ένα ψέμα που τα σκεπάζει ο εαυτός με το σεντόνι της συνείδησης τουλάχιστον πες μου: πόσο βαθύ μπορεί να γίνει το σκοτάδι; Θανάσης Πάνου

1. Νιώθω πως ό,τι και να γράψω κάποιος το έχει πει. Όλες οι λέξεις που κατεβαίνουν τρέχοντας την πλαγιά, ξέρω ότι κάποτε θα σκοντάψουν και θα με πληγώσουν. Θα πάρουν εκδίκηση μέσα από τις λέξεις των άλλων. Καθώς σκέφτομαι ότι δε μπορώ να γράψω , συνειδητοποιώ ότι κάτι έχω κάνει. Όταν δε μπορείς να γράψεις, γράψε γι' αυτό. Μπορεί αύριο να γράψεις ένα βιβλίο. 2. Αναρωτιέμαι (αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιώ πολλές φορές τελευταία) τι νόημα έχει να ψάχνεις νοήματα όταν η ζωή η ίδια δεν έχει κανένα νόημα. Κι αναρωτιέμαι (άλλη μία φορά) γιατί γράφω ποιήματα. Μάλλον για να πλησιάζω τον θάνατο ή τέλος πάντων γιατί κάπως πρέπει να ερωτεύεσαι. 3. Κάποιος μπορεί να μας αλλάξει; ή κάτι ένα βιβλίο μια λέξη; Και γιατί να μας αλλάξει; Δεν υπάρχει άλλος σαν εμένα ούτε σαν εσένα. Πρέπει να εφεύρω καινούρια λάθη δε μου φτάνουν αυτά που έχω. Ούτε εγώ μου φτάνω πια. Πρέπει να εφεύρω καινούρια πάθη. 4. Τελικά υπά

      Αυτό είναι το ωραίο στη ζωή. Μπορεί τα καλύτερα να σου έρθουν από την πιο σκοτεινή γωνιά, όπου δεν έτυχε να κοιτάξεις ποτέ. G.S.   Για να είμαι ειλικρινής, όταν το αγόρασα ο όγκος του με τρόμαζε. Όχι από θέμα βαρεμάρας ή κόπωσης του να διαβάσω ένα πολυσέλιδο βιβλίο, αλλά η πλοκή του. Το “τι θα έχει μέσα”. Σ' ένα μεγάλο βιβλίο σε τρομάζει το περιττό, ο βερμπαλισμός και η άδεια υπόθεση που πιθανώς να έχει. Πόσω μάλλον όταν δεν γνωρίζεις τον συγγραφέα και δεν έχεις ακουστά τον τίτλο. Το ρισκάρεις και το αγοράζεις όταν το οπισθόφυλλο και ο τίτλος σε γεμίζουν, σου ανάβουν κάτι ή σου κλείνουν το μάτι. Αυτή είναι και η μαγεία των βιβλίων και η αρρώστια των βιβλιοφάγων.   Την Goliarda Sapienza δεν την ήξερα, λοιπόν, και την “τέχνη της χαράς” δεν την είχα καν ακουστά.  Έτυχε σε μία απ' τις συχνές περιπλανήσεις μου σ' ένα βιβλιοπωλείο να το δω σε ένα ράφι γυρισμένο να με κοιτάζει και με μία εντυπωσιακή προσφορά στην τιμή. Ήταν το μοναδικό αντίτυπο. Το αγόρασα, α

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένας κατεστραμμένος άνθρωπος. Κάθε πρωί που ξύπναγε ονειρευόταν τον θάνατό του. Ήθελε να είναι απλός, αλλά γοητευτικός. Τι πιο σαγηνευτικό από την απλότητα των πραγμάτων;! Δεν ήθελε να αργήσει πολύ. Εκεί γύρω στα 27-28 θα φώναζε τον χάρο να τον πάρει. Από το μυαλό του περνούσαν διάφορες ιδέες. Να πέσει ξερός σ' ένα άδειο μπαρ μια πρωινή ώρα εξαντλημένος από το μεθύσι και τη ζωή. Να τον βρουν νεκρό σ' ένα κρύο πεζοδρόμιο από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Κι ύστερα οι άνθρωποι θα τον μάζευαν από το πεζοδρόμιο θα καθάριζαν τα απομεινάρια και θα συνέχιζαν τις ζωές τους. Θα τον θυμούνται όμως για πάντα. Αυτό ήθελε. Όμως αυτό δεν είναι εύκολο. Γι'αυτό και κάθε βράδυ κλεινόταν στο σπίτι του και έγραφε ποιήματα. Καμιά δεκαριά ποιήματα κάθε βράδυ που θα του διασφάλιζαν την υστεροφημία. Τα χαρτιά και τα βιβλία, στο σπίτι του, ήταν άφθονα. Μία μικρή γκαρσονιέρα 10 λεπτά από το κέντρο της πόλης. Τα φώτα ήταν πάντοτε ανοιχτά. Τα απογεύματα έβγαι

Μίλησαν πολύ για πολλά πράγματα και πολλά λόγια φωνάζοντας για ένα κενό που δεν το πίστευαν. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό απ' το να σέβεσαι τη μοναξιά. Όλοι μοναξιές που χοροπηδούν στο σύμπαν σ' ένα όλον που δεν δέχεται τίποτα πέρα από τη σιωπή. Καταφέρνουμε που και που να ενώσουμε τις γραμμές μας με παράξενα σχήματα που αφήνουν ένα πάλλευκο κέντρο για την ηρεμία της συνείδησης και ζωγραφίζουμε με ξυλομπογιές σαν παιδιά με ελαφριά μικρά χέρια που τραγουδούν. Σε περιμένω λοιπόν απόψε να ενώσουμε τις μοναξιές μας. Αν και βρέχει μην πάρεις ομπρέλα: ο ήλιος με τα σύννεφα γεννούν ξυλομπογιές και εμπνεύσεις σχημάτων και τις πετούν σ' εκείνο το κέντρο που μοιάζει με την καρδιά του κόσμου. Θανάσης Πάνου

Όλοι κάποια στιγμή χάσαμε τον εαυτό μας. Όχι τον έλεγχο. Τον εαυτό μας. Νιώσαμε να φεύγουν τα τούβλα και τα σίδερα από την κατασκευή μας που θεωρούσαμε γερή και ριζωμένη με το χώμα της ύπαρξης. Χάσαμε όλο το πνευματικό μας υπόβαθρο, το κεφάλι μας άρχισε να βουίζει και να αδειάζει. Οι αγάπες και οι συγκινήσεις έγιναν ράθυμες στιγμές σ' έναν βίο που φάνταζε χαμένος για λίγο. Να φταίνε τα θεμέλια; Οι συγκρούσεις; Οι επιθυμίες; Τα απωθημένα; Το σύμπαν; Δεν γνωρίζω, δεν είμαι ψυχολόγος. Ένας απλός παρατηρητής θα έλεγα πως είμαι, όπως όλοι μας. Και όπως όλοι κάνουμε δίνω κι εγώ επιπόλαιες και βιαστικές απαντήσεις σε θέματα που φοβάμαι να αναλύσω και να αναμετρηθώ με το σινάφι τους. Αλλά δεν μπορεί να γίνεται για πάντα αυτό. Κάποια στιγμή πρέπει να ρωτήσεις τη σιωπή. Είναι συμπαθητική και γοητευτική αν της πιάσεις κουβέντα. Φταίμε εμείς που τις βάλαμε από την αρχή ένα τοίχος, ένα άκυρο όντας σίγουρη ότι τίποτα δεν έχεις να μας προσφέρει. “Με τον διάλογο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου”

-Ούτε ένα τέλος, φώναξε. Ούτε ένα τέλος δε μπορώ να βρω. -Μα το τέλος είναι πάντα το ίδιο, της είπα. Πάντα κάποιος πεθαίνει. Και στο τέλος πεθαίνουμε όλοι. -Ναι αλλά εγώ θέλω κάτι πριν απ' αυτό. -Άρα δε θες το τέλος. -Πάντα κάτι γίνεται που ζει λίγο παραπάνω από εμάς και καθορίζει το τέλος. -Τίποτα δε ζει παραπάνω από εμάς. Μόνο κάτι που γεννιέται από εμάς. Κι αυτό παύει να είναι ιδιοκτησία μας. -Άρα ψάχνω αυτό που θα μας αφήσει ήσυχους να πεθάνουμε. -Αν μας άφηναν ήσυχους να πεθάνουμε δε θα 'χαμε γεννηθεί καν. -Κάτι που να μας εκτοξεύει, γαμώτο. Κάτι που μας προκαλεί έκσταση. Ήταν πολύ θυμωμένη. -Ο έρωτας. -Δεν είναι τα πάντα ο έρωτας. -Όχι, αλλά τα πάντα είναι έρωτας. -Καλά λέμε ότι εσείς οι άντρες το μυαλό το έχετε στο κάτω κεφάλι. -Όλοι εκεί το έχουμε, ανάμεσα στα σκέλια, αλλά φοβόμαστε τον εαυτό μας. -Βοήθα με να βρω το τέλος. -Το ξέρεις το τέλος. Απλά το φοβίζεις με τις φωνές που βάζεις. -Αμάν! Όλα φόβος και έρωτας. -Ακριβώς! Όλα ε

Φεύγουν έτσι γρήγορα οι νύχτες οι μέρες τα χρόνια οι αιώνες περνάμε τον καιρό μας ζητιανεύοντας λίγη χαρά που μας κουράζει κι ύστερα κλαίμε γιατί οι αυλές αδειάζουν απότομα και χάνουμε όσες ευκαιρίες είχαμε έμειναν να μας παρηγορούν τα χαρούμενα αστέρια που χοροπηδούν στον ουρανό σαν αυτά του Κέρουακ και κατεβαίνουν σαν αστραπές στα άδεια μας σπίτια σκορπώντας διαμαντένιες μνήμες που θα μείνουν στις άδειες μας αυλές στους κρύους χειμώνες και στα ζεστά καλοκαίρια και θα ξεθωριάζουν αργά σαν τα σώματα των ανθρώπων που τις γεύτηκαν και θα μας φιλούν γλυκά τις νύχτες της σιωπής και της μελαγχολίας της απέραντης αιωνιότητας και του θανάτου. Θανάσης Πάνου