Ούτε ένα τέλος δε μπορώ να βρω

-Ούτε ένα τέλος, φώναξε. Ούτε ένα τέλος δε μπορώ να βρω.

-Μα το τέλος είναι πάντα το ίδιο, της είπα. Πάντα κάποιος πεθαίνει. Και στο τέλος πεθαίνουμε όλοι.

-Ναι αλλά εγώ θέλω κάτι πριν απ' αυτό.

-Άρα δε θες το τέλος.

-Πάντα κάτι γίνεται που ζει λίγο παραπάνω από εμάς και καθορίζει το τέλος.

-Τίποτα δε ζει παραπάνω από εμάς. Μόνο κάτι που γεννιέται από εμάς. Κι αυτό παύει να είναι ιδιοκτησία μας.

-Άρα ψάχνω αυτό που θα μας αφήσει ήσυχους να πεθάνουμε.

-Αν μας άφηναν ήσυχους να πεθάνουμε δε θα 'χαμε γεννηθεί καν.

-Κάτι που να μας εκτοξεύει, γαμώτο. Κάτι που μας προκαλεί έκσταση. Ήταν πολύ θυμωμένη.

-Ο έρωτας.

-Δεν είναι τα πάντα ο έρωτας.

-Όχι, αλλά τα πάντα είναι έρωτας.

-Καλά λέμε ότι εσείς οι άντρες το μυαλό το έχετε στο κάτω κεφάλι.

-Όλοι εκεί το έχουμε, ανάμεσα στα σκέλια, αλλά φοβόμαστε τον εαυτό μας.

-Βοήθα με να βρω το τέλος.

-Το ξέρεις το τέλος. Απλά το φοβίζεις με τις φωνές που βάζεις.

-Αμάν! Όλα φόβος και έρωτας.

-Ακριβώς! Όλα είναι φόβος και έρωτας.

-Δεν είναι αντιφατικό αυτό;

-Αντίφαση: η μόνη λέξη που ερμηνεύει απόλυτα την ζωή και τον κόσμο.

-Σε παρακαλώ, βοήθα με να βρω το τέλος.

-Κλάψε. Κάνει καλό. Καθαρίζει τα πνευμόνια και το μυαλό. Σε ξεκουράζει και σε κουράζει ταυτόχρονα. Ύστερα κοιμήσου και θα βρεις το τέλος. Στον πρωινό χρυσαφένιο ήλιο. Και στο νυχτερινό ολόγιομο μεταξένιο φεγγάρι.

Θανάσης Πάνου