Όλοι χάσαμε κάποια στιγμή τη μπάλα

Όλοι κάποια στιγμή χάσαμε τον εαυτό μας. Όχι τον έλεγχο. Τον εαυτό μας. Νιώσαμε να φεύγουν τα τούβλα και τα σίδερα από την κατασκευή μας που θεωρούσαμε γερή και ριζωμένη με το χώμα της ύπαρξης. Χάσαμε όλο το πνευματικό μας υπόβαθρο, το κεφάλι μας άρχισε να βουίζει και να αδειάζει. Οι αγάπες και οι συγκινήσεις έγιναν ράθυμες στιγμές σ' έναν βίο που φάνταζε χαμένος για λίγο.

Να φταίνε τα θεμέλια; Οι συγκρούσεις; Οι επιθυμίες; Τα απωθημένα; Το σύμπαν; Δεν γνωρίζω, δεν είμαι ψυχολόγος. Ένας απλός παρατηρητής θα έλεγα πως είμαι, όπως όλοι μας. Και όπως όλοι κάνουμε δίνω κι εγώ επιπόλαιες και βιαστικές απαντήσεις σε θέματα που φοβάμαι να αναλύσω και να αναμετρηθώ με το σινάφι τους. Αλλά δεν μπορεί να γίνεται για πάντα αυτό. Κάποια στιγμή πρέπει να ρωτήσεις τη σιωπή. Είναι συμπαθητική και γοητευτική αν της πιάσεις κουβέντα. Φταίμε εμείς που τις βάλαμε από την αρχή ένα τοίχος, ένα άκυρο όντας σίγουρη ότι τίποτα δεν έχεις να μας προσφέρει. “Με τον διάλογο ανακαλύπτεις τον εαυτό σου”, μας έλεγαν στο σχολείο. Λάθος. Με τον διάλογο προβάλεις, επιδεικνύεις τον εαυτό σου. Ή υποκρίνεσαι πως είσαι κάποιος άλλος, γιατί φοβάσαι να ταράζεις τα νερά. Κι έχεις εν μέρει δίκιο.

Όλοι, λοιπόν, χάσαμε κάποια στιγμή την μπάλα. Δεν είναι κακό. Είναι μες στο παιχνίδι κι αυτό. Άμα δεν χάσεις, άμα δεν κάνεις λάθη, άμα δεν ξεφτιλιστείς, άμα δεν φιλήσεις στο στόμα τον θάνατο με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο, τότε ποτέ δε θα μάθεις να ζεις. Οι άνθρωποι τα λάθη τους συζητάνε. Τις τρέλες τους, τις αναποδιές τους και τα σκοτεινά βάθη που τους έστειλε η μοίρα. Όχι ότι αυτοί δεν είχαν καμία ευθύνη, αλλά η μοίρα μοιάζει να είναι κάτι έξω από μας, κάτι τρίτο, κάποιος άλλος. Ένα χαρμόσυνο γεγονός απλά θα το αναφέρεις. Τις μαλακίες όμως θα τις σχολιάσεις μέχρι τα μπούνια. Και θα γελάσεις μαζί τους με ένα γέλιο πιο ωραίο από αυτό της χαράς. Θα γελάσεις με το πιο όμορφο γέλιο που διαθέτεις.

Μέσα σε όλα αυτά όμως φτάνει μερικές φορές μια στιγμή, μια περίοδος που νιώθεις ότι είσαι ένα κινητό και άψυχο σώμα. Κάποιοι προσπαθούν μέσα στη χαύνωσή τους να βρουν τη δύναμη και τα κότσια να σηκωθούν μαζί με τα φτερά τους και να ψάξουν για τη θάλασσα, να τα ξεπλύνουν και να συνεχίσουν να πετούν. Κάποιοι άλλοι προτιμούν να μένουν έτσι νεκροί και ανύπαρκτοι μπροστά στο μάτι του Θεού, όπως θα έλεγε και ο Μπολάνιο, και να συνεχίσουν να υπηρετούν μια προκαθορισμένη πορεία ικανοποιώντας τους άλλους.

Το θέμα είναι να βρεις την κατάλληλη συνταγή που επαναφέρει τα αστέρια πάνω από το κεφάλι σου. Κάθε φορά πρέπει να βρίσκεις και τα σωστά υλικά. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο. Κανείς δεν στο επέβαλλε. Μαγκιά είναι να προσπαθείς να γίνεις αυτό που ονειρεύεσαι κι αργά ή γρήγορα η ζωή θα σου φέρει αυτό που σου ταιριάζει.

Υ.Γ. Αυτά στα γράφει ένας τύπος που χάνει τον εαυτό του πολύ συχνά και προσπαθεί απεγνωσμένα κάθε φορά να βρει τα κότσια να διώξει τα σύννεφα που αφήνει να τον μαστιγώνουν ασταμάτητα.

Θανάσης Πάνου