Οι άδειες αυλές

Φεύγουν έτσι γρήγορα οι νύχτες

οι μέρες τα χρόνια οι αιώνες

περνάμε τον καιρό μας

ζητιανεύοντας λίγη χαρά

που μας κουράζει

κι ύστερα κλαίμε

γιατί οι αυλές αδειάζουν απότομα

και χάνουμε όσες ευκαιρίες είχαμε

έμειναν να μας παρηγορούν

τα χαρούμενα αστέρια

που χοροπηδούν στον ουρανό

σαν αυτά του Κέρουακ

και κατεβαίνουν σαν αστραπές

στα άδεια μας σπίτια

σκορπώντας διαμαντένιες μνήμες

που θα μείνουν

στις άδειες μας αυλές

στους κρύους χειμώνες

και στα ζεστά καλοκαίρια

και θα ξεθωριάζουν αργά

σαν τα σώματα των ανθρώπων

που τις γεύτηκαν

και θα μας φιλούν γλυκά

τις νύχτες της σιωπής και της μελαγχολίας

της απέραντης αιωνιότητας

και του θανάτου.

Θανάσης Πάνου