Ανάσκελα

Πάνω στα βαθιά αστέρια

είχα στραμμένο το βλέμμα

καλοκαιρινά και ζεστά

με πλένανε

απ’ τις λακκούβες της μέρας

κι απ’ τα σύννεφα που με πλακώσανε

κάποια στιγμή

που δεν θυμάμαι πια.

Τα ρώτησα για την πίκρα της ζωής

και μου απάντησαν

πως «έτσι είναι αυτά»

και πως ο ήλιος θα γίνεται

πάντα κόκκινος

όταν πέφτει πίσω απ’ τα βουνά

και μας βαριέται το φως

και οι ευκαιρίες του

που πετάει στις χωματερές

και στις βρώμικες θάλασσες

ένα ανεκπλήρωτος έρωτας

ένα χέρι που δεν έπιασες

μια αγκαλιά που δεν πήρες

ένα φιλί που δεν έδωσες.

Οι γάτες μας

πάνω στα κεραμίδια μας

και στα μπαλκόνια μας

λαγοκοιμούνται

χωρίς κανένα χαμένο νόημα

να εμποδίζει τα βλέφαρά τους να κλείσουν

παρά μονάχα

οι κραυγές των ανθρώπων

για λίγη προσοχή

για λίγη ακρόαση

που έγινε πολλή ξαφνικά

για μια πόζα

σ’ έναν υπερσύγχρονο φακό

που θα κρατήσει για λίγη ώρα

το χέρι ανάμεσα στα σκέλια

για ένα γέλιο τρανταχτό

που τελικά δεν σταματάει καθόλου τον χρόνο.

Τα γράμματα μου

γίνονται τώρα μπερδεμένα

και κάτι αισθάνομαι πως πάω να πω

άρα πρέπει να σταματήσω

για να συνεχίσω να γράφω

και να συνεχίσω να ζω.

Θανάσης Πάνου