Κι εγώ ήμουν έκπληκτος, πολύ σαστισμένος... - Jack Kerouac

  

  Κι εγώ ήμουν έκπληκτος, πολύ σαστισμένος, απ’ τις γρήγορες υπέροχες ατάκες τακ τακ στο κοιμισμένο μυαλό μου. Ήμασταν όλοι ζαλισμένοι και μεθυσμένοι. Ήταν μια τρελή νύχτα. Τέλειωσε με τον Κάφλιν και μένα, να παλεύουμε και να κάνουμε τρύπες στον τοίχο, σχεδόν ρίξαμε το μικρό καλύβι. Ο Άλβα ήταν αρκετά θυμωμένος και την επόμενη μέρα. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, στην ουσία σχεδόν έσπασα το πόδι του καημένου του Κάφλιν· εγώ είχα μια αγκίδα ξύλου καρφωμένη μια ίντσα μέσα στο δέρμα μου, δε βγήκε παρά ένα χρόνο αργότερα. Εν τω μεταξύ, κάποια στιγμή, ο Μόρλεϊ εμφανίστηκε στην πόρτα σαν φάντασμα κουβαλώντας δυο τέταρτα γιαούρτι και ρωτώντας αν θέλαμε καθόλου. Ο Τζάφι έφυγε κατά τις δύο το πρωί λέγοντας ότι θα ‘ρχόταν πίσω να με πάρει το πρωί για τη μεγάλη μας μέρα εξοπλίζοντάς με με πλήρες σακίδιο. Όλα ήταν υπέροχα με τους τρελούς Ζεν, το τρελάδικο ήταν πολύ μακριά για να μας πάρει είδηση. Αλλά σ’ όλα αυτά υπήρχε μια σοφία, όπως θα δείτε αν κάνετε ένα περίπατο κάποια νύχτα σ’ ένα προάστιο και περάσετε από σπίτι σε σπίτι και στις δυο πλευρές του δρόμου, θα τα δείτε όλα με λάμπα στο σαλόνι να χρυσίζει και μέσα το μικρό μπλε τετράγωνο της τηλεόρασης, κάθε ζωντανή οικογένεια καθηλώνεται στην ίδια εκπομπή προφανώς· κανένας δε μιλάει· σιωπή στις αυλές· σκυλιά σε γαβγίζουν γιατί έχεις ανθρώπινα πόδια αντί για ρόδες. Θα καταλάβεις τι εννοώ, όταν φανεί ότι όλοι στον κόσμο σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο και οι τρελοί του Ζεν προ πολλού έχουν γίνει χώμα, με το γέλιο στα χωμάτινα χείλια τους. Θα πω μόνο ένα πράγμα για τους ανθρώπους που παρακολουθούν, τηλεόραση, τα εκατομμύρια και εκατομμύρια του Ενός Οφθαλμού: δεν κάνουν κακό σε κανέναν όσο κάθονται μπροστά απ’ αυτό τον Οφθαλμό. Αλλά ούτε και ο Τζάφι… τον βλέπω τα επόμενα χρόνια να προχωράει παραπατώντας με γεμάτο σακίδιο στους δρόμους των προαστίων, να περνάει τα μπλε τηλεορασοπαράθυρα των σπιτιών, μόνος, οι σκέψεις του, οι μόνες σκέψεις χωρίς ηλεκτρισμό απ’ τον Κυρίαρχο Διακόπτη. Όσο για μένα, ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο μικρό μπαμπέσικο ποίημα που πήγαινε κάπως έτσι: «Ποιος έπαιξε αυτό το σκληρό αστείο, σε κάθε συνοικία να τριγυρνώ σαν πόντικας, σε έρημο σπίτι; ρώτησε ο Μοντάνα Σλιμ, με χειρονομίες το φίλο των ανθρώπων, σ’ αυτή τη λιονταρίσια φωλιά. Μήπως ο θεός τρελάθηκε σαν τον ινδιάνο παλιάνθρωπο που μόνο έδινε κι έστριβε σαν τον ποταμό; Σου ‘δωσα έναν κήπο, άστον να ξεραθεί, η βροχή κι η χασούρα στη ζωή έρχεται μετά; Πες μας σε παρακαλώ και μη θολώνεις το νερό, ποιος έπαιξε αυτό το τρικ στο Χάρι και τον Ντικ και γιατί είναι τόσο μηδαμινή αυτή η Αιώνια Σκηνή, ποιος είναι τέλος πάντων ο σκοπός απ’ όλο αυτό το ιστορικό;» Σκεφτόμουν ότι ίσως μπορούσα να τον ανακαλύψω σ’ αυτούς τους Αλήτες του Ντάρμα.

Jack Kerouac
μετάφραση: Εύη Παπά
από το βιβλίο του Jack Kerouac Οι Αλήτες του Ντάρμα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αίολος σε εισαγωγή και μετάφραση της Εύης Παπά.